ปัญหาของรถ(ไม่ค่อย)ใหม่

นกเมลล์มาบอกว่า พลัสฯ จัดดูหนังฟรีอีกแล้ว เรารีบตอบตกลงทันที คราวนี้นกไปด้วย เราเลยไม่ต้องจัดการอะไร พอ 6 โมงก็รีบขับ CRV ไป Central World ทันที หุหุหุ... แต่พอไปถึงเห็นป้ายกั้นเขียนว่า สำหรับรถสูงไม่เกิน 1.90 ม. เราชักใจเสีย กลัวไม่พ้นป้าย เพราะป๊าเราต่อเติมซะสูง ทำแร็ค 2 ชั้น อีกตะหาก (ปกติขับแลนเซอร์เตี้ยกว่าตัวเราซะอีก ไม่ค่อยสนใจป้ายเตือนอะไรทั้งสิ้น) เลยจ่อค้างตรงทางเข้า จนยามต้องมาโบกว่าเข้าได้ ถึงกล้าขับเข้าไป คราวนี้เลยขับแบบตาจ้องป้ายตลอด กว่าจะได้ที่จอดรถ เล่นเอาเหงื่อตก

พอไปถึง นกก็รออยู่แล้ว พอนกเอาบัตรจอดรถของเรากับนกไปแสตมป์ แล้วพอยามคืนบัตรมาให้ เราก็จำไม่ได้อีกว่า ทะเบียนรถเลขอะไร พอจะพึ่งนก นกก็บอกว่าจำทะเบียนรถตวเองไม่ได้เหมือนกัน เพราะพึ่งเปลี่ยนรถเหมือนกัน เราคุ้นๆ ว่ามีเลข 2 อยู่ 2 ตัว เลยเลือกอันนั้นมา บอกนกว่า ถ้าใครออกไม่ได้ ก็ค่อยโทรหากันก็แล้วกัน

หนังที่ไปดู คือ Mummy III มีพระเอก, พี่ชายนางเอก กับผู้ร้ายเป็นนักแสดงชุดเดิม แต่เปลี่ยนนางเอก เราว่า ทำให้หนังขาดเสน่ห์ไปเยอะ ถึงลูกพระเอกจะหน้าตาดี แต่ก็ช่วยอะไรได้ไม่มาก เพราะมันก็มุขเดิมๆ ส่วน Special Effect เราว่า สมัยนี้ใครๆ ก็ทำได้แบบนี้ ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร ดีนะเนี่ยที่ไม่ต้องเสียตังค์ดู 555...

เราจอดรถที่ B2 ขาลง เราลงจากฝั่ง Zen แล้วมาได้ที่จอดรถฝั่ง Iseton พอขาขึ้น เราเจอ Ramp ฝั่ง Iseton เลยขับไป พอใกล้ๆ ก็เห็นป้ายเตือนว่า ห้ามรถสูงเกิน 1.70 ม. เรานึกในใจ ซวยล่ะ ตะกี้ 1.90 ม. ยังเฉียดๆ เลยจอดรถตรงทางขึ้น Ramp แล้วปีนออกไปดู โอ้... พระเจ้า.... ระดับของแร็ค 2 เท่ากับระดับคานกั้นรถพอดี หันไปมองข้างหลัง มีรถติด 5 คัน รอยายป้าตัดสินใจ ทำงัยดีวะ จะถอยก็ไม่ได้ เพราะคันข้างหลังก็จ่อซะติด แต่อิชั้นขึ้นก็ไม่ได้นี่หว่า พอดีมีพี่ยามวิ่งมา เลยเป่านกหวีดให้ช่วยกันถอยไปทั้ง 5 คัน อิชั้นถึงออกมาได้ แล้วเลยต้องขับไปทางฝั่ง Zen เพื่อขึ้น Ramp เฮ้อ... ขับรถสูงๆ นี่ก็เหนื่อยเหมือนกันแฮะ...

