สรุปปี ๔๙

ตอนกินข้าวเย็น ก็มีข่าวกรุงเทพฯ โดนระเบิดทั้งหมด ๗ จุด ด้วยกัน มีคนตายด้วย เฮ้อ… จะไปกันใหญ่แล้ว แล้วอย่างนี้จะมีนักท่องเที่ยวที่ไหนกล้ามาเมืองไทยละเนี่ย ช่างเป็นการส่งท้ายปีที่แย่จริงๆ งานนี้ช่อง ๓ กับ Central เซ็งสุดๆ เพราะเตรียมจัดรายการ Count Down ใหญ่ยักษ์เอาไว้ เลยต้องยกเลิกรายการไปเลย ซึ่งเราว่าผู้ว่าฯ อภิรักษ์ก็ตัดสินใจถูกแล้วนะ เพราะถ้าระเบิดขึ้นมาจริงๆ ตายกันเป็นร้อยแน่ และในที่สุดก็ปรากฎว่ามีการวางระเบิดที่บริเวณจัดงานจริงๆ เดชะบุญที่กู้ได้ทัน

anyway สำหรับตัวเราปีนี้ก็เป็นอีกปีที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว-ไวเหมือนโกหก ตอนแรกเราคิดว่า ปีนี้จะเป็นปีที่ดีมากๆ ของชีวิตเรา เพราะเราได้มีคอนโดเป็นของตัวเองเป็นครั้งแรก ตอนเราเห็นชื่อตัวเองตรงคำว่า "เจ้าของบ้าน" เรางี้ภูมิใจสุดๆ แล้วเราก็ได้งานใหม่ที่ TCC ได้เพื่อนใหม่นิสัยดีอย่างปุกและดุ๊ก และที่สำคัญเราได้รู้จัก "เกี๊ยก" หลังจากที่คลาดไปมาหลายรอบ ที่สำคัญ เราจะได้เกษียณต้นปีหน้า แต่เราก็มีจุดหักมุมอย่างรุนแรง เพราะเราดันไม่สบาย ต้องผ่าตัด เอารังไข่ออกไปข้างนึง ทำเอาเราอึ้งกับชีวิตไปพักใหญ่ เพราะเราอยากมีลูกสุดๆ แถมแจ้ก็ไม่ได้ทำประกันแบบสุขภาพให้เราซะด้วย เราเลยต้องเอาเงินเก็บหลังเกษียณเรามาใช้ ดีที่หมะช่วยเราออกเงินตั้งครึ่งนึง เราเลยต้องเก็บเงินใหม่ เลื่อนกำหนดการเกษียณออกไป แล้วพี่ณัฐก็ขอร้องให้เรามาทำงานที่ภูเก็ต เราต้องลงมาปรับตัวที่ภูเก็ตอีกพักนึง เลยสรุปรวมๆ ว่า ปีนี้เรามีการเปลี่ยนแปลงในชีวิตเรามาก ซึ่งมีทั้งดีมากและไม่ดีมาก รวมแล้วเป็น "ศูนย์" พอดี จากนี้ไป เราก็ได้แต่หวังว่า ปีหน้าจะเป็นอีกปีที่เรามีความสุขในชีวิต และคิดออกว่าเราจะทำงัยกับชีวิตที่เหลือ สาธุ!

แน่ใจ?

ปกติที่บ้านเราไม่หยุด ๓๐ ธันวา แต่ปีนี้ต้องหยุด เพราะวันที่ ๓๐ ตรงกับวันรายอ (วันตรุษแขก) เลยกลายเป็น long holiday เพราะหยุด ๓ วันรวด เราเลยชวนเกี๊ยกไปดูหนังที่หาดใหญ่ แต่เกี๊ยกปฏิเสธอย่างสุภาพมาก โดยอ้างว่าต้องทำงาน เราก็งงๆ ว่าไม่หยุดเหรอ เกี๊ยกบอกว่า ไม่หยุด แถมต้องทำงานมากกว่าเดิมอีก เพราะต้องทำงานแทนคนงานที่หยุด เราฟังแล้งก็อึ้งๆ ไป นี่เราตัดสินใจถูกรึป่าวเนี่ย… ถึงเราจะชอบคนขยันทำงานก็เหอะ แต่อันนี้มันมากไปรึป่าววะ… -_-" แถมในขณะที่เรากำลังอยู่ในอาการมึนๆ -งงๆ อยู่นั้น ส่วนก็เปรยๆ ขึ้นมาว่า เราแน่ใจเรื่องเกี๊ยกแล้วเหรอ เพราะเราดูเป็นคน Active ในขณะที่เกี๊ยกเป็นคนเรื่อยๆ มาเรียงๆ จนออกจะเฉื่อยๆ ซะด้วยซ้ำ ทำเอาเราเลยชักมีอาการลังเลใจขึ้นมาเล็กน้อย เฮ้อ… ชักกลุ้มวุ๊…

พอดีแจ้เอามุกมากินข้าวเที่ยงที่บ้านเรา เราเลยถือโอกาสเล่นกับหลาน แถมจับมุกหัดล้างจานด้วย (น่ารักจริงๆ เลย) แล้วพาไปอาบน้ำ แต่เอาเข้านอนไม่สำเร็จ แจ้ต้องมาเอามุกนอน แล้วถึงค่อยไปนวดหน้า เราก็หลับไปพร้อมมุก พอมุกตื่นก็อยู่เล่นกับมุกต่อ จนแจ้มารับกลับไปนั่นแหละถึงได้เสร็จหน้าที่ แล้วถึงได้แวบมาดูเหวินเฉียงแป๊ปนึง คราวนี้มันตัวใหญ่ขึ้นมาก เราเลยกล้าอุ้มแป๊ปนึง เอาไว้โตกว่านี้ เอ้อกูค่อยเล่นกับหนูนะคะ ว่าแล้วก็ "สะกดจิต" เหวินเฉียงอีกรอบก่อนที่มันจะหลับไป หุหุหุ…

คิดไปเอง

เราหลับเพลินไปหน่อย เลยโทรบอกเกี๊ยกแต่เนิ่นๆ ไม่ทัน จนรถติดท่าเราถึงได้โทรบอก ในใจคิดว่า ซวยแน่ตู ต้องรอคนเดียวอีกแล้ว น่ากลัวโคตร เพราะถึงแม้ว่าคราวนี้รถจะเข้าสายไปครึ่ง ชม. ก็เถอะ ตีสี่ครึ่งก็เช้าและโคตรน่ากลัวอยู่ดี แต่ปรากฎว่าพอรถถึงเกี๊ยกก็มารอเราอยู่แล้ว โอ๊ย ดีใจจริงๆ ^_^ พอถึงบ้านเกี๊ยกเราก็ทำท่าจะหลับเลย เพราะยังเหนื่อยไม่หาย (ป้าแก่แล้ว) แต่เกี๊ยกเรียกให้เรามากินขนมก่อน เราเลยถือโอกาสสังเกตตลอดตั้งแต่ตอนเกี๊ยงชงชาจนยกขึ้นจิบว่าจะมีอาการ "นิ้วก้อยกระเด็น" รึป่าว ลุ้นหัวใจจะวาย แถมเห็นภาพ หห. จางๆ อยู่ข้างหลังเกี๊ยก เฮ้อ… บ้าไปแล้ว -_-" แต่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะเกี๊ยกถือแก้วกินน้ำด้วยท่าทางปกติแบบชายไทยทั่วไป เย้ๆๆ ^_^ เราเลยหลับไปด้วยความสบายใจ

ตื่นมาอีกที ที่บ้านเกี๊ยกกำลังวุ่นวายกับการจัดของไหว้เจ้าอยู่ เพราะวันนี้เป็น "วันเปลี่ยนกระถางธูป" (บ้านเราไม่ยักมีธรรมเนียมนี้แฮะ) เราเลยช่วยเขาจัดๆ แบบว่า อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดายฯ อะไรประมาณนี้ แถมช่วยเก็บของไหว้จนเสร็จอีกตะหากจนเรียบร้อย แล้วเกี๊ยกถึงพาเราไปส่งที่ท่ารถไปยะลา คราวนี้ให้เรากลับเองอีกแล้วเพราะติดภารกิจต้องพาพี่สาวทั้ง ๒ คน ไปงานแต่งงานญาติคนนึงที่เทพา เฮ้อ… กลับถึงบ้านเราก็หลับทั้งวันด้วยความเหนื่อยตามเคย

หมะมาแอบถามทีหลังว่า ไปช่วยเขาจัดของไหว้แบบนี้จะเป็นการออกนอกหน้าไปไม๊ เราตอบอย่างมั่นใจเลยว่า "ไม่ หนิงไม่ไปไหว้พร้อมเกี๊ยกก็ถือว่าดีมากแล้วนะ" ทำเอาหมะตะลึงตึงๆ ไปเลย แล้วก็ถามว่าเกี๊ยกมารอเราที่ท่ารถรึป่าว เราเลยโกหกว่า ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะเราโทรบอกเกี๊ยกก่อนอยู่แล้ว ก็เราก็กลัวเหมือนกันหนิ แต่หมะก็ถามซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่นจนเราชักสงสัย หมะเลยต้องสารภาพความจริงว่า หมะให้ป๊าโทรไปย้ำกับเกี๊ยกว่าให้มารอเรา อย่าให้เรามารอเกี๊ยก ฮ้า… มิน่าล่ะ เกี๊ยกถึงโทรหาเราก่อนที่เราจะถึงตั้ง ๒ รอบ ที่แท้เพราะโดนป๊าสั่งนี่เอง เฮ้อ… ไอ้เราก็หลงคิดว่าเฮียเป็นห่วงเรา เพราะเห็นย้ำนักย้ำหนาว่าให้เราโทรบอกแต่เนิ่นๆ เพราะไม่อยากให้เรารออยู่ที่ท่ารถคนเดียวในเวลาเช้ามืดขนาดนั้น แหม… คิดไปเองอีกแล้ว น่าอายจริงๆ…

อำลาคุยคุ้ยข่าว

ไหนบอกว่ามีประชุมบ่าย ๒ วะ ยกเลิกก็ดันไม่บอก เราเลยต้องรอคุณติ๊กถึงบ่าย ๒ เพราะโทรหาแกไม่ได้ เลยกลัวว่าแกจะไม่รู้เรื่อง ก็เมื่อวานแกเป็นคนบอกเรานี่นาว่า ประชุมเลื่อนจาก ๑๐ โมง เป็นบ่าย ๒ เราก็รีๆ รอๆ อยู่ถึงบ่ายสองครึ่ง เห็นท่าแกไม่มาแน่แล้ว (คงจะรู้เรื่องแล้งละมั๊ง) เลยกลับหอมาเก็บของกลับยะลา รู้งี้ตรูกลับตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เฮ้อ…

คืนนี้นั่งดู "คุยคุ้ยข่าว" ที่เราเป็นแฟนคลับอยู่เป็นนานด้วยอาการลุ้นว่า "สรยุทธและกนก" จะกลับมาจัดรายการด้วยกันอีก แต่ทางรายการกลับประกาศอย่างเป็นทางการว่า จะหยุดจัดรายการหลังปีใหม่นี้เป็นแน่ ทำเอาเราเซ็งหน่อยๆ เพราะปกติเราไม่ใช่คนชอบดูข่าว เราเลยชอบดูรายการนี้ เพราะเป็นการรายงานข่าวแบบขำๆ สั้นๆ ใช้เวลาไม่นาน พอดีกับความสนใจที่เรามีให้รายการข่าวพอดี ซึ่งจริงๆ แล้วเราก็ไม่ใช่พวกปลื้ม "สรยุทธ" หรอกนะ แต่เราว่าเวลา "สรยุทธ" จัดรายการคู่กับ "กนก" แล้ว เราว่าลงตัวมาก มันจะออกแนวขำๆ และได้อารมณ์ "ชาวบ้าน" ดี (เราเคยดู ๒ คนนี่จัดรายการแยกกันแล้วรู้สึกว่า รายการมันช่างน่าเบื่อเอาจริงๆ) ที่สำคัญ คือ พิธีกรคู่นี้ไม่ใช่พวกปลื้ม "ทักษิณ" และไม่ใช่พวกปลื้ม "สนธิ - นักประท้วง" เวลาเล่าข่าวการเมืองทีไร ฟังแล้ว "เข้าหู" มาก (ข่าวจริงๆ มักจะเป็นการรายงานผลงานของรัฐบาล หรือไม่ก็ออกแนวพวกนักประท้วงกำลังทำให้บ้านเมืองแตกแยก ดูทีไรกลุ้มใจทุกที) เลยให้นึกเสียดาย และได้แต่หวังว่า หลังจากที่ ๒ คนนี้แยกกันไปซักพัก น่าจะมีกระแสเรียกร้องให้มาจัดรายการคู่กันอีกไวๆ แล้วเราจะรีบ message ไปเชียร์ด้วยคนเลย จริงๆ นะ…

ปิ๊กภูเก็ตแล้วก๋า

ไผแวะมารับของคืน แล้วเลยได้คุยกับปุ๊กกับหมูด้วย ก็ขำๆ กันดี เราเล่าเรื่องกางเต๊นท์ไม่สำเร็จให้ไผฟัง แล้วรีบแก้ตัวว่า มันไม่มีวิชากางเต๊นท์ใน Structural Analysis นะ ไผบอกว่า "ให้เอาน้ำเทลงไปแก้วนึง ดินก็จะนิ่ม คราวนี้ก็จะสามารถปักสมอได้สบายๆ โดยไม่ต้องใช้ฆ้อน อันนี้อยู่ใน Soil Mechanics I" เราเลยถึงบางอ้อ เออ นั่นสินะ ลืมได้งัยเนี่ย… -_-" เอาไว้แก้ตัวคราวหน้าก็แล้วกันนะหมู แล้วเราก็โทรหาเฮียอ๊อดอีกรอบ ก็ยังไม่สำเร็จ เราเลยตัดสินใจไปเที่ยวกับชาวคณะต่อ เลยโดนแซวว่า พอหมอดูทักว่าไม่ควรทำกิจการส่วนตัวก็เลยไม่ไปดูงานเชียวนะ เลยตอบว่า "ชั้นจะให้สามีเลี้ยงตะหาก เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องทำงาน" ปุ๊กแซวว่า "น้ำตาตกทุกวัน ๑๐ ปีเลยนะ คิดให้ดี" เราก็ยืนยันว่าไม่กลัว "สี" ทนได้

วันนี้เหมารถสองแถวเที่ยว ๕๐๐ บาท หรือ ๗๐๐ บาท นี่แหละไม่ค่อยแน่ใจ โดยเริ่มที่การไปไหว้พระที่วัด คราวนี้ไว้ ๓ วัด วัดแรก คือ วัดเจดีย์ ๗ ยอด ส่วนอีก ๒ วัด จำชื่อไม่ได้อีกตามเคย แล้วก็ไปร้าน Love at First Bite แต่คนเยอะมาก เต็มไปด้วยรถทะเบียน กทม. ตามที่นังไผมันประชดจริงๆ เลยตัดสินใจไม่แวะกัน ตรงไปที่ตลาดผ้า (ที่ไผแนะนำ) อยู่ใกล้ๆ กับตลาดวโรรส ระหว่างทางมีศาลเจ้าอยู่ หญิงหันมาถามเราว่า คราวนี้เราไหว้พระครบ ๙ วัดรึป่าว ไล่มาจากฮ่อกงเลย ก็ช่วยๆ กันนับ หญิงนับพระองค์ใหญ่ที่เราไหว้กันอยู่ไกลๆ ตอนที่อยู่ฮ่องกงด้วย ก็ครบ ๙ วัด พอดี เราเลยแซวว่า "ถ้าอย่างนั้นชั้นน่ะไหว้ครบ ๙ วัด แต่เธอไหว้ไม่ครบ เพราะที่วัดกองมู เธอมัวแต่โทรศัพท์อยู่" หญิงเลยรีบพุ่งเข้าไปไหว้ศาลเจ้าทันที เลยกลายเป็นว่า ปีใหม่นี้เราไหว้พระ ๑๐ วัด ไม่ใช่ ๙ วัด ; p ว่าแล้วก็เดินตลาดผ้าต่อ เรา, ปุ๊ก และหมู ได้กางเกงมาคนละตัว แล้วก็ไปต่อกันที่ตลาดวโรรส แต่เราดันเฟอะฟะลืมมือถือไว้ที่ร้านกางเกง เลยต้องย้อนกลับไปเอา เฮ้อ… หมู่นี้ป้ามากเลย เดี๋ยวลืมโน่นเดี๋ยวลืมนี้ เสร็จแล้วก็ไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านข้าวซอยฟ้าฮ่ามอีกแล้ว แต่คราวนี้รู้สึกว่าไม่ค่อยอร่อย เนื้อออกจะแข็งๆ สงสัยจะเป็นเพราะที่ร้านไม่มีเวลาเคี่ยว ต้องรีบเอาออกมาขายให้ทันกับลูกค้า

พอกลับมาถึงโรงแรม ก็ให้มีการโมโหกันอีกรอบ เพราะทางโรงแรมงก (หรือจัดการไม่ดีก็ไม่รู้) ไม่ยอมเตรียมรถให้พวกเรา ๒ คัน พยายามจับคณะเรากับอีกคณะรวม ๑๑ คน ขึ้นรถตู้คันเดียวกันให้ได้ แล้วจะเอากระเป๋าไปไว้ที่ไหนละเนี่ย เพราะของเยอะกันทุกคน สุดท้ายก็ช่วยๆ กัน นั่งยัดๆ อุ้มของไว้บนตักบ้าง ก็เบียดๆ กันไป เรานึกในใจ ไม่เอาอีกแล้วโรงแรมเชียงใหม่ ฮิลล์ เนี่ย พอถึงสนามบิน เราขอเช็คทรู เพราะเราจะบินต่อไปภูเก็ตเลย เลยให้ลุ้นๆ ว่า กระเป๋าเราจะไปถึงภูเก็ตไม๊ เพราะไม่ค่อยมั่นใจไอ้สุวรรณภูมินี่เลย แถมเราซื้อตั๋วแยกตอนอีกต่างหาก และหมู่นี้เราใช้ดวงไปเยอะมาก เดี๋ยวกล้องหาย เดี๋ยวกระเป๋าหาย แต่ก็ขี้เกียจเช็คอิน ๒ รอบ เลยตัดสินใจเสี่ยงดวงดูอีกรอบ

แล้วก็ถึง กทม. โดยสวัดิภาพ ส่วนเราก็แยกตัวต่อไปภูเก็ต และแล้วไฟล์ทไปภูเก็ตก็เลท นี่อิชั้นอุตส่าห์ทุ่มทุนการบินไทยแล้วนะเนี่ย เลยต้องโทรบอกตั้มก่อน เดี๋ยวมันจะรอเงกพอดี แล้วก็โทรหาเกี๊ยกย้ำว่า เราจะกลับบ้านคืน ๒๘ ให้ไปรับเราด้วย คราวนี้เกี๊ยกคุยกับเรานานเลย แบบว่าไม่ได้คุยกันยาวๆ นานแล้ว เออ… เอาเข้าจริงๆ เฮียก็คุยเก่งเหมือนกันนะเนี่ย… ไฟล์ทถึงภูเก็ตเกือบเที่ยงคืน และแล้วกระเป๋าเราก็กลิ้งออกมา ฮ้า… ไม่อยากจะเชื่อเลย… กว่าตั้มจะส่งเราที่หอ กว่าจะได้นอนก็ตี ๑ ครึ่ง เหนื่อยจริงๆ เป็นอันว่า long holiday ของเราจบแต่เพียงเท่านี้ (พรุ่งนี้ไม่อยากไปทำงานเล๊ย…) ส่วนหญิงจะต่อทริปไป count down ที่ดูไบกับที่บ้านในอีก ๒ วันข้างหน้า นี่สิถึงนับเป็นหญิงโสดรายได้ดีตัวจริง!

งานราชพฤกษ์

เรา, หญิง และหมูนัดกันใส่เสื้อสีเหลืองเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศงาน ซึ่งขาไปงานก็สะดวกมาก เพราะมีรถจากการบินไทยมารับไปงานราชพฤกษ์ หลังจากประเดิมซื้อของกันที่หน้างานแล้ว (เราได้ Magnet มา ๒ อัน) และคิวนั่งรถเวียนแล้ว คณะเราก็แบ่งเป็น ๒ คณะ เพราะสาวๆ อยากดูสวนอินเตอร์ฯ ก่อน ในขณะที่ป้าน้อย, แม่ กับพี่จอม บอกว่า เดินไกล จะดูอะไรใกล้ๆ นี่แหละ เอาไว้เจอกันอีกทีตอนกินข้าวเที่ยงละกัน พวกเราก็ไล่ถ่ายรูปกันอย่างเมามัน และแน่นอนเราต้องพุ่งไปที่ "สวนภูฏาน" แต่ที่เราชอบมากๆ อีกอันก็คือ สวนเบลเยี่ยม เราว่าสร้างสรรค์ดี เพราะเขาทำเป็นรูปกรวยมีต้นไม้จริงและปลอมปนกัน low maintenance อีกตะหาก ส่วนสวนฮอลแลนด์ เป็นไปตามคาด คือ ดอกทิวลิปเหี่ยวหมดแล้วเหลือแต่แพงพวย ปุ๊กพูดแกมประชดว่างัยก็ต้องถ่ายรูปให้รูปป้ายกังหันลมกับดอกทิวลิบให้ได้ แต่ขอชื่นชมหอคำหลวงว่าสวยมากๆ และสวยในทุกมุม พอกินข้าวเที่ยงเสร็จ อากาศก็เริ่มร้อน และ ๔ ป้าก็เริ่มหนื่อย บังเอิญมีเรือนไทยให้บริการนวดอยู่ ปุ๊กเลยพุ่งเข้าไปนวด แล้วเลยบอกให้เรา "ดูดวง" ระหว่างรอ หมูกับหญิงเลยตกลงจะดูด้วย หญิงบอกให้เราดูก่อนเพื่อเป็นการเช็คว่า หมอแม่นจริงรึป่าว เราเลยถามว่า "ถ้าหมอบอกว่าชั้นได้แต่งงานล่ะ เธอจะดูต่อไม๊" หญิงตอบว่า "ไม่" อ้าว! ที่ไหนได้ ปุ๊กนวดเสร็จแล้ว เราก็ยังไม่ได้ดูหมอ แต่เนื่องจากใกล้ถึงคิวแล้ว เลยตกลงรอต่อไปอย่างอดทนหลังจากที่รอมาร่วม ๒ ชม. คุยกันจนน้ำลายบูด หมูก็ไปให้เขาทำพิธีผูกข้อมือบายศรีจนเสร็จ กลับมาเขียนโปสการ์ดรอต่อ ก็ยังไม่ได้ดู

รออยู่เกือบ ๓ ชม. ถึงจะถึงตาเราได้ดูหมอ คำถามแรกเราถามเรื่องงานก่อน พ่อหมอบอกว่า เราทำงานที่กรุงเทพฯ ดีกว่า ภูเก็ตก็ได้ แต่ไม่ใช่ยะลา เราต้องอยู่สูงๆ กว่าบ้านเกิด เราเลยถามว่า หาดใหญ่ดีไม๊ (ไม่กล้าถามเจาะจงเป็นปัตตานี เพราะรู้สึกว่ามัน specific ไปหน่อย ; p) แกก็ตอกบว่า ดีกว่ายะลา อันนี้ปุ๊กมาบอกทีหลังว่า แน่นอนล่ะ ก็ตอนนี้ ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้มันออกจะแย่นิ ใครก็ต้องตอบแบบนี้ แถมพ่อหมอบอกว่า เราเหมาะเป็นลูกจ้าง ไม่เหมาะทำกิจการของตังเอง ถ้าหุ้น จะโดนหุ้นส่วนโกงจนหมดตัว ฮ้า… ส่วนเรื่องความรัก พ่อหมอบอกว่า เนื้อคู่เราควรเป็นคนต่างชาติ อายุมากกว่าเรา ๑ รอบ เราเลยอุทานว่า งั้นเขาก็ต้องแก่มากเลยซิคะ แกก็ปลอบใจว่า ถือว่าไม่แก่หรอก เราเลยคิดว่า งั้นเนื้อคู่เราคงจะเป็นใครไปไม่ได้แล้วนอกจาก "ลุงเอิร์ด" ซึ่งเป็น MD เพราะบรรดาฝรั่ง Director คนอื่นๆ ดูยังงัยก็ห่างเราไม่เกินรอบนึง อ้าว งั้นพี่ Anthony ก็ไม่ใช่อะดิ เราเลยถามต่อว่า "งั้นคนที่คบกันอยู่ก็ไม่ใช่ซิคะ" แกบอกว่า ถ้าเราแต่งกับคนนี้ เราจะน้ำตาตกไป ๑๐ ปี แถมตกทุกวันด้วย ฮ้า… หญิงฟังคำทำนายเราเสร็จ เลยเปลี่ยนใจไม่ดูหมอแล้ว (เป็นงั้นไป นี่ขนาดหมอบอกว่าเกี๊ยกไม่ใช่คู่เรานะ สงสัยหญิงจะคิดว่าหมอดูแม่น -_-") แต่หมูยังยืนยันดูเหมือนเดิม ดวงเนื้อคู่ของหมูคล้ายเรา คือ ควรเป็นคนต่างชาติ อายุห่างกันมากๆ หมูถามว่า งั้นไม่แต่งดีกว่าไม๊ พ่อหมอบอกว่า "ดวงอยู่คนเดียวดีกว่าแต่งงาน แต่มันหลีกเลี่ยงไม่ได้" ฮ้า… เห็นทีป้าๆ จะได้กินโต๊ะจีนงานแต่งหมูในอีก ๒-๓ ปี ข้างหน้าเป็นแน่

หลังจากนั่งอู้ไป ๓ ชม. ทีนี้ป้าๆ ก็ออกตระเวณถ่ายรูปกันต่อ คราวนี้เป็นส่วนสวนองค์กร ขอชมว่า รูปปั้นช้างของ ธ. กสิกรสวยมาก แล้วไปรอดูการแสดงม่านน้ำตอน ๑ ทุ่ม ซึ่งคนมารอดูเยอะมากๆ แต่ก็แสดงได้งั้นๆ รู้สึกว่าภาพกับหัวข้อจะไม่ค่อย match แถมได้มุมไม่ดีเท่าไร ดูอยู่ได้พักนึง ก็เลิกดู ส่วนเราอยากดูพาเหรดต่อตอนทุ่มครึ่ง ก็ไม่ได้ดู เพราะขากลับพวกเรายกรถของการบินไทยให้แม่ๆ ไป แล้วต้องนั่งสองแถวกลับเอง ปุ๊กกลัวว่าอาจจะรอนาน เพราะคนเลิกพร้อมกันหมดเลย เลยตัดสินใจกลับก่อนงานเลิก ขากลับผ่านซุ้มไปรษณีย์เลยได้ส่งโปสการ์ดกันอีกรอบ ขากลับถกเถียงกันว่าจะกินข้าวเย็นที่ไหน เพราะถ้าไปกินข้าวต้มอีก จะกลับลำบาก เพราะแถวนั้นหารถยาก ปุ๊กเสนอให้กิน MK ที่มอลล์ใกล้ๆ เราเลยขอเปลี่ยนเป็นกินข้าวที่โรงแรมดีกว่า อย่างน้อยพ่อครัวก็คงเป็นคนเหนือละวะ

เราพยายามโทรหาเฮียอ๊อดอีกรอบกะจะให้มารับเราที่โรงแรม แต่โทรหาไม่ได้ สงสัยว่าพรุ่งนี้เราจะไม่ได้ไปดูงานเค้กไอติมเป็นแน่ แต่เอาเถอะพอสำหรับวันนี้แล้ว เหนื่อย! นอนดีกว่า…

เชียงใหม่

พอเช้ามา พี่จอมลุกไปอาบน้ำปุ๊ป เรางี้พุ่งขึ้นไปนอนบนเตียงเลย โดยมีหญิงพุ่งตามมาติดๆ ส่วนคนอื่นๆ ลุกไปถ่ายรูป-ชมวิวกัน ปุ๊กกับหมูไปแช่น้ำร้อนกันมากอีกตะหาก ส่วนเรากับหญิงนอนจนสาย กินข้าวเสร็จก็ขึ้นรถไปเชียงใหม่เลย แล้วก็แวะกินข้าวเที่ยงที่ร้านโป่งแยงแอ่งดอยตามระเบียบ คนเยอะมากเหมือนเคย เจอคนเสิร์ฟอารมณ์ไม่ดีอีกล่ะ คราวนี้พวกเราขอเมนู พี่แกตอบกว่า "ไม่ใช่หน้าที่ผม" แต่พอขออีกที คราวนี้มีลุงหัวหน้าอยู่ใกล้ๆ พี่แกก็หยิบให้โดยดี โธ่… ต่อหน้านายก็ทำเกินหน้าที่ได้นิ -_-" ความที่พี่จอมเป็นศิษย์เก่า มช. เลยสามารถพาเราเที่ยวเชียงใหม่ด้วย พี่จอมเลยพาไปไหว้พระ ๒ วัดด้วยกัน (จำชื่อวัดไม่ได้เสียแล้ว) วัดที่ ๒ เป็นวัดที่อยู่ในเมือง ใกล้ๆ กับถนนคนเดิน แล้วพวกเราก็เดินถนนคนเมืองกันต่อ ส่วนป้าน้อย, แม่ กับพี่จอมกลับไปพักผ่อนที่โรงแรม เป็นอันว่าพี่คนขับรถตู้หมดหน้าที่แต่เพียงเท่านี้ ส่วนพวกเราก็เดินไป-กินไป ปุ๊กซื้อกางเกงสำเร็จแล้ว แถมบอกว่า "เซ็งแม้ว เพราะแม้วขายแพงกว่า" แล้วก็นั่งสองแถวไปกินข้ามต้มร้านดังกันแถวๆ หน้ามอ. ตามด้วย "นลนมสด-เชียงใหม่" เพราะอยู่ใกล้ๆ เดินกันถึง ส่วน "มลนมสด-กรุงเทพฯ สาขาเชียงใหม่" เก็บไว้กินพรุ่งนี้ละกัน แล้วก็เรียกรถตุ๊กๆ กลับโรงแรม

ห้วยน้ำดัง

กินข้าวเช้า ๙ โมงเช้า ที่อุณหภูมิ ๙ องศา ปุ๊กกลัวไม่สะใจ เลยเลือกนั่งแบบ outdoor ให้น้ำค้างลงให้มันเย็นหัวเข้าไปอีก แล้วก็ Check out ก่อนออกจากปาย ก็แวะไปถ่ายรูปที่ Belle Villa Resort ซึ่งจัดเป็นรีสอร์ทชั้นแนวหน้าของที่นั่น ราคาใกล้เคียงกับที่เราพัก แต่ไม่ติดแม่น้ำปาย (แม่น้ำปายสีคล้ายกับ "น้ำคาน" เลย เพียงแต่เล็กกว่าเท่านั้นเอง เราคิดว่าถ้าเล่นล่องห่วงยางอย่างน้ำคานก็น่าจะสนุกนะ แถมพนักงานที่รีสอร์ทชวนให้มาพักอีกตอนช่วงสงกรานต์ บอกว่าให้มาเล่นสงกรานต์โดยเอาน้ำในแม่น้ำปายมาสาด เธอบอกว่า "ม่วนขนาดเจ้า" อืม น่าสนใจแฮะ แต่เราอยากมาตอนหน้าหนาวมากกว่า มาอยู่ซัก ๓ วัน ไม่ไปไหนเลย น่าจะเวิร์คกว่า) ถ่ายรูปเสร็จ ก็แถมใช้บริการห้องน้ำด้วย เพราะหมูบอกว่า ห้องน้ำน่ารักมาก เออ… ก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ ส่วนปุ๊กกับหญิงไปแอบดูห้องของ Belle ด้วย หญิงบอกว่า Layout ก็เหมือนของที่เราพักนั่นแหละ คือ ในห้องแคบๆ แต่ห้องน้ำใหญ่ อ้าว! ที่แท้มันเป็น Typical Layout หรือนี่

แล้วก็ไป "ปางมะผ้า" กัน (ตอนแรกเราบอกให้แวะ Pai Canyon ก่อน แต่ปุ๊กบอกว่า ทางเข้าโหด เลยต้องข้ามไป ไม่เป็นไร มันคงไม่ได้อลังฯ เหมือน Grand Canyon หรอก) ก่อนถึงปางมะผ้า จะเป็นจุดชมวิวหนึ่งในหลายๆ จุดของอุทยานแห่งชาติห้วยน้ำดัง ก็แวะถ่ายรูปกัน แม่กับป้าน้อยช้อปกันใหญ่ ได้ผ้าพันคลุมไหล่มา ๒-๓ ผืน ลายสวยที่เดียว ส่วนเราได้หมวกผ้าสักหลาดสีแดงลายกวางน้อยใบละ ๕๐ บาท มา ๑ ใบ (ถูกดี ซื้อมาใส่เล่นรับเทศกาลดีกว่า) ส่วนปุ๊กจะซื้อกางเกงพื้นเมือง แต่ต่อแม้วอยู่เป็นนาน แม้วก็ไม่ยอม เลยอดไป พอไปถึง "ปางมะผ้า" เราก็ผิดหวังหน่อยๆ เพราะปุ๊กบอกว่า เป็นที่จิบกาแฟ-ชมวิว ลงใน "พันทิป" เชียวนะ แต่พอไปถึง มันไม่มีวิวให้ชมอ่ะ เพราะมันติดถนน และถ้าจะชมวิว ก็มีลำธารเล็กๆ อยู่ด้านหลังร้าน แหม… อุตส่งห์นั่งรถอ้อมมาตั้งไกล ไอ้เราก็วาดฝันว่า มันจะวิวเหมือนร้านกาแฟตามดอยต่างๆ อ่ะ -_-“

กินกาแฟเสร็จ ก็นั่งรถกลับมากินข้างเที่ยงที่ "หมู่บ้านสันติชล" ซึ่งเป็นชุมชนคนจีนยูนาน คนในร้านเยอะมาก เพราะเป็นช่วงเทศกาล เรากับปุ๊กก็สั่งกันอย่างเมามัน ที่ขาดไม่ได้ คือ "ขาหมูยูนาน" รายการนี้สั่งกันถึง ๒ ขา (คณะเรามี ๘ คน รวมคนขับรถตู้) กินไปแป๊ปนึง พนักงานก็เอาปลานึ่งมาให้ เราก็งงๆ ว่าไม่ได้สั่ง เพราะจำได้ว่า ตอนแรกเธอบอกว่าไม่มี เราเลยเปลี่ยนไปสั่งอย่างอื่น แต่เนื่องจากอาหารบนโต๊ะดูจะไม่พอ ปุ๊กเลยว่า "เอาก็ได้" เธอกลับบอกว่า "เอาก็ได้ ไม่ได้นะ เพราะจดไปแล้ว" ทำเอาพวกเรามึนกันทั้งโต๊ะ แต่ความที่หน้าตาเธอดุดันมาก คงจะเหนื่อย-หงุดหงิดที่คนเยอะมาก เรากลัวว่าเธอจะฉุนจนเอาปลาคว่ำลงมาบนหัวเรา เลยต้องรีบคว้าจานปลานึ่งมาวางบนโต๊ะ และความที่เราอยู่ใน Holiday Mood กัน เลยเอามาเล่นมุกขำๆ กันในโต๊ะอาหารแทน กินข้าวเสร็จก็ชมร้านของชาวหมู่บ้านกันหน่อย เราซื้อชาฝากป๊ากับหมะ แล้วก็ลองชิม "บ้วยความรัก" เอาฤกษ์-เอาชัยซะหน่อย แล้วเลยเห็นว่าที่หมู่บ้านมี "ชิงช้า" ให้เล่น หน้าตาเหมือนที่เราเห็นในทีวีเมื่อวันก่อน เราดูแล้วหวาดเสียว เลยไม่กล้าเล่น แต่หมูกล้า! เลยให้เด็กๆ แถวนั้นช่วยกันยกชิงช้า แต่ก็ไม่ครบรอบ ได้แค่ครึ่งรอบ ซึ่งหมูบอกว่าก็โอแล้วล่ะ เพราะก็หวาดเสียวใช้ได้แล้ว

แล้วก็ไปโป่งน้ำร้อนกันต่อ คราวนี้พวกเรามีประสบการณ์ "ต้มไข่" มาแล้ว เลยจับไข่มาลองเขย่าๆ ดูก่อน แต่แล้วก็เปลี่ยนใจไม่ต้ม แค่ไปนั่งแช่ๆ ก็พอ แต่สาวๆ อยากเดินให้สูงขึ้นไปอีก เพราะยิ่งสูง (เดินลึกเข้าไป) จะยิ่งร้อน พอไปเดินไปถึงบ่อสุดท้ายที่อณุหภูมิ ๘๐ องศา มีป้ายเขียนว่า "ห้ามต้มไข่" คุณหญิงเธอเลยปีนข้ามรั้วไปถ่ายรูป แล้วบอกว่า "ห้ามต้มไข่ แต่ไม่ได้ห้ามข้ามรั้วมาถ่ายรูปนิ" เออ… มีงี้ด้วย พอขาลงก็มีเด็กผู้ชายสักอายุ ๒๐ ร้องโวยวาย จับได้ความว่า โดนน้ำร้อนลวก ต้องรีบเอาไปส่ง รพ. ผู้สื่อข่าวหญิงบอกว่า เห็นหนังหลุดเป็นแผ่นๆ เลย สงสัยเล่นกัน เลยพลาด แล้วเลยหนาวๆ ที่ตัวเองอุตริข้ามรั้วไปถ่ายรูปพอเข้าอุทยานแห่งชาติห้วยน้ำดัง ก็แวะจุดถ่ายรูปอีกจุดนึง ก่อนเข้าที่พัก แล้วทหารก็บอกว่า จุดบ้านพักเรากางเต๊นท์ไม่ได้ ถ้าจะกาง ต้องไปกางที่ลานกางเต๊นท์ข้างล่าง แต่เรากับหมูกะจะกางตรงบ้านพักนั่นแหละ พอกินข้าวเสร็จเกือบ ๒ ทุ่ม (รสชาดโคตรจะธรรมดาเลย ถ้าใครเรื่องมากหน่อย คงต้องใช้คำว่า "ไม่อร่อย") เราก็รีบไปกางเต๊นท์กับหมูก่อน เพราะมันมืดมาก พอเปิดเต๊นท์ออกมา ปรากฎว่าเต๊นท์เหม็นอับมากจนเราบ่นว่าเหม็นกลิ่นอะไรวะ หมูยังมุขกลับ "กลิ่นผู้ชายงัย" เออ… เอากับมัน กว่าเรา ๒ คน จะเดาออกว่าต้องกางยังงัย ทุกคนก็กลับมาที่บ้านแล้ว พี่จอม, ปุ๊ก กับ หญิง เลยออกไปช่วยเรากับหมูกางเต๊นท์ ปรากฎว่า ดินแข็งมาก ตอกสมอไม่ได้เลย (ไม่มีฆ้อน เลยใช้รองเท้าตีเอา) หมูพยายามมากที่จะกางเต๊นท์โดยการไปดูงานที่บ้านข้างๆ และโทรถามเพื่อน แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ หญิงเม้าท์ว่า "นี่มันอารมณ์เก๋ส่งโปสการ์ชัดๆ" เราเลยต้องอ้างสิ่งศักดิ์ (ใกล้ๆ มีศาลเพียงตาเล็กๆ อยู่) ว่า ท่านคงไม่อยากให้เรากางอ่ะ และดูเหมือนหมูจะพยายามทุกทางแล้ว เลยเป็นอันยุติ Mission กางเต๊นท์ เราบอกว่า คราวหน้าไปซ้อมกลางที่บ้านไผก่อนก็แล้วกัน คืนนั้นเลยนอนในบ้านกันทุกคน แต่ความที่มี ๒ เตียง ปุ๊ก, หญิง กับเรา เลยนอนถุงนอนที่พื้นกระเบื้องซึ่งเย็นสุดๆ แอร์ก็ไม่ตัดเลย สรุปว่านอนแอร์หรือไม่แอร์ไม่ต่างกัน เรางี้นอนจนปวดหลังไปหมด

ปาย

คนขับรถมารับเราที่บ้านไผก่อน แต่มาช้า อ้างว่าหาบ้านไม่เจอ เพราะคนบอกทาง (ไผ-ผู้เป็นเจ้าของบ้าน) บอกว่า "เข้ามา ๔๐๐ เมตร แต่นี่เข้ามาหน้อยเดียวเอง" หญิง(แฟนไผ)เถียงว่า "อย่ามั่วนะ เพราะระยะทางนี้วัดโดยวิศวกรโยธาเชียวนะ" นั่น… เอาเข้าไป เราเลยต้องรีบขึ้นรถ ดีที่เครื่องดีเลย์ เลยกลายเป็นต้องมารอที่สนามบินอยู่พักนึงกว่าชาวคณะจากกรุงเทพฯ จะมาถึง แล้วเลยถือโอกาสจ่ายเงินค่าบัตรเครดิตที่ไปรษณีย์เลย แต่ รปภ. ไม่ยอมให้เข้า ทั้งๆ ที่ไปรษณีย์อยู่ติดกับประตูเข้า บอกให้เราไปเข้าประตูซึ่งต้องรอคิว Scan ยาวเหยียด เราเลยบอกให้คุณ รปภ. ช่วยไปจ่ายให้เราหน่อย ปรากฎว่า เฮียยอม!

ทัวร์ก็เริ่มจากการกินข้าวเที่ยงที่ร้านข้าวซอยฟ้าฮ่ามก่อน แล้วก็แวะซื้อของกินที่ตลาดเอาไว้เป็นเสบียง แล้วถึงเริ่มล้อหมุนจากเชียงใหม่ ประมาณบ่ายแก่ๆ ก็ถึงปาย พอเช็คอินเสร็จ ก็โซ้ยไส้อั่วที่ซื้อมา ก่อนที่จะเข้าไปเที่ยวในเมืองปาย คราวนี้เรา, หญิง กับหมูต้องแชร์ห้องกัน แต่ห้องที่รีสอร์ทอันนี้มันเล็กมากเลย คนที่ ๓ ต้องนอนที่ปลายเท้า แถมยังต้องปูฟูกที่พื้นอีกต่างหาก แถมยังต้องหาที่วางกระเป๋ากันใหม่ เราเลยบอกให้เขาเก็บฟูกไป แล้วให้หมูนอนเบียดกับเราแทน ส่วนห้องน้ำกว้างสุดๆ น่าจะแบ่งพื้นที่ให้ส่วนห้องนอนได้อีกตั้งเยอะ เลยให้สงสัยว่าต้องทำ layout ห้องนี่เจ้าของทำกันเองรึงัยนะ

ที่แรกที่แวะ คือ วัดพระธาตุปาย (แก่แล้ว เน้นทัวร์กินกับทัวร์วัด) ซึ่งรถขึ้นถึง แม่เลยขึ้นไปเที่ยวกับพวกเราได้ และแม่ก็เตรียมทองคำเปลวมาแจกพวกเราอีกตามเคย คราวนี้เรามีโลชั่นขวดเล็กๆ มาด้วย (รู้สึกว่าแก่แล้ว มือแห้งง่ายมาก) เลยได้เอามาทาตอนติดทองพระด้วย (ความรู้นี้ได้มาจาก อ.พิชัย ที่เราติดตามแกตั้งศาลพระภูมิมาหลายที่) แถมตอนก่อนกลับพระที่วัดยังสวดอวยพรให้ แถมยังให้พระองค์เล็กๆ กับสายสินจ์ข้อมือพวกเราอีกด้วย แล้วก็ไปวัดกองมู (มั๊ง) เพราะเราเห็นในทีวีว่า มีพระที่มีน้ำซึมออกมาจากเศียรพระ (เศียรพระกลวง แล้วมีน้ำขังอยู่ข้างใน) หลวงพ่อจะตักน้ำออกมานิดหน่อย (ซึ่งน้ำจะซึมออกมาอยู่เรื่อยๆ ไม่หมดซะที ซึ่งก็แปลก เพราะถ้าองค์พระชื้นมากๆ น้ำก็น่าจะมีวันหมดนะ แต่นี่เหมือนอัตราความชื้นที่ซึมเข้าไปเท่ากับอัตราน้ำที่ไหลซึมออกมา) แล้วผสมทำน้ำมนต์แจก โดยทางวัดมีขวดพลาสติกใบเล็กๆ ไว้ให้เสร็จสับ และทางวัดก็มีเจดีย์ของพระสุพรรณกัลยาด้วย เลยไหว้ขอพรอีกรอบ

แล้วก็เข้าเมือง มีรีสอร์ทน่ารักหลายอัน และก็มีหลายอันที่คาดว่าจะเป็นแบบคืนละ ๓๕๐ บาท ที่ไผจะมานอน ซึ่งหญิงโสดรายได้ดีอย่างเรารับไม่ได้ (รีสอร์ที่เรานอนคืนละ ๒,๐๐๐ บาท) แล้วเลยเดินเล่นกันก่อนกินข้าวเย็น มีร้านน่ารักๆ อยู่พอสมควร เดินเล่น-ถ่ายรูปอยู่พักนึง เราก็เจอ "ตู้ไปรษรีย์" เลยรีบซื้อโปสการ์ดแล้วเรียกคนอื่นๆ มาช่วยกันเขียนโปสการ์ดให้ "เก๋" กันใหญ่ ; p เขียนเสร็จปุ๊ป ก็ส่งเลยทันที ส่วนของนิจก็เขียนให้กันตามปกติ ; p กินข้าวเสร็จ กลับมาที่รีสอร์ท ปรากฎว่าไฟดับ เลยเราถือโอกาสไม่อาบน้ำ พุ่งขึ้นไปนอนทันที เพราะอากาศหนาวสุดๆ เทอร์โมมิเตอร์ในห้องบอกว่าอากาศอยู่ที่ ๑๒ องศา แต่เราบ่นใหญ่ว่า มันต้องหนาวกว่านั้น เพราะเรารู้สึกหนาวมากๆ หนาวกว่าที่ฮ่องกงตั้งเยอะ แต่ยังดีที่ผ้าห่มดีมากๆ ห่มแล้วอุ่นสุดๆ เลยค่อยยังชั่วหน่อย

7-11 สาขาเชียงใหม่

เรานัดนกกินข้าวมื้อบ่ายก่อน (เที่ยงตื่นไม่ทันอ่ะ) เลยถามนกว่า ไม่อยู่หลายวันมีข่าวอะไรน่าตื่นเต้นบ้าง นกคิดอยู่แป๊ปนึงก็บอกว่า "ก็เจ้าชายจิกมี่ขึ้นครองราชย์งัย" อ้าว ไหนบอกว่าอีก ๒ ปี งัย อย่างนี้ท่านพ่อเจ้าชายต้องโดนรัฐบาลภูฏานกดดันแน่ๆ เลย นกบอกว่า ก็ไม่รู้รายละเอียดเหมือนกัน มันเป็นแค่ข่าวต่างประเทศสั้นๆ น่ะ เราเลยตั้งใจว่า ไม่เป็นไร ไว้เราค่อยไป Google เอาวันหลังก็ได้

กินข้าวเสร็จ แล้วเราก็แวะไปรับทอง ๑ สลึงของโฮมโปร ที่ตึก All Seasons ซึ่งดูหรูหราดี ทำเอาเรารู้สึกเหมือนเป็นบ้านนอกเข้ากรุงยังงัยไม่รู้ แล้วเรียกแท๊กซี่ไปสนามบิน ซึ่งจริงๆ ไฟล์ทเรา ๔ ทุ่ม เพราะเรานึกว่าจะทำงานแล้วค่อยมา ไม่นึกว่าจะมีทริปฮ่องกงมาคั่น แต่เราถึงสนามบินประมาณ ๖ โมง เลยไปขอเปลี่ยนไฟล์ท (ข้อดีของการนั่งการบินไทย) แล้วก็โชคดีได้ไฟล์ท ๑ ทุ่ม

ไผมารับเราที่สนามบิน มันตัวอวบอ้วนขึ้นมาก แถมไว้พุงอีกตะหาก สงสัยจะกินดี-มีสุข น่าอิจฉาจริงๆ ตอนนั่งคุยกัน ปุ๊กก็โทรมาบอกเราว่า อากาศหนาวมาก บนดอยอาจจะเหลือแค่ ๖ องศา อ้าว ซวยละสิ เราฝากเสื้อหนาวแจ้กลับบ้านไปแล้ว เราต้องขอยืมน้องหญิง-แฟนไผ ตามด้วยการยืมกางเกงขาสั้น เพราะปุ๊กบอกว่า จะมีการไปแช่น้ำร้อนด้วย พอเลือกเสื้อผ้าเสร็จ ไผก็เอาไฟฉายมาให้ แล้วบอกว่า บ้านไผเป็น 7-11 ใครมาเที่ยว ก็ต้องมาแวะยืมของก่อน ถุงนอนหรือเต๊นท์ก็มีให้ยืมนะ ฮ้า… เราเลยบอกว่า เอาไว้บ้านไผซ่อมเสร็จ (ผู้รับเหมาบอกว่าอีก ๑ เดือน เรากับไผเลยสรุปว่า คงอีก ๒ เดือน มากกว่า เฮ้อ…) เราจะมาใช้บริการอีกรอบละกัน แล้วก็คุยกันจนดึก ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปนอนอากาศหนาวมาก เราว่าน่าจะหนาวกว่าที่ฮ่องกงอีกนะ เลยให้นึกหวั่นใจว่า ตรูจะรอดปลอดภัยไม่หนาวตายบนดอยไม๊เนี่ย คืนนั้นเราเลยต้องอาบน้ำก่อนนอน เพราะที่บ้านไผมีเครื่องทำน้ำอุ่น และกลัวว่าจะไม่ได้อาบไปอีก ๒ วัน แต่น้ำเย็นมากๆ เครื่องทำน้ำอุ่นไม่สามารถทำน้ำให้อุ่นได้เลย ทำเอาเรานึกถึงเครื่องทำน้ำร้อนที่คอนโดขึ้นมาทันที พรุ่งนี้เห็นทีจะต้องบอกไผให้ติดเครื่องทำน้ำร้อนที่บ้านใหม่ซะแล้ว เวิร์คจริงๆ นะฮ้า… ขอบอก…

น้าหงิญ - ฮ่องกงวันที่ ๔

เช้าเรากับหญิงก็ไปถ่ายรูปรอบๆ โรงแรมกัน ทุกอย่างเป็นทรง Micky Mouse หมด ไม่ว่าจะเป็นหน้าต่าง, พนักเก้าอี้, มือจับ ไม่เว้นแม้แต่ขนมปังกรอบในชามสลัด ยกเว้นสระว่ายน้ำที่เป็นทรงสี่เหลี่ยมธรรมดา ซึ่งหญิงเม้าท์ว่า ไม่น่าหลุดธีมได้ เราทุกคนแพ็คกระเป๋าเรียบร้อยเอาลงมาข้างล่าง โดยไม่ต้องไปคิว Check Out พนักงานบอกว่า ถ้าคืนห้องก่อน ๑๑ โมง จะเป็นการ Check Out แบบอัตโนมัติเลย แล้วก็ไป Nong Ping กัน

Nong Ping เป็นที่ท่องเที่ยวเปิดใหม่ เป็นแนวชมธรรมชาติ นักท่องเที่ยวสามารถเดินทางไปโดยนั่งรถกระเช้าไฟฟ้า ประมาณ ๔๕ นาที แล้วไปดูวัดจีน กับ Chinese Village ที่พึ่งจะสร้างขึ้น มีร้านขายของทีระลึกตลอดทาง แจ้กับพี่เก๋เลยไปเดินช้อปเหมือนเคย (ไหนบอกว่า กะมาเที่ยวอย่างเดียว ไม่ช้อปวะ) ส่วนเรากับหญิงก็กินไอติรออยู่กับมุกกับฟ้า คราวนี้มุกยอมให้หญิงป้อนไอติมแล้ว ก่อนให้กินไอติมเราเลยถือโอกาสให้มุกเรียก "น้าหญิง" เพราะ ๓ วันที่ผ่านมา มุกเรียกหญิงว่า "เพื่อนอาอี๋" ตลอด โดยขู่ว่าถ้าไม่เรียก "น้าหญิง" เราจะไม่ให้กินไอติม ปรากฎว่ามุกทำท่าพยายามออกเสียงมาก สุดท้ายก็พูดว่า "น้า…หงิญ" พร้อมทำท่าโล่งอกที่พูดได้ในที่สุด เราถึงถึงบางอ้อว่าที่มุกไม่ยอมเรียก "น้าหญิง" เพราะมุกออกเสียง "หญิง" ไม่ได้นี่เอง 555 พอขากลับซึ่งสามารถเดินกลับลงมาได้ เป็นแนว Trekking ซึ่งคาดว่าจะใช้เวลาหลาย ชม. แต่เนื่องจากคณะเรามีแต่เด็กเล็กและคนแก่ -_-" เลยตกลงเลือกนั่งกระเช้าทั้งไปและกลับ

และเนื่องจากชาวคณะยังช้อปกันอย่างไม่หนำใจ เพราะยังไม่ได้เข้า Giodano กับ Bossini เลยต้องเข้าเมืองกันอีกรอบ และถือโอกาสมากินติ่มซำร้านเดิมอีก พี่เก๋เลยถือโอกาสเลี้ยงเรากับหญิงที่ช่วยมาเป็นพี่เลี้ยงเด็ก (หารู้ไม่ว่าแจ้ออกตังค์ค่าเครื่องตั๋วเครื่องบินให้เรามา หุหุหุ…) แล้วก็ไปช้อปประจายกันต่อ จนเกือบ ๖ โมง แล้วถึงได้ไปกลับไปโรงแรมเพื่อรอรถมารับไปสนามบิน

ถึงสนามบิน เรากับหญิงก็ซื้อขนม Maxim กันตามระเบียบ แต่พอเข้าไปใน Duty Free แจ้ก็จะซื้อเครื่องสำอางอีก หญิงเลยเดินไปก่อน เพราะจะไปดูของอย่างอื่น เราก็รอแจ้อยู่หน้าร้าน เพราะกลัวมุกจะทำของในร้านแตก รออยู่พักนึง พี่เก๋ก็เดินมาบอกให้เรา "พาน้องมุกไปก่อน" เราก็เลยเข็นมุกไปที่ Gate ปรากฎว่า Gate ดันอยู่ไกลโคตรๆ เราก็ลังเลอยู่แป๊ปนึงว่าจะพามุกไปถึงโดยที่มันจะไม่งอแงได้ไม๊เนี่ย แต่พอลองแย็บๆ ถามดู มุกก็บอกว่า "มุกไปได้" เราเลยพามุกขึ้นรถไฟไป แล้วก็เปลี่ยนลิฟต์อีก ๒ รอบ กับเดินบันไดเลื่อนอีก ๕ สายพาน ก็ถึง Gate พอดี จนเครื่องใกล้ออก พี่เก๋ก็โทรมาบอกให้เราพามุกไปที่ Gate เลย เราก็งงๆ แต่ก็ตอบไปว่า ตอนนี้หนิงกับมุกอยู่หน้า Gate แล้ว และหนิงกรอกฟอร์มเอารถเข็นขึ้นเครื่องเสร็จแล้วด้วย พอแจ้มาถึงก็บอกว่า ที่มาช้าเพราะมัวแต่หาเรากับมุก เพราะเห็นว่า Gate อยู่ไกลมาก แถมต้องเปลี่ยนรถไฟอีก กลัวเราจะไม่กล้าพามุกมา ส่วนพี่เก๋บอกว่า "พามุกไปก่อน" หมายถึง "พามุกไปเดินเล่นที่อื่นก่อน" อ้าว! Anyway เราก็พามุกมาจนได้ เราเลยบอกว่า จริงๆ น้องมุกเก่งมากนะ เพราะตลอด ๔ วัน มุกพูดง่าย ไม่มีงอแงเลย ผิดกับฟ้าที่ต่อมน้ำตาแตกไป ๓ รอบ แล้วให้มุกทำอะไรก็ทำ ให้กินอะไรก็ไม่มีปัญหาทั้งสิ้น เอาไว้เราจะมาเที่ยวกับมุกอีก เพราะสนุกมากๆ (ว่าแล้วอย่างมีลูกสาวสุดๆ)

ไฟล์ทเต็มเอียดเหมือนขามา แถมยังมีแขกขนของกลับประเทศกันกระเป๋าใหญ่ยักษ์อีกตะหาก (เห็นบอกว่าไปขนซื้อกันมาจากเมืองจีน ขนกันเยอะขนาดนี้เครื่องจะ overload ไม๊วะ) เครื่องมาถึงเกือบเที่ยงคืน เราก็ไปถามหารถเข็นเด็ก พนักงานบอกว่า ให้รอที่สายพานก่อน ถ้าไม่ได้ค่อยมาติดต่ออีกครั้ง เพราะเอาแน่ไม่ได้ บางทีรถก็มากับสายพาน บางทีก็ให้พนักงานเอามาให้ เลยโดนพวกเราบ่นถึงความแย่ของสุวรรณภูมิกันอีกรอบ (ผิดกับฮ่องกง ที่เขาเอารถเข็นมาให้เราเลยถึงที่เลย) และแล้วรถเข็นก็มาทางสายพาน กว่าจะกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพก็เกือบ ตี ๒ เป็นอันว่าจบทัวร์ฮ่องกงแต่เพียงเท่านี้

ฮ่องกง (หาดใหญ่) วันที่ ๓

พี่เก๋เอา VDO มา พวกเราเลยต้องทำงานเพิ่มโดยการ "พูด" ด้วย จะมายิ้มถ่ายรูปอบ่างเดียวไม่พอเสียแล้ว เราเลยถามว่า "มุก นี่เรากำลังจะไปไหนกัน" มุกตอบทันที "ไปหาดใหญ่!" เฮ้อ… หลานชั้น ยังอยู่หาดใหญ่อยู่เลย เราเลยต้องบอกแจ้ว่า นี่เตี๊ยมน้องมุกดีๆ นะ ถ้ากลับไปแล้วหมะถามว่า ไปไหนมา แล้วมุกตอบว่า ไปหาดใหญ่ละก็ หมะบ่นตายเลย (หมะยืนยันว่า มุกยังเด็ก พาไปก็จำอะไรไม่ได้หรอก เสียดายตังค์เปล่าๆ) นั่งรถประมาณ ชม. ก็มาถึงดีสนีย์ ก่อนอื่นต้องไปเช็คอิน เพราะวันนี้คณะเราเปลี่ยนพักที่ Disney Hollywood Hotel (ที่ Disney มีโรงแรม ๒ แบบ คือ แบบสี่ดาวที่เราพักกัน กับแบบห้าดาว)

ที่โรงแรมคนเยอะมาก นี่ขนาดเป็นวันธรรมดานะเนี่ย แต่ยังเข้าห้องพักไม่ได้จนกว่าจะบ่าย ๒ เราเลยไปเที่ยว Park กันก่อน พอถึง Park ก็มี Micky Mouse & Minnie ใส่ชุดคริสต์มาสให้ถ่ายรูป เรากับหญิงเลยรอถ่ายรูป ให้แจ้กับครอบครัวเข้าไปก่อน เพราะคิวยาวมาก พี่เก๋เลยฝากกล้องไว้กับเรา (มาเที่ยวนี้เราใช้กล้องพี่เก๋ตลอด เพราะของเราเป็น Ixus 5 ซึ่งดีกว่าของเรามาก) เพราะขี้เกียจถือทั้งกล้องและ VDO แล้วนั่นก็เป็นจุดที่คณะเราแบ่งเป็น ๒ คณะอย่างถาวร เพราะ message เรากับพี่เก๋ดีเลย์ประมาณครึ่ง ชม. แถมบางทีก็ได้ message ตอนที่คิวกำลังจะถึง หรือดูโชว์อยู่ เลยคลาดไปกันคลาดกันมาอยู่นั่น เรากับหญิงก็เล่นเครื่องเล่นอันเดิมๆ ที่เล่นกัน เราก็ยังชอบ 3D Show, Buzz Lightyear กับล่องแก่งเหมือนเดิม ส่วน Show ที่ไปดูเพิ่มใหม่มีแค่อย่างเดียว คือ Lion King Show ซึ่งตระการตาดีมาก แถมจุคนทีละเป็นหลักร้อย แถมไม่ต้องคิวเลย เราว่าคราวนี้ดีสนีย์จัดการได้ดีขึ้น เพราะคิวสั้นกว่าเดิมมาก

พอบ่าย ๓ เราก็ไปรอดูพาเหรด ปรากฎว่าระหว่างรอก็มี จนท. มาบอกให้เราย้ายที่เพราะที่เรารอเป็นที่ Reserve สำหรับรถเข็นคนพิการหรือคนแก่ เราก็ลุกเปลี่ยนที่โดยลืมกล้องถ่ายรูปไว้ พอนึกขึ้นได้ (น่าจะไม่เกิน ๕ นาทีนะ) วิ่งกลับไป กล้องก็หายไปแล้ว โชคดีที่มีคนแถวนั้นบอกว่า เห็นนักท่องเที่ยวคนนึงเอากล้องเราส่งให้ จนท. ไป เราถาม จนท. แถวนั้น ก็ไม่มีใครรู้เรื่อง จนท. เลยบอกให้เราไปที่ Lost & Found Center พอเราวิ่งไป กล้องก็ยังไม่มาถึง (ก็คงงั้นแหละ ใครจะบ้าวิ่งเอามาให้เลยวะ) จนท. เลยให้เรากรอกแบบฟอร์มทิ้งไว้ก่อน เราเลยกลับมาดูพาเหรดด้วยจิตใจกระวนกระวายเล็กน้อย ในใจก็คิดว่า ได้ทอง ๑ สลึงจากโฮมโปร แล้วต้องเสียกล้อง Ixus 5 เนี่ยนะ ช่างไม่คุ้มกันเลย แต่โชคดีมากๆ ที่พอดูพาเหรดเสร็จ ก็มีคนฮ่องกงคนนึงเดินมาหาเราแล้วบอกว่า เป็นคนที่เอากล้องเราส่งให้ จนท. แล้วเฮียก็ช่วยพูดกับ จนท. แถวนั้นให้เรา อธิบายอยู่นานมากๆ จน จนท. พูดว่า รู้แล้วว่า จนท. คนนั้นเป็นใคร แล้วเฮียก็โทรถามให้เรา ปรากฎว่าถูกตัวจริงๆ แต่เนื่องจากเป็น Procedure จนท. จะไม่สามารถเอากล้องมาให้เราโดยตรง เราจะต้องกลับไปรับกล้อง Lost & Found Center ซึ่งก็โอ เราเลยขอบคุณคนฮ่องกงคนนั้นมากๆ เพราะถ้าเป็นเรา เราคงจำไม่ได้หรอกว่า จนท. หน้าตายังงัย แล้วก็ต้องขอบคุณ Mr. Yat ซึ่งเป็น จนท. ที่ช่วยเราหากล้องจนเจอไว้ ณ ที่นี้อีกรอบนึงด้วย

พอไปถึง Lost & Found Center ปรากฎว่า จนท. ก็ถามรายละเอียดกล้องเรานิดหน่อย และถามว่าเราถ่ายรูปครั้งสุดท้ายที่ไหน อันนี้หมูมาก เราตอบได้หมด เธอหายไปพักนึง ก็มาถามรายละเอียดกล้องเพิ่มเติมโน่นนี่อีก เราเลยถามกลับว่า มีปัญหาอะไรเหรอ เพราะก็มีรูปเราอยู่ในกล้องตั้งหลายรูป เธอเลยต้องบอกว่า กล้องเราไม่มีรูป แต่เนื่องจากไม่มีใครมาเคลมกล้องคืนอีกแล้ว เธอก็จะให้กล้องเรา แต่ขอเบอร์โทรศัพท์กับเบอร์ Passport เราไว้เผื่อว่าถ้ามีปัญหาอะไร

ตอนแรกเราก็ตกใจนึกว่าการ์ดเสีย หญิงเลยบอกให้เราลองถ่ายรูปดู ปรากฎก็ถ่ายได้ การ์ดไม่เสีย anyway ได้กล้องคืน เราก็ดีใจมากแล้ว เลยไม่ติดใจอะไร แต่หญิงบอกว่า มันน่าจะพยายามขโมยกล้องนะ แต่เราโชคดีมากที่มีการตามตัวจนเจอ มันเลยจำต้องเอากล้องมาคืน พอมาเล่าให้แจ้กับพี่เก๋ฟัง สองคนนั่นก็คิดเหมือนหญิง และยืนยันว่า เราควรจะต้อง report เรื่องนี้กับทาง Disney เราเลยพูดขำๆ ว่า งั้นหนิงก็ต้องเขียนจดหมาย ๔ หน้ากระดาษ เหมือนลูกค้าหญิงแล้วดิ แต่ทุกคนไม่ขำ พี่เก๋บอกว่า ถ้านักท่องเที่ยวเอาไป อันนี้พอเข้าใจ แต่พนักงานเอาไป มันรับไม่ได้อ่ะ เราเลยต้องรับปากว่า จะเขียนจดหมายมาให้ Disney แน่นอน (นี่เป็นสาเหตุที่เรามีรูปจากการไปเที่ยวฮ่องกงคราวนี้น้อยมาก หวังว่าส่วนจะกู้ไฟล์รูปให้ได้นะเนี่ย..) หญิงบ่นว่า เสียดายมาก เพราะอุตส่าห์คิวถ่ายรูปกับ Micky ตั้งนาน เรานึกๆ ดูก็บอกว่า ไปสั่งอัดกับ Disney ก็แล้วกัน ใช้ตังค์แก้ปัญหาเอา เพราะ จนท. เขาให้เลขที่บัตรมาด้วย แต่พอไปถึงก็ต้องเปลี่ยนใจ เพราะคิวยาวมากกกกกก… เป็นอันแห้วรูป Micky ที่อุตส่าห์คิวถ่ายรูปร่วม ชม. ไปอย่างน่าเสียดายสุดๆ

พอดูพลุอันตระการตาเสร็จตอน ๑ ทุ่มครึ่ง เราก็เดินหาแจ้อีกรอบ กะว่าถ้าไม่เจอ ก็จะกลับโรงแรมก่อนละ ปรากฎว่าเจอแจ้กำลังช้อปอยู่พอดี เลยต้องรอเธอช้อปอีกพักนึง พอจะกลับก็เดินผ่านคนขายลูกโป่ง ฟ้าก็บอกว่าจะเอา แต่พอถามราคาแล้ว ทุกคนก็อึ้งไป ก็อันละตั้ง ๑๐๐ เหรียญเชียวนะ ขอย้ำ "เหรียญ" นะ ไม่ใช่ "บาท" เลยต้องพูดปลอบใจกันพักนึง พอหญิงซึ่งเดินตามมาเป็นคนสุดท้ายมาถึง ฟ้าก็ปรี่เข้าไปจับมือหญิงพามาที่คนขายลูกโป่งทันที พอหญิงรู้ราคาก็เป็นอีกคนที่บอกว่าอย่าซื้อเลย เท่านั้นแหละ ฟ้าก็สะบัดมือจากหญิงไปทันที หญิงมาแอบเม้าท์กับเราทีหลังว่า ตกใจเลยที่จู่ๆ ฟ้าเดินมาจับมือ เพราะปกติแค่จะจับมือคุณเธอเดินข้ามถนน เธอยังไม่ยอมเลย เราเลยบอกใช่ ฟ้ามันจะเป็นแบบนี้แหละ เธอมักจะอยู่ในโหมดไม่สนใจใครทั้งสิ้นยกเว้นคุณแม่เธอเท่านั้น ถ้าเธอเดินมาคลอเคลียด้วยละก้อ ขอให้สันนิษฐานได้ว่า จะต้องมีอะไรแอบแฝงแน่นอน (อันนี้มาเล่าให้ปุ๊กฟังทีหลัง เราแถมว่า "ชั้นละกลัวว่า อีกหน่อยมันโตแล้ว มันจะหลอกใช้ผู้ชาย ยิ่งหน้าตาดีๆ อยู่ซะด้วย" ปุ๊กบอกว่า "ดีแล้ว ฟ้าจะได้แก้แค้นให้พวกเรา" -_-")

ฮ่องกงวันที่ ๒

แจ้นัดกินข้าวเช้า ๗ โมงครึ่ง แต่พอ ๗ โมง เธอก็โทรมาบอกว่า เด็กๆ แต่งตัวเสร็จแล้ว เฮ้ย ทำไมเด็กไม่เหนื่อยวะ เรากับหญิงก็รีบตาลีตาลานตามลงไปเจอที่ร้านที่แจ้ถามพนักงานไว้เสร็จสับ ซึ่งเป็นร้านคล้ายๆ Food Court บ้านเรา มีอาหารเช้าขายทั้งแบบจีนและฝรั่ง รสชาติและราคาโอเคพอใช้ได้ พอขากลับมาโรงแรมเพื่อมาเจอคณะทัวร์ หญิงสะกิดให้ดูสตาร์บัคส์ที่อยู่ใกล้ๆ แล้วหัวเราะคิกคักอีกแล้ว

วันนี้เป็นรายการ City Tour ครึ่งวัน ไกด์เราเป็นหนุ่มฮ่องกงอายุ ๒๐ นิดๆ ตี๋ๆ ขาวๆ จัดได้ว่าหน้าตาดี หญิงชมว่าหล่อ แถมบอกว่าหมู่นี้โชคดีไปไหนก็เจอไกด์หน้าตาดีตลอด ดูอย่างคราวที่ไปหลวงพระบางดิ เราเลยตอบว่า นั่นมันเป็นเพราะเราแก่แล้วตะหาก สาวแก่เห็นหนุ่มๆ ก็มักจะรู้สึกว่าหน้าตาน่ารัก-น่าเอ็นดูไปหมด เพราะเมื่อวันก่อนเราดูรายการรักเอยที่เชิญป้าแอมกับป้าคิ้มมาออกรายการ ๒ ป้าออกอาการปลื้ม "น้องเคน" เอามากๆ จนป้าแอมถึงกับพูดว่า "โอ๊ย เห็นทีไรน้ำหมากไหลทุกที" ส่วนป้าคิ้มบอกว่า "เธอยังดี แค่น้ำหมากไหล ชั้นงี้น้ำย่อยไหลเลย" ส่วนเด็กสาวๆ คนอื่นที่มาออกรายการ ก็บอกปลื้ม "พี่เคน" เหมือนกัน แต่ไม่ออกนอกหน้าเหมือน ๒ ป้า บางคนนี่เฉยๆ ด้วยซ้ำ เราเลยมั่นในว่ามันเป็นที่ "วัย" แน่นอน

ทัวร์เราเริ่มที่อ่าว Aberdeen ไกด์ขอร้องแกมบังคับให้ลูกทัวร์ลงเรือชมอ่าวจนครบทุกคน ที่บอกว่าบังคับ เพราะเราต้องจ่ายเพิ่มคนละ ๕๐ เหรียญ เด็กครึ่งราคา เรือก็คล้ายเรือข้าวสารบ้านเรา(รึป่าววะ) ลำขนาดกลาง พาเราวนดูวิถีชีวิตชาวประมงสมัยโน้น (สมัยนี้คงไม่มีใครใช้ชีวิตอยู่บนเรือแล้วละมั๊ง) แล้วก็ผ่าน Jumbo Restaurant ที่ John บอกเราว่าให้ไปกินข้าว แถมแถวๆนั้น มีท่าจอดเรือยอช์ทด้วย (แต่ท่าดูโทรมมากเลย ไม่ยักสวยเหมือนท่าจอดยอช์ทแถวยุโรป ทำเอาราคาเรือยอช์ทดูเสียราคาหมด) เราเลยรีบถ่ายรูปไว้ไปอวด John เสร็จแล้วก็ไปไหว้เจ้าแม่กวนอิมที่อ่าวรีเพลาส์ เบย์ องค์จริงดูเล็กกว่าในรูปมาก จนเราต้องถามไกด์ว่า ใช่องค์ที่ดังๆ รึป่าว ไกด์ก็ยืนยันว่าใช่ เรากับหญิงเลยรีบไหว้ขอพรกันใหญ่ ซึ่งเดาได้เลยว่าหญิงขอเรื่องงาน ส่วนเราก็ขอเรื่องคู่เหมือนเดิม แล้วไกด์บอกให้เรากับหญิงไหว้พระที่อยู่ใกล้ๆ เจ้าแม่กวนอิมด้วย แต่ให้ใช้การลูบองค์พระแทนการไหว้ตามปกติ โดยลูบตั้งแต่หน้าถึงเท้าเสร็จแล้วให้ทำท่ากำมือใส่ลงในกระเป๋า เพราะท่านเป็นพระที่เป็นสัญลักษณ์ของความร่ำรวย พวกเราจะได้มีเงินทองอยู่ในกระเป๋า เรากับหญิงรีบวิ่งไปคิวทันที เราลูบองค์พระเสร็จก็กำมือใส่ลงในกระเป๋าแจ๊ตเก็ต แต่คุณหญิงเธอเอาจริงมาก เพราะเล่นกำใส่กระเป๋าเป้เลย แล้วก็ไปถ่ายรูปที่ Peak District จบด้วยการทัวร์โรงงาน Jewelry และโรงงานแบรนด์เนมก๊อป ซึ่งคณะเราไม่ได้เสียเงินเลยแม้แต่น้อย ตอนแรกเรากะซื้อเสื้อยืด Disney เอาไว้ใส่พรุ่งนี้ แต่ตัวนึงตั้ง ๑๕๐ เหรียญ เลยเปลี่ยนใจกัดฟันไว้ซื้อของจริงพรุ่งนี้แล้วค่อยเปลี่ยนใส่มันที่นั่นดีกว่า ทัวร์ของทุกคนจบประมาณบ่ายโมง ยกเว้นมุกที่จบตั้งแต่ Peak District เพราะพอขึ้นรถมุกก็หลับยาวเลย ก่อนแยกกันแจ้ก็ขอให้ไกด์ช่วยแนะนำร้านติ่มซำให้ เฮียบอกให้ไปกินที่ร้าน Superstar

ร้านคนเยอะมากๆ และทุกคนก็หิวมาก เลยรู้สึกว่าอร่อยจริงๆ แถมพอเช็คบิลก็อยู่ที่ประมาณ ๓๐๐ เหรียญ สำหรับผู้ใหญ่ ๔ คน ซึ่งก็ถือว่าโอ เพราะสั่งกันกระหน่ำมากเกือบเป็นกล่องข้าวน้อย ตอนสั่งอาหาร ฟ้าก็พูดภาษาไทยว่าจะเอาโน่นนี่แต่พนักงานไม่สนใจ เราเลยบอกว่า ให้พูดจีนหรือไม่ก็อังกฤษพนักงานถึงจะเข้าใจ เธอเลยพูดว่า "This. This. This." ใหญ่แล้วชี้รูปประกอบ แจ้นี้หน้าบานสุดฤทธิ์บอกเราว่า ตอนอยู่บนรถแอบเห็นฟ้าไปคุยกับไกด์ด้วย เธอดีใจใหญ่ที่ลูกยอมพูดภาษาอื่นนอกจากภาษาไทย (ตอนฟ้าเด็กๆ ทุกคนพูดจีนกับฟ้าหมด ฟ้าก็พูดตอบเป็นภาษาจีน แต่พอเข้าโรงเรียน ก็ไม่ค่อยยอมพูดภาษาจีนแล้ว) แล้วทุกครั้งที่เราพูดกับคนอื่นเป็นภาษาอังกฤษ ฟ้ากับมุกจะถามตลอดว่า เราพูดอะไร แบบว่าอยากรู้ตลอด เราเลยได้ทีสอนว่า ให้หัดภาษาอื่นๆ บ้างนอกจากภาษาไทย เพราะเวลามาต่างประเทศจะได้พูดกับคนอื่นได้ และเข้าใจว่าเราพูดอะไร U have 2 choices, English or Chinese. ดูฟ้าเชื่อเอามากๆ เพราะเริ่มพูด Thank u หรือไม่ก็ เซี่ยๆ เวลาใครทำอะไรให้ เอาวะ ก็ถือว่าคุ้มที่พามาเที่ยวไกลขนาดนี้ตั้งแต่ยังเด็ก

พอกินข้าวอิ่ม ก็เป็นการ Shopping พวกเราเดินหาร้านยอดฮิตของคนไทยอย่าง G2000 หรือ U2 หรือ Bossini กันใหญ่ สุดท้ายก็เป็นเจอแหล่งที่ Park Lane เราดีใจใหญ่จนผู้ชาย ๒ คนที่อยู่ใกล้ๆ ขำ เลยคิดว่า ๒ คนนี้ต้องเป็นคนไทยแน่เลย แต่ไม่สน เรารีบปรี่ไปทันที ปรากฎว่าก็เป็นไปตามคาด เราเดิน ๓ ร้านที่ว่าเสร็จในครึ่ง ชม. ได้เสื้อกับกางเกงมาอย่างละ ๑ ตัว ส่วนคุณพี่สาว, คุณพี่เขย และคุณน้าหญิง หายตัวไปร่วม ๒ ชม. เราเลยต้องเป็นกลายเป็นแนนนี่เต็มตัว เล่นชงชาเย็น (ปลอมๆ) กินกับมุกไป ๓๐ แก้ว ก็ยังไม่มีใครมา พอดีใกล้ๆ มี Park เราเลยพามุกไปเดินเล่น กลับมาก็ยังช้อปกันไม่เสร็จ จนเราต้องเตือนหญิงว่าเดี๋ยวจะไปไม่ทันนัดนะ (หญิงนัดเพื่อนที่ DHL) ส่วนแจ้ต้องพาเด็กๆ ไป Santa Town ที่ Central แล้วต้องรีบกลับมาให้ทันดูการแสดงแสง-สีตอน ๒ ทุ่ม แถวๆ โรงแรมนะ คณะช้อปถึงยอมสงบ แยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่

เรากับหญิงต้องกลับไปเอาของที่เพื่อนหญิงฝากซื้อที่โรงแรม (เอ่อ เธอฝากซื้อยาคุมอ่ะ บอกให้หญิงซื้อมาแบบมากที่สุดเท่าที่จะขนได้ หญิงเลยกวาดซะหมดร้าน Watson ซึ่งตอนผ่าน Immigration ที่ฮ่องกง เรางี้ลุ้นสุดๆ เพราะถ้าโดนสุ่มตรวจขึ้นมาละซวยแน่ หญิงไทยโสดถึงแม้จะมีอายุแล้วก็ตามขนยาคุมมาเยอะขนาดนี้ มันก็ชวนให้เจ้าหน้าที่เข้าใจผิดอยู่หรอก) เลยแบกถุงช้อปของแจ้กลับไปโรงแรมด้วย แจ้จะได้ไป MRT สะดวกหน่อย แล้วก็รีบไปที่นัดพบที่ Santa Town ซึ่งการท่องเที่ยวฮ่องกงโปรโมทไว้ แต่เอาเข้าจริงปรากฎว่าเป็นลานเล็กๆ แต่มีต้นคริสต์มาสใหญ่ยักษ์อยู่ต้นนึง (ประมาณอันที่สุวรรณภูมิ) ข้างบนเป็นรูปหัวใจแดงซะด้วย แล้วก็มีร้านเล็กๆ ให้ถ่ายรูป อ้อ แล้วก็มีการ์ดให้เขียนขอพร เราเลยเขียนว่า ขอให้ได้แต่งงาน หญิงงี้แซวเราสุดฤทธิ์ แล้วก็เก็บการ์ดตัวเองเป็นอย่างดี สงสัยกลัวเราจะแอบดูบ้าง ถ่ายรูปเสร็จก็รอเพื่อนหญิง แต่รอแล้วรอเล่าเพื่อนหญิงก็ยังไม่มา เราสองคนหิวสุดๆ เลยต้องซื้อของแถว MRT กินรอ สุดท้ายเธอก็บอกให้พวกเราไปรอที่ร้านอิตาเลี่ยนแห่งนึง ซึ่งบรรยากาศดีมากๆ เห็นวิวเกาลูนสวยงาม เหมาะแก่การไปดินเนอร์มาก แต่เราไม่มีอารมณ์จะโรแมนติก เพราะไปกับหญิง (ไม่ได้ไปกับแฟนซะหน่อย) แถมเราก็เหนื่อยด้วย เพราะเล่นกับมุกมาทั้งวัน (ทำไมเลี้ยงเด็กมันเหนื่อยอย่างนี้ก็ไม่รู้) ก็รอกันตั้งแต่ ๒ ทุ่ม กว่าเธอจะมา ก็เกือบ ๔ ทุ่ม ซึ่งเธอมาในสภาพหิวซ่ก พอกินเสร็จก็ต้องไปกินของหวาน (ชีสูบบุหรี่อ่ะ) กว่าจะได้ออกจากร้านกลับมาถึงโรงแรมก็เกือบเที่ยงคืน พอมาถึงที่ห้องก็มี message มาจากทัวร์ว่าที่จะมารับคณะเราไปดีสนีย์ตอน ๗ โมงครึ่ง ขอเลื่อนเป็น ๙ โมงเช้า ๙ แทน เย้! ดีใจจัง ได้นอนเพิ่มอีกนิดนึง…

ฮ่องกงวันที่ ๑

รีบตื่นไปบ้านญาติพี่เก๋เพื่อไปเจอชาวคณะทัวร์จากยะลา แล้วก็จะได้ติดรถเขาไปสนามบินด้วย พอไปถึงพี่อ้อยก็มาเปิดประตูให้เรา แล้วตะโกนบอกฟ้าว่า "น้องฟ้าค่ะ น้าหนิงมาแล้ว" พอฟ้าออกมาเห็นเรา ก็หันไปทำหน้าดุๆ ใส่พี่อ้อยว่า "เขาชื่ออาอี๋ ไม่ได้ชื่อน้าหนิง!" อะ! งานนี้เลยได้ล้อกันอีกพักนึง

พวกเราไปถึงสนามบินค่อนข้างเร็ว อาจจะเป็นเพรามันเป็นเช้าวันอาทิตย์ เราก็เล่นกับมุกไปเรื่อยๆ รู้สึกว่ามุกดูน่ารักขึ้น (อันนี้คิดถึงที่เก๋บอกว่า ไอโกะเปี๊ยนไป๋ เราว่า มุกก็เปี๊ยนไป๋ ^_^) แต่เนื่องจากคนเยอะมาก คงเป็นเพราะมันเป็นช่วงฮ่องกงอากาศดีด้วยละมั๊ง นักท่องเที่ยวเลยเยอะสุดๆ เราเลยให้ครอบครัวแจ้เช็คอินก่อน เพราะต้องพาเด็กๆ เข้าไปกินอะไรรองท้องก่อนขึ้นเครื่องด้วย (ไฟล์ทบ่ายโมง) ส่วนเรารอหญิงมาแล้วค่อยเช็คอินพร้อมหญิง พอตอนเราเช็คอิน เราก็พึ่งสังเกตว่ามีใบ immigration วางอยู่ตรงใกล้ๆ เคาท์เตอร์เช็คอิน เลยนึกขึ้นมาได้ว่า ต้องกรอกใบนี้ด้วย (นานๆ จะไปเมืองนอกกับเขาซะที ป้าเลยลืมไปเลย) แล้วตะกี้แจ้ไม่ได้กรอกซะด้วย เลยรีบโทรบอกทั้งแจ้และพี่เก๋ แต่ก็ติดต่อไม่ได้ เลยให้นึกในใจว่า อย่างนี้ต้องติดกันเป็นตังเมเลยนะเนี่ย แต่ถ้าจำเป็นเราก็ยกมือถือเราให้แจ้ละกัน เพราะเราอยู่กับหญิงตลอด เอาไว้ขอหญิงใช้ถ้าจำเป็นต้องติดต่อกัน anyway ก็หวังว่าแจ้จะนึกเรื่องใบ immigration นี้ขึ้นได้ก่อนนะ ไม่งั้นต้องไปยืนกรอกหน้าเคาเตอร์ให้ชาวบ้านยืนบ่นในใจต้อนรับการเริ่มเดินทางเลยเชียว…

พอเข้าไปแล้ว ก็มี message มาเรียกเราไปกินข้าว เบอร์ใครก็ไม่รู้ แต่ก็น่าจะเป็นของแจ้แหละ เลยบ่นในใจว่ามีอีกเบอร์ก็ไม่บอกเรา พอไปถึงร้านอาหาร ปรากฎว่าเป็นอีกเบอร์ของพี่เก๋ เขาบอกเบอร์นี้ถึงจะเปิดโรมมิ่ง เลยโล่งอก มีทางติดต่อกันได้หล่ะ

ไฟล์ทเต็มเอียด คณะเราเลยนั่งแยกเป็นคู่ๆ แถมยังไม่ได้ที่นั่งติดหน้าต่างเลยซักคน (พี่เก๋อยากได้มาก คงอยากให้ฟ้าดูวิวละมั๊ง) คราวนี้เราบินอิมิเรสต์ เลยมีทีวีส่วนตัวให้ดูเพลินๆ หันไปอีกที หญิงหลับไปแล้ว ซักพักมุกก็หลับตามน้าหญิงไป เลยไม่ได้กินข้าวที่ทางสายการบินเตรียมแบบของเด็กมาให้ (เป็นกล่องพลาสติกสีฟ้าน่ารัก) ส่วนฟ้าดูการ์ตูนไปตลอดทาง นี่มันติดการ์ตูนเอาจริงๆ จังๆ เลยนะเนี่ย…

พอถึงก็เป็นไปตามคาดว่า รถบัสที่ตระเวณส่งคณะทัวร์คนไทย จะส่งคณะเราเป็นคณะสุดท้าย กว่าจะเช็คอิน และไปกินข้าวก็เกือบ ๓ ทุ่ม พวกเราหิวกันมาก เดินหาร้านที่โรงแรมบอกไม่เจอ แต่ดันมาเจอร้านอะไรก็ไม่รู้ ท่าทางหรู แถมกำลังจัดงานเลี้ยงแต่งงานอยู่ซะด้วย แต่ทางร้านยอมให้พวกเรากิน เลยต้องรีบพุ่งเข้าไป พี่เก๋อ่านเมนูนานมาก ยึกยักไปมาอยู่นั่น ไม่หิวรึงัยวะ แต่เด็กๆ ไม่หิว เราเห็นไม่ได้การเลยจัดการสั่งแทนเลย มื้อนี้กินไปไม่เท่าไร แค่ ๖๙๕ เหรียญ โห… แทบเป็นลม นี่ขนาดสั่งแบบเกรงใจแล้วนะ แต่ก็เอาเหอะ ก่อนที่อิชั้นจะหลายร่างเป็นกล่องข้าวน้อยฆ่าพี่เขย มื้อหน้าต้องหาร้านหน่อยแล้ว เราเลยบอกแจ้ว่า เอาไว้จะถามดิว แก้ตัวละกันนะ แต่หญิงบอกว่า อย่างดิวคงพึ่งอาหารในแนวนี้ไม่ได้หรอก ฮ้า… ขากลับโรงแรม อากาศเริ่มเย็น ใส่แจ๊คเก็ตก็ยังเย็นๆ นิดหน่อย แหม… เย็นได้ใจจริงๆ ค่อยได้อารมณ์มาต่างประเทศหน่อย แต่ฟ้าบ่นว่า "โอ๊ย หนาวหน้า" 555 ท่ามันจะไม่ชอบฮ่องกงเท่าไหร่แฮะ

กลับถึงโรงแรม ๔ ทุ่มนิดๆ เลยรีบโทรหาดิวว่าวันนี้ไปหาไม่ได้แล้ว จะเปลี่ยนเป็นวันไหนดี แต่ปรากฎว่าดิวต้องไปทำงานที่เมืองจีนพรุ่งนี้ ไป ๓ วันรวด เลยอดเจอกัน เราเลยตั้งปฏิธานว่า จะต้องมาฮ่องกงอีกรอบ ยังงัยก็ต้องไปบ้านดิวให้ได้ (นี่ ๒ รอบ แล้วนะ ที่ไม่ได้ไป) หญิงเลยถามดิวว่า พรุ่งนี้จะไปกินข้าวเช้าได้ที่ไหน ดิวตอบว่า "สตาร์บัคส์" หญิงเลยหันมาหัวเราะคิกคักประมาณว่า ชั้นว่าแล้ว เห็นไม๊ล่ะ anyway ดิวบอกว่า คริสต์มาสจะไปเมืองไทย เอาไว้เจอกันที่โน่นละกัน เราเลยนึกในใจ นี่อิชั้นต้องบินทุกอาทิตย์รึงัยนะ แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะจะได้ถือโอกาสมางานปีใหม่เพื่อนเตรียมฯ ด้วย

โรงแรมที่พักครั้งนี้เป็นแบบ ๕ ดาว ชื่อ Marcopolo Hongkong (ที่ต้องระบุว่า Hongkong เพราะ Marcopolo มีหลายอัน แถมตั้งอยู่ใกล้ๆ กันด้วย อันนี้เหมือนจะเป็นอันแรก เลยดูหรูหราน้อยกว่าอันอื่นๆ เขา) โรงแรมตั้งอยู่กลาง Tism Sa Shui ใกล้ๆ กับท่าเรือ วิวดีมากๆ แต่น่าเสียดายที่พวกเราไม่ได้ห้องวิวนั้น แถมปีกที่เราพักก็กำลังปรับปรุง ในห้องพักเราเลยมีตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆ วางไว้เขียนว่า "Bear with us" เออ เข้าใจเล่นคำดี (แต่ตอนแรกเรากับหญิงดีใจกันใหญ่ที่โรงแรมแจกตุ๊กตาหมี ป้าจริงๆ เลย -_-") ส่วนห้องพักก็กว้างขวางพอสมควร (ดีกว่าโรงแรมที่พักคราวที่แล้วมาก) แต่ดันไม่มีน้ำเปล่าให้ มีแต่ชากับกาแฟ เฮ้อ… ดีที่เราเหลือน้ำในขวดที่คว้ามาจากร้านอาหารหน่อยนึง เลยเอามากินกันตาย ไม่ต้องต้มน้ำให้วุ่นวาย

เริ่มเทศกาลฮอลิเดย์

เริ่มเทศกาล Long Holiday ของเราเริ่มอย่างเป็นทางการแล้ว เย้! ตอนเช้าเรารอให้ร้านเปียนโนที่เราซื้อมา มาขนเปียนโนกลับไป เพราะเราคงไม่ส่งมันไปภูเก็ต หรือยะลาหรอก มันคงช้ำน่าดู เพราะมันก็เก่ามากแล้ว เอาไว้เราค่อยซื้อใหม่ตอนกลับไปอยู่ยะลา หรือไม่ก็ทำหน้าหนาๆ ไปเล่นของคุณหมอแทนละกัน หุหุหุ แต่ช่างมาช้า เราเลยไปงานเผาคุณอภินพบ่ายนี้ตามที่ตั้งใจไว้ไม่ทัน (จริงๆ เราก็ดันตื่นสายด้วยแหละ) ขอโทษจริงๆ นะคะ ก็ขอให้คุณอภินพไปสู่สุคตินะคะ

พอเย็นๆ ก็ออกไปกินข้าวปีใหม่บ้านพี่เอซึ่งปีนี้จัดเป็นปีที่ ๒ แล้ว ส่วนใหญ่คนที่ไปก็เป็นคนหน้าเดิมๆ อย่างพี่หมวย, ปุ๋ย, วิน, (ท่าน)เปา แล้วก็คุณกำนันทร ที่มาเพิ่มปีนี้ คือ เต้ กับ น้อง รายหลังนี่เราเฉยๆ เพราะเป็นน้องที่ทำงานพี่เอ แต่เต้นิสิ หรือปีที่แล้วพี่เอชวน แต่มันไม่ว่างก็ไม่รู้ anyway มันก็ไม่เกี่ยวกับเรา แต่ได้เจอเต้ก็ดีเหมือนกัน เห็นมันได้ดี เราก็ดีใจด้วย แต่น่าเสียดายที่ปีนี้ป๋อมกับพี่หนุ่ยมาไม่ได้ เราเลยอดถามพี่หนุ่ยเรื่องขึ้นศาลเลยว่าเป็นงัยบ้าง ส่วนแม๊กซ์มาช้าซะ พอมาถึงเรากับไอ้เปาก็กลับพอดี เลยอดคุยกัน ว่าแล้วก็ขอเล่าเรื่องขำๆ กับโหดๆ ของเปาหน่อย ความที่เมียเปาอยากมีลูกมาก แต่ทำยังงัยก็ไม่มี ถึงขนาดเคยไปขอหลานมาเลี้ยงเพื่อให้ลูกอิจฉามาเกิด ลูกก็ไม่มา เรายังแซวมันเลยว่า ลูกเปาคงเป็นเด็กดีมากๆ ไม่อิจฉาใคร มันเล่าว่า ตอนนี้มันไปทำกิฟต์อยู่ (รพ. เดียวกับของวิน แต่วินสำเร็จได้ลูกสาว ๑ คน แล้ว) เมียต้องผ่าตัด ๒-๓ รอบแล้ว นี่ก็พึ่งผ่าไป ตอนนี้พักผ่อนอยู่บ้าน ที่มันแปลนไว้กับเมียว่าจะไปสกีกันที่เกาหลีอาทิตย์นี้ เมียก็ไปไม่ได้แล้ว แต่มันยังไปอยู่ และจะบินพรุ่งนี้แล้ว ทุกคน (โดยเฉพาะสาวๆ) ฟังแล้วอ้าปากเหวอ เราเลยด่ามันว่าทุเรศ มันให้เหตุผลว่า ทัวร์ยกเลิกไม่ได้ แล้วมันอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้นอกจากให้กำลังใจ สู้มันไปเล่นสกีฟิตร่างกายให้แข็งแรงดีกว่า เพราะการที่ร่างกายแข็งแรงนี่ถือเป็นส่วนนึงปัจจัยความสำเร็จในการทำกิฟต์ ฟังแล้วจะบ้า เรานึกในใจว่า นี่ถ้าปุ๊กมาได้ยิน ต้องรีบตอกย้ำกับเราแน่นอนว่าผู้ชายดีๆ ไม่มีในโลก ดูไอ้เปาดิ เฮ้อ… ว่าแล้วเปาก็บ่นต่อว่า หนังสือโป๊ที่ รพ. เก่ามากๆ ดูยังงัยก็ไม่มีอารมณ์ แถมