สะใจ

ก็แหม… จู่ๆ มีเพื่อนบ้านเขียนเมลล์มาชม จากปกติที่โทรมาด่ามั่ง-เมลล์มาด่ามั่ง (ไซท์ก่อสร้างนี่มันน่ารังเกียจจริงๆ นะเนี่ย…) แต่พออ่านเมลล์ไปเรื่อย ก็ให้เป็นดั่งใจสังหรณ์ เพราะตอนท้ายมีการขอความช่วยเหลือเกิดขึ้น ซึ่งคุณสุพจน์ก็ใจดีมาก รีบโอเคทำให้ทันที คดีนี้เลยปิดอย่างรวดเร็วชนิดไม่ต้องรายงานโอนเนอร์

แต่วันนี้มีเรื่องสะใจต้องเขียนเก็บไว้ ครือว่านะฮ้า… ผู้รับเหมาเข็มจะต้องเริ่มงานในโซน 4 ในวันที่ 1 กพ. แต่แบบก่อสร้างในโซนนี้ยังไม่ issue มาเลย เพราะโอนเนอร์อยากรอสรุปผู้รับเหมาหลักก่อน (เพราะผู้รับเหมา ๒ เจ้า ดันใช้ Temp. structure คนละแบบ) อิชั้นเลยเมล์ไปถามโอนเนอร์ว่าจะเอางัย สแตนลีย์เลยโวยเช็ดว่าให้เช็ค schedule ใหม่ แถมเขียนให้ตาป.ส.ด้วยว่า ช่วยเช็คด้วย อิชั้นก็ตอบเมลล์ไปเมื่อวานว่า ก็น่าจะรอได้ 1 อาทิตย์ ตาม schedule ของผู้รับเหมาเข็ม แต่หรือเราจะทำเข็มเผื่อทั้ง ๒ กรณีเลยก็ได้ แต่มันก็จะเปลืองคอนกรีตหน่อย และลงท้ายว่า anyway, we can discuss in the site meeting tomorrow. ตาป.ส. ตอบเมลล์ทับเมลล์อิชั้นว่า เลื่อนได้จนถึง 8 มีนาโน่นแน่ะ โดยเฮียโชว์พาวทำแผนงานเองโดยไม่คุยกับผู้รับเหมาก่อน แถมยังมาพูดกับนายอิชั้น(ให้อิชั้นได้ยิน)ว่า "ผมจำเป็นต้องทำตามที่คุณสแตนลีย์สั่งนะครับ"ทั้งๆที่เราก็บอกแล้วว่า ให้คุยพร้อมผู้รับเหมาพรุ่งนี้ พอเข้าห้องประชุม ผู้รับเหมาบอกทำไม่ได้ และยืนยันแผนงานเดิม สุดๆ ก็ให้ ๑ อาทิตย์ ๕๕๕ สะใจจริงๆ ทำงานมาก็ตั้งมาก ไม่รู้รึงัยว่า ผู้รับเหมาก็ต้อง save ตัวเองเหมือนกัน ทะลึ่งไปปรับแผนงานแทนเขาโดยไม่มาปรึกษาหารือกันก่อน เขาคงจะยอมหร๊อกกกกก…

ในที่สุดก็ได้ฤกษ์จัดงานปีใหม่ของบริษัท และเพื่อความประหยัด เลยจัดกันที่บ้านพี่ณัฐ ซึ่งก็เข้าทางเจ้าของบ้าน เพราะภูมิใจกับบ้านตัวเองมาก ชอบอวดบ้านมากกกกกกกกกก และต้องเริ่มต้นด้วยประโยคที่ว่า "บ้านผม จ้าง A49 ออกแบบ" พอเราไปถึงซอยบ้านแกตามแผนที่ มันดันมีบ้านอยู่ ๒ หลัง เราเล็งไป-เล็งมา ก็เลือกเข้าหลังซ้าย เพราะดูสวยกว่าสมศักดิ์ศรี A49 แต่พอเปิดประตูรั้วผั๊วเข้าไป กลับไม่ยักเห็น Jeep เราเลยถอยออกมา เปิดอีกหลัง คราวนี้เจอ Jeep เลยปรี่เข้าบ้านไป พอเข้าบ้านปุ๊ป เราเลยแซวพี่ณัฐเลยว่า "ข้างบ้านพี่ก็ A49 ออกแบบเหมือนกันใช่ปะ" ๕๕๕…