รถ(ไม่ค่อย)ใหม่มาแล้ว เย้ๆ

เอ๋ชวนชาวคณะไปกินส้มตำหน้าปากซอย ตอนเดินไป พวกเราเจอดาราฝรั่ง “ส้มตำ” ด้วย (คนที่ตัวโตๆ น่ะ) เลยซุบซิบกันใหญ่ว่าจะใช่ไม๊ เราก็ว่าใช่นะ หน้าเหมือนมาก แต่เอ๋ฟันธงว่าใช่แน่นอน แถมรู้ด้วยว่า เขาอยู่คอนโดฯ ไหนในซอย ฮ้า... ที่แท้ลูกน้องเรามันเป็นซ้อแปดรึเนี่ย...

กำลังกินส้มตำอยู่เพลินๆ ตาคนขับรถก็โทรมาบอกว่า ให้ออกมารับรถได้แล้ว (งานนี้เราล่ะงงป๊าจริงๆ ยื้อกันอยู่เป็นปี ไม่ยอมให้ แต่พอบทจะให้ ก็โทรมาบอก 1 วัน ล่วงหน้า) เราเลยต้องละวงส้มตำ ตาเหลือกไปเอารถ ตื่นเต้นๆ แต่ปรากฎว่าต้องไปรอที่จุดนัดพบอีกตั้งเกือบ ชม. กว่ารถจะมาถึงจริง แล้วก็รีบกลับมาทำงานต่อ เพราะตอนเย็นต้องรีบออกไปคาราโอเกะต่อ งาน-เงินไม่ต้องทำกันวันนี้

พอทะเลาะกับตา ปส. เราก็เลี่ยงๆ ที่จะต้องร้องเพลงคู่กับมัน และคิดว่ามันก็คงคิดเหมือนกัน เพราะใกล้ถึงคิวเพลงคู่ปุ๊ป มันจะต้องรีบไปสูบบุหรี่ ดีๆ สูบไป 3 ชม. เลยเพ่ พอซักพักมันกับพวกก็กลับ ท่ามกลางความโล่งใจของเรา พอเราพร้อมจะคว้าไมค์ ก็ปรากฎว่า คณะสามโทน (นำทีมโดยคุณสุพจน์, ชช. และพี่ณัฐ) เครื่องติด ร้องไม่เลิก ตะลุยตั้งแต่ 5 ทุ่มถึงตี 2 ชนิดเสียงไม่มีตก แถมบางเพลงไม่ต้องดูเนื้ออีกตะหาก เออ... เอากับลุงๆ แกดิ หัวหน้าคณะ Request เพลงตลอดเวลา เรากับลูกน้องเขากดรีโมทกันมือไม้เป็นระวิง แต่แต่ละเพลงก็เก่ามาก บางเพลงตาประเสริฐต้องหันมาถามเราว่า “เพลงอะไรเหรอครับพี่” แบบว่าเกิดไม่ทันจริงๆ อย่าง “พิภพมัจจุราช” นี้ เรางี้อย่างฮา ที่เด็ดสุด คือ แกขอเพลงศึกสายเลือด โห... จะไปหาจากไหนฟระ คุณสุพจน์เลยร้องแบบไม่มีดนตรีเป็น Un-Plug โชว์ซะเลย ฮาซ้า... แต่เด็กๆ ที่ไปด้วย นั่งกันจะหลับ เพราะไม่ได้ร้องเลย และไม่รู้จักเพลงที่คณะสามโทนร้องด้วย น่าสงสารจริงๆ เลยมีคนยุคกลางอย่างเราที่นั่งขำอยู่คนเดียว

พอร้านปิด เราถึงรู้ว่า เลขาฯ ไซท์เราโดนไซท์เอ็นฯ ของซีสโก้ซิวไปซะล่ะ แหม... เห็นเงียบๆ ตาเดชเนี่ยก็ร้ายแฮะ แอบไปจีบตอนไหนฟระ เพราะวันๆ เห็นแต่อยู่ที่ไซท์ มีแต่ตาประเสริฐมาประชุมที่ออฟฟิสกับเรา แต่ก็ดี เราว่าเขาก็ดูเหมาะสมกันดี ดูตาเดชเป็นคนดีนะ ถึงแม้จะกระเบื้อง(ลีลา)ไปนิด ; )

ป.ล. งานนี้เลยได้เอา CRV ไปฉลองด้วยเลย ขับสบายมาก ไม่รำคาญเวลามีรถไฟสูงๆ ผ่านมาแล้ว และที่สำคัญ ขับบนทางด่วน รถนิ่งมาก ไม่ปลิวๆ เหมือนขับแลนเซอร์ อืม... ชอบจริงๆ เลย อิอิ..

