ขับรถกลับบ้าน

เริ่มขับตั้งแต่บ่ายวันศุกร์ ดันงกไม่ขึ้นทางด่วน จะขอใช้เส้นที่ไปรับรถ แต่ดันหลงทาง วกเข้ามาใน กทม. ซะได้ ถนนบ้าอะไรก็ไม่รู้ รถติดสุดๆ เทียนบอกว่า ไม่เป็นไร ให้มุ่งหน้านครปฐมเข้าไว้ เพราะเวลานั่งรถไฟกลับบ้านตอนเรียนหนังสือ จำได้ว่าต้องเห็นพระปฐมเจดีย์ เลยกว่าจะหลุดมาได้ก็เกือบ ๓ โมง เรานึกในใจสงสัยถึงชุมพรหลังพระอาทิตย์ตกแน่ แล้วก็เป็นไปดังคาด เราไปถึงชุมพรคาบานา เกือบ 2 ทุ่ม ทางเข้ารีสอร์ทเปลี่ยนไปมากเลย มีรีสอร์ทเล็กๆ หลายอัน และเริ่มมีคล้ายๆ บาร์เบียร์อยู่ริมหาดด้วย มีฝรั่งมานั่งประปราย นี่พวกนี้ข้ามจากภาคใต้ฝั่งตะวันตก มาฝั่งตะวันออกแล้วหรือเนี่ย

เทียนตื่นแต่เช้าไปชมรีสอร์ท ดูการทำเศรษฐกิจพอเพียง คิดไปคิดมา ก็ชักอยากทำรีสอร์ทอีกแล้ว ไม่เอาดีกว่า อย่าฟุ้งซ่าน เลยรีบออกรถต่อ เทียนบอกให้ขับเส้นใน เพราะจะได้เลี่ยงพวกรถบรรทุก เราก็ขับไปกังวลไป เลยขับแค่ ๘๐ กม.ต่อชม. กว่าจะถึงหาดใหญ่ ก็ปาเข้าไป ๕ โมงเย็น เลยต้องนอนหาดใหญ่อีกคืน เช้าวันอาทิตย์ถึงได้ถึงยะลา ตอนเปลี่ยนไปขัยรถเบนซ์กลับยะลา เราสังเกตเห็นว่ามีสติเกอร์โรงเรียนวชิราวุธติดอยู่ที่รถ เลยนึกในใจ เออ ดีที่เราเอา CRV มาใช้ ป๊ากับเทียนจะได้เอาเบนซ์มาใช้บ่อยๆ หน่อย คนบางคนจะได้สำนึกได้ว่า เขาไม่ใช่เจ้าของรถ น่าเกลียดจัง ขนาดเรา ๓ พี่น้องยังไม่เอาสติกเกอร์โรงเรียนตัวเองไปติดเลย เดี๋ยวรอให้เราลงมาอยู่ใต้เป็นการถาวรซะก่อน แม่จะลอกไอ้สติกเกอร์นี้ออกด้วยตัวเองเลยเชียว เฮ้อ...

พอถึงยะลาก็ตกใจ มีเด็กเต็มบ้านเลย เพราะแม่กับน้องสาวส่วนมาเยี่ยม ๒ สาว คลอดแล้ว ส่วนส่วนพึ่งจะท้อง เรานึกในใจนี่แค่เด็ก ๕ คน ไม่รวมในท้องอีก ๑ คน กับลูกพี่สาวอีก ๒ คน บ้านก็รกโคตรแล้ว เหยียบไปตรงไหนก็ติดเศษข้าวที่ลงอยู่ตามพื้น โอ๊ย... แต่หมะรีบแก้ตัวว่า เพราะตอนนี้ป้าที่ทำงานบ้านให้เรา เขาลาไปพยาบาลสามี บ้านเลยรกไปนิด งานนี้เราเลยต้องสวมวิญญาณแจ๋วทั้งถูบ้านทั้งล้างห้องน้ำ เหนื่อยแทบขาดใจตาย เฮ้อ...