แน่นอน คนที่พึ่งจะมาบ้านแกเป็นครั้งแรก จะต้องไปร่วมทัวร์ชมบ้านก่อน แต่จะว่าไป เราก็ชอบบ้านแกนะ สวยดี แถมเอาสนามไว้หลังบ้าน (แบบเดียวกับบ้านพี่เอ) เราว่ามันก็เวิร์คดี เพราะกรองเสียงข้างนอกไปเยอะ นั่งนอกบ้านแล้วไม่อึดอัดมาก แถมยังถูกต้องตามหลักการฮวงจุ้ยว่า บ้านมีลักษณะของถุงเงิน-ถุงทองอีกตะหาก แหมโว้ย… อินอีกหล่ะ อยากปลูกบ้านๆๆๆ

ในงานมีการเอาของขวัญที่บรรดาผู้รับเหมาให้มา มาจับฉลากแจก เราเลยพ่วงจับให้ริทซ์ด้วย เลยได้ขนมมากินที่ไซท์เพิ่มอีก ๓ กล่อง พอเที่ยงคืนก็เริ่มแยกย้ายกัน แต่ตาแป๊ะกับคุณยุทธไม่ยอมกลับ โห… กินเหล้าดุจริงๆ ได้ อย่างนี้ต้องเจอกับป้าปุ๊กหน่อยแล้ว… โฮะๆๆ

อิน

แจ้ส่งที่ดินแปลงนึงมาให้เราลองทำ Feas ดู เราถึงเห็นว่าราคาที่ดินที่หาดใหญ่ยังไม่แพงมาก มนุษย์เงินเดือนอย่างเราพอจะซื้อที่ ๑๐๐ ตร. วา + ปลูกบ้านไหว แถมพอเราดูรูปทาวน์เฮ้าส์โครงการต่างๆ มากๆ เราเลยชักอิน แถมตอนนี้ปุ๊กก็มาปลูกบ้านด้วย เราเลยชักอยากปลูกบ้านให้หมะบ้าง เพราะหมะบ่นตลอดว่า แกยังเหลืออีกความฝันนึง คือ การมีบ้านสวยๆ (หลังจากที่สมหวังได้เป็นคุณนายเจ้าของสวนยางไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นสวนเล็กๆ ก็เหอะ) สาธุ๊! ขอให้โครงการฯ ประสบความสำเร็จขายดีเต๊อะ ลูกจะได้ปลูกบ้านให้แม่บ้าง…

สุดท้ายเราก็ทนไม่ได้ ต้องกลับมาติด UBC เอ๊ย True Visions อีกครั้ง แต่คราวนี้เราหน้าม้านไปเลย เพราะช่างที่มาติดตั้งบอกว่า ทีวีเราไม่สามารถทำให้ภาพชัดครบกริบได้ เพราะมันเป็นระบบเก่า ยังไม่มีช่องให้เขาเสียบเคเบิลอะไรซักอันนึง แถมต่อท้ายว่า "แต่ผมจะทิ้งสายไว้ให้นะครับ คุณซื้อทีวีใหม่เมื่อไหร่ ก็เสียบได้เลย" เราอายมาก เลยไม่กล้าถามรายละเอียดว่ามันคืออะไร ได้แต่ท่องในใจว่า ทีวีใหม่ๆ แล้วรีบปล่อยตัวช่างไป แหม… แต่แบบนี้ที่นายหัวหฤกษ์ตบจูบ-ตบจูบ กับน้องรินโดนตบแย่งสามีก็ไม่ชัดดิวะ เซ็งเลย…

มานั่งนึกๆ ดู โห… แบบนี้เราก็มีของต้องซื้อใหม่เพิ่มในลิสต์แล้วดิ ทั้งตู้วางทีวีใหม่ (จนป่านนี้ทีวีผู้น่าสงสารของอิชั้นยังวางอยู่บนพื้นอยู่เลย), โน๊ตบุ๊คใหม่, กล้องถ่ายวีดีโอ, DVD, สเตอริโอ, ไอพอด, PDA, กล้องถ่ายรูปใหม่ และแถมท้าย… ทีวีใหม่… (ดีที่ไม่ต้องซื้อรถใหม่ด้วย เฮ้อ...) แล้วแบบนี้จะเอาเงินที่ไหนกินข้าวฟระ เฮ้อ… -_-"

งานแต่งโบว์

พักหลังๆ นี่เราห่างเหินจากวงการแต่งงานมาก คงเป็นเพราะเพื่อนๆ เราเลยวัยแต่งงานกันมามากแล้ว ส่วนงานเด็กๆ เราก็ไม่ค่อยไป อาศัยฝากซองลูกเดียว แต่งานไอ้โบว์นี่เป็นของยกเว้นวะ เพราะมันเคยเป็นลูกน้องเราที่พลัสฯ และชีวิตมันก็ช่างระหกระเหินเหลือเกิน แต่แหม… คุณน้องเล่นจัดงานแต่งที่แปดริ้ว อิชั้นจะไปยังงัยละเนี่ย ดีที่นกอยากไป เลยได้แอบเอารถบริษัทมาใช้ แล้วไปด้วยกัน แล้วเลยกัดฟันใส่ซองไปหลายพัน ซึ่งก็คิดถูก เพราะพี่ตุ๊กบอกว่า พ่อ-แม่ฝ่ายหญิงเก็บสินสอดไปเรียบ ไม่มีคืนให้คู่บ่าว-สาวเลย ดีที่งานแต่งจัดโดยฝ่ายชาย ไอ้โบว์มันคงได้ค่าซองบ้าง เราเลยนึกถึงที่นกพูดตอนมาด้วยกันว่า ถ้าผู้ใหญ่เขี้ยวๆ ให้เราไปทำเช็คของขวัญระบุชื่อซะ เท่านี้เงินก็จะไม่กระเด็นไปไหนได้ เราก็หวังว่า เงินค่าซองมันจะไปถึงไอ้โบว์ และชีวิตคู่มันจะไปกันรอดนะ เพราะแค่เริ่มต้นชีวิตคู่ ก็ผจญอุปสรรคใหญ่ซะละ…

ในงานเราได้เจอผู้ร่วมงานเก่าๆ หลายคน ทุกคนดูตื่นเต้นที่ได้เจอเรา ทำเอาเราใจหายเล็กๆ นี่เราตัดสินใจถูกที่ลาออกมาหรือป่าววะ แต่ที่เด็ดสุด คือ เราเจอพี่เมธาด้วย (ตอนแรกนึกว่าจะมีแต่พี่ตุ๊กกับพี่พีไปซะอีก) พี่เค้าเลยเรียกมานั่งด้วยกัน (ตามมารยาท) แต่เราไม่เกรงใจ เลยนั่งข้างพี่เมธาซะเลย คุยไปคุยมาพักนึง พี่เมธาก็ถามเราว่าจะกลับมาพลัสฯ ไม๊ เราเลยตอบว่า "ถ้าจะกลับ หนิงไม่ under ไอ้ทั่นเปานะคะ" ก็แหม… ไอ้เปาน่ะ ลูกน้องเรา ปีนี้ได้โปรโมทมาเป็นรองไดเรทเตอร์ ถ้าเรากลับจริงๆ เราก็ได้นั่งแท่งไดเรกเตอร์นะซิ แล้วแบบนี้ป้า(แม่)มดจะยอมได้เหร๊อ…

มิน่าล่ะ

วันนี้คุยกันเรื่องจ้างผู้รับเหมางานกระจก ทางโอนเนอร์อยากได้เจ้าเดี่ยวกับเจ้าที่ทำ Showflat (เราก็อยากได้เหมือนกัน ก็เจ๋งทั้งเทคนิคและฝีมือ ทำงานเรียบร้อยซะขนาดนั้น ลดปัญหาปวดหัวเรื่องงานได้บานตะเกียง สาธุ! ขอให้ได้บีกริมฯ เต๊อะ) แต่ติดขัดกันตรงที่งบฯ นี่แหละ เพราะบีกริมฯ เป็นที่รู้กันว่าจะแพงกว่าเจ้าอื่น หลังจากเพียรพยายามหาทางลดสโคปนี่โน่นนั่น มันก็หั่นงบฯ ลงได้ไม่เท่าไหร่ จู่ๆ พี่วิลก็หันมาถามว่า ถ้าเป็นเราเราจะจะจ้างบีกริมฯ ไม๊ คุณ ชช. ตอบก่อนเลยว่า "ไม่" เพราะไม่รู้จะลงทุนไปเพื่อโครงการฯ ทำไม ถ้าเป็นบ้านตัวเองก็ว่าไปอย่าง พี่วิลฟังแล้วพูดยิ้มๆ ว่า "แบบนี้ก็ตรงข้ามกับไอนะซิ ไอนะ บ้านตัวเองจะเป็นยังงัยก็ได้ แต่โครงการฯ ต้องดีที่สุด" ฮ้า… เรางี้อึ้งไปเลย มิน่าล่ะ บ้านเมืองเขาถึงเจริญเอาๆ…