หลังจากที่ไม่ได้กลับบ้านช่วงตรุษจีนมาหลายปีมากๆ ปีนี้พอดีได้หลายชายคนที่ ๒ นั่นคือ ด.ช. ปองภพ เก้าเอี้ยน เราเลยถือโอกาสกลับบ้านไปดูหน้าหลาน ตอนเครื่องลงมีผู้ชายขาวๆ ตี๋ๆ อายุซัก ๒๐ หน่อยๆ มาทักเรา ทำเอาเรางงไปแป๊ปนึง แล้วน้องเขาก็แนะนำตัวว่า “จำไล้ไม่ได้เหรอครับ” เราถึงถึงบางอ้อ โห... ใครจะไปจำได้วะ ก็ครั้งสุดท้ายที่เห็นแกน่ะ แกอยู่ ป. ๖ เองนิ วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกจริงๆ แต่พอดีเรารีบออกมาเจอแจ้ เลยไม่ได้รอยู่เจอซัง แต่ไม่เป็นไร เอาไว้ตอนเรากลับมาอยู่หาดใหญ่ ค่อยมาเจอกันก็ได้
วันนี้เป็นวันแห่งการโกลาหลไหว้เจ้า เพราะต้องไหว้เจ้าและพระตั้ง ๕ ที่ เราลุกมาช่วยจัดของแต่เช้า และยกของไปไหว้ แถมต้องคอยกำกับเด็กๆ ให้ไหว้ให้เรียบร้อย กว่าจะจุดธูปเสร์จแต่ละที่ เล่นเอาเหงื่อตก แต่ที่แปลกใจ คือ เทียนก็ไหว้ด้วย ไม่รุเพราะเมียสั่งรึป่าว แต่ก็ดีแฮะ เราบอกป๊ากับหมะว่า ถ้าต่อไปถึงเจอเนอเรชั่นที่เราเป็นคนไหว้ เราจะสั่งเคเอฟซีมาไหว้ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยเตรียมของ ที่สำคัญ ไหว้เสร็จมีคนกินด้วย ป๊าบ่นๆ เล็กน้อย แต่หมะบอกว่า ก็ดี ดีกว่าไม่มีลูกหลานไหว้ แหม... ทันสมัยใช้ได้เลยแม่เรา