มหกรรมแห่งงานมหรสพ

ช่างเป็นสุดสัปดาหห์แห่งมหกรรมงานมหรสพ เมื่อวานไปดู Concert AF ฟรีกับหญิง สปอนเซอร์โดยน้องน้ำผึ้ง ต้องขอขอบพระคุณไว้ ณ ที่นี้นะค๊า... เสียดายที่นั่งไกลไปนิดนึง พอ Concert จะเริ่ม เรากับหญิงก็งัดมือถือขึ้นมาจะปิดเครื่อง ก็ได้ยินอาต้อยประกาศว่า มือถือไม่ต้องปิด เปิดไว้เลย จะได้โหวตได้ตลอดเวลา ฮ้า... เรากับหญิงหัวเราะกันใหญ่ อืม มารยาทขึ้นอยู่กับโอกาส-สภาพแวดล้อม-วัฒนธรรมจริงๆ

รอบนี้เป็นการร้องเพลงเกาหลี ปั๊มร้องได้ดีมาก จน Commentator ทุกคนชม เราว่าที่ปั๊มร้องได้ดี เพราะมันเป็นเพลงที่ทุกคนเริ่มหัดพร้อมกันหมด-ไม่ถนัดพอๆ กัน และร้องเพี้ยนได้พอๆ กัน เลยไม่ดูโดดกันมาก และที่สำคัญ คือ มันไม่มีเสียงเหน่อรอดออกมาเหมือนทุกที 555... สู้ๆ ค่ะ น้องปั๊ม

วันนี้เรากับปุ๊กไปดูละครเวที We Will Rock You (ที่ตอนแรกต๊ะรับปากว่าจะไปดูกับเรา แต่ท่ามากเลย พอปุ๊กโอเคไปดูด้วย เราเลยไม่โทรไปตามเขาอีก เชอะ ไม่ง้อหรอกยะ) ด้วยความงก เรากับปุ๊กดูบัตรถูกสุด แต่ก็โอ เพราะยังงัยก็ไม่รู้จักดาราอยู่แล้ว อ้อ... แต่งานนี้ต้องปิด(เสียง) มือถือนะคะทั่นผู้ชม มีประกาศมาเตือนด้วยเป็นที่เรียบร้อย

เพลงประกอบละครก็เพราะดี ก็แหงซิ ใช้เพลงของวง “ควีน” นิ และก็สมกับเป็นละครจากอังกฤษ ตลกเสียดสีเยอะมาก แต่ก็ขำดี เราว่า ถ้าพวกดาราที่โดนแขวะมาดู คงลมออก 2 หู โดยเฉพาะป้าเอลตัน จอห์น กับน้าวิคเตอร์เรีย เบคแฮม โดนไปหลายดอก แต่คนดูน้อยมาก จนไม่รู้ว่าเขาจะมาเล่นกันอีกรึป่าว ก็น่าเสียดายแทนแฟนๆ วง “ควีน” ที่พลาดงานนี้นะ...

คนมารยามทราม

เมื่อวันศุกร์ตาป.ส. มาอัดเราเรื่องแทงเรื่องไปผิดที่ แล้วโยนเอกสารข้ามโต๊ะมาหาเรากลางห้องประชุม เรางี้ปรี๊ดเลย บอกมันว่า คืนมาให้เราดีๆ ก็ได้ เอกสารตั้งเยอะ เราก็ต้องมีพลาดบ้าง ทำแบบนี้เรารับไม่ได้ มันยังจะมาทำท่ายักไหล่ใส่เราบอกว่า ไม่เห็นเป็นไร เรางี้ปรี๊ดสุดขีด ต้องพูดกลับไปเลยว่า ทีมันกับพวกตอบเอกสารผิดๆ ถูกๆ เราไม่เคยทำแบบนี้เลยนะ ฉุนจนต้อง Walk Out ออกมา เลิกประชุมแม่งเลย โกรธจนมือเย็นไปหมด พอใจเย็นลง ก็เสีย Self เล็กๆ ว่า นี่เรากวนตีน หรือ Aggressive ขนาดมีผู้ชายเกลียดหน้าขนาดนี้เลยรึเนี่ย

พอมาวันนี้มันยังไม่เลิกทะเลาะกับเรา พอเสร็จประชุม Technical Meeting โอนเนอร์ (ชช.) มาคุยกับเราเรื่องการประสานงาน-การแจ้งข้อมูล เราเลยจับได้ว่า มันตามไปฟ้อง ชช. ว่าเรากั๊กข้อมูล เลยทำให้มันลีดประชุมได้ไม่มีประสิทธิภาพ ไอ้ห้าเอ๊ย รู้ช้าไปแค่ ๒ ชม. นี่อ่ะนะ (รวมพักเที่ยงอีกตะหาก) เราว่าเราจะเมลล์แจ้ง หรือจะแจ้งในห้องประชุม มันก็ไม่ต่างกันหรอก อีกอย่าง มันเป็นแค่การ Confirm ด้วย เท่านั้นแหละ เราเลยตบะแตก ฟ้อง ชช. คืนบ้างทันที รีบเล่าเรื่องวันศุกร์ให้ ชช. ฟัง (ตอนแรกกะเฉยๆ แล้วนะ) พร้อมชี้แจงเรื่องแจ้งข้อมูลช้าไป 2 ชม. ให้ ชช. ฟัง เขาฟังแล้วอึ้งไปเลย เราเลยรัวไปเป็นชุดว่า ตั้งแต่ทำงานมา เราไม่เคยไปว่าอะไรมันให้ ชช. ฟังเลยนะ แต่มันเล่นเราไปกี่ดอกแล้วล่ะ เราก็โกรธเป็นนะ (สวมวิญญาณนางเอกสุดฤทธิ์) ชช. เลยพูดเบาๆ ว่า ตาปส. ทำไม่ถูก จากที่จะมาเตือนเรา เลยกลายเป็นต้องไปเตือนตา ปส. แทน เราเลยพูดเสียงเรียบๆ ว่า “ช่วยพิจารณาเปลี่ยน Resident Engineer ด้วยค่ะ”

สรุปว่างานนี้ เราไม่ต้องพึ่งหนังสือ “มารยาทในการทำงาน” แล้ว เพราะเราคิดว่า มันไม่จำเป็นที่เราจะต้องมีมารยาทกับคนมารยาททรามอย่างมันอีกต่อไป!

คอนเสิร์ทเพลงของประภาส

หลังจากไปดูคอนเสิร์ทเฉลียงมา ป้าๆ ก็มีกิจกรรมแนวนี้มากขึ้น คราวนี้เลยไปดูคอนเสิร์ทเพลงของประภาสกัน เป็นคอนเสิร์ทที่ให้ศิลปินต่างๆ มาร้องเพลงที่แต่งโดยคุณประภาส ก็มีนักร้องที่เราชอบๆ อยู่บ้าง เช่น เฉลียง (อันนี้แน่นอน ไม่มาจะถือว่าคอนเสิร์ทขาดความสมบูรณ์), เจนนิเฟอร์ คิ้ม (เสียงดีมากกกกก ติดใจตั้งแต่ตอนไปดูปร้าแกร้องให้กับงานเปิดตัวโครงการของแสนสิริแล้ว) และสามโทน

พอไปดูจริงๆ ถึงเห็นว่ามีศิลปินอีกหลายคน มีทั้งที่เรารู้จัก อย่าง ปาน-ธนพร, พี่ป้าง และเบน-ชลาทิศ กับที่ไม่รู้จักอีกหลายคน พอออกต้องคอยถามเก๋ว่า คนนี้เป็นใคร แต่ที่เราประทับใจ คือ นักร้องสาวตาบอดที่มาร้องเพลง “ต้นชบา” เสียงดีมากๆ และเราว่า แบบนี้ก็ดีนะ เป็นการให้กำลังใจดี ที่เรายังคงชอบ คือ มุขของคุณเจี๊ยบ-เฉลียง เราว่ามันยังใช้ได้ดีตลอด ไม่มีไม่ขำ (แต่มารู้ทีหลังว่า มีบางคนไม่ชอบ อืม... เรื่องการเมืองเอามาคุยกันไม่ได้จริงๆ) คอนเสิร์ทเล่นกันยาวนานกว่า 4 ชม. (มีพักเบรคให้ศิลปินไปพักกินน้ำ กับให้คนดูไปทายาแผลกดทับอีกตะหาก) เลิกเอาเที่ยงคืน ทำเอาป้าบางคนถึงกับแอบหลับในคอนเสิร์ท (สังขารไม่เที่ยงจริงๆ) เลยทำให้ไม่มีการอังกอร์ให้ศิลปินกลับมาร้องเพลงใหม่ เอาเหอะ แค่นี้ก็คุ้มสุดๆ แล้ว อิอิ...

กินปูนร้อนท้อง

คุณสุพจน์แวะมาบอกเราเรื่องวันไปคาราโอเกะ พี่ณัฐเลยมุขทันทีว่า “ดีๆ แล้วจะให้หนิงร้องเพลงคู่กับ ป.ส.” เราก็ไม่ยอมแพ้ตอบไปว่า “ได้ เดี๋ยวร้อง 3 เพลงรวดเลย” แล้วคุณสุพจน์ก็ต่อมุขเราว่า “ดีๆ คุณหนิงยิ่งพูดจาไม่ใส่น้ำตาลอยู่ด้วย” แล้วก็เดินหัวเราะจากไปกับพี่ณัฐ เราก็ทำงานต่อ แต่ทำๆ ไปซักพักจิตใจชักว้าวุ่น เอ... เราว่า เราก็ระวังการพูดจากับมันต่อหน้าธารกำนัลมากแล้วนะ แล้วก็ลงทุนซื้อหนังสือมารยาทงามฯ มาอ่านแล้วด้วย นี่กรูไปหลุดตอนไหนอีกฟระ พอแชทกับปุ๊ก ปุ๊กก็ช่วยราดน้ำมันอีก คราวนี้เราเลยทนไม่ได้ โทรไปเคลียร์กับคุณสุพจน์ทันที เย็นย่ำ-เลิกงานแล้วอิชั้นก็ไม่สนใจ ยังงัยก็ต้องคุย แถมคุยซะครึ่งค่อนชั่วโมงอีกตะหาก ถ้าเมียคุณพี่จะเข้าใจผิด อิชั้นก็ไม่สน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อะไร คุณสุพจน์ได้แต่หัวเราะแล้วบอกว่า “ผมพูดเล่น” โห... คุณพี่... พูดเล่นแบบนี้อิชั้นเครียดนะฮ้า... บ้าที่สุด!

งานเลี้ยงย่อมต้องมีวันเลิกลา

ในที่สุดงานเข็มเจาะของโครงการก็เสร็จจริงๆ เลยได้เวลาที่พี่น้ำพริกอ่องจะได้เข้าพบพี่วิลฯ เพื่อขอความเห็นใจเรื่องค่าเหล็ก พอเราพาพี่น้ำพริกอ่องกับคุณสุพจน์ไปส่งที่หน้าห้องประชุม เราก็เดินออกเลย คุณสุพจน์รีบหันมาบอกให้อยู่ เราก็ไม่เอา โอ๊ย เดี๋ยวอิชั้นเก็บอาการไม่อยู่ เข้าข้างพี่น้ำพริกอ่องเกินงาม มันจะเสียเอาน๊า ไปดีกว่า

แล้วเราก็ดักรอพี่น้ำพริกอ่องที่ลานจอดรถเพื่อเซย์กู๊ดบาย ก่อนแยกย้ายกัน พี่น้ำพริกอ่องบอกว่า ถ้าเขาขายที่ได้แล้วจะโทรมาบอกเรา เราเลยมุขทันทีว่า ได้ๆ แล้วไอจะจองบันยันทรีเพื่อฉลองเลยล่ะ 555... (พูดจริงนะฮ้า... 555...) แต่จะว่าไปแล้ว ก็ใจหายเล็กๆ อยู่เหมือนกัน ต่อไปอิชั้นจะเอาแรงบันดาลใจที่ไหนมาทำงานเช้าวันจันทร์ละเนี่ย โฮๆๆ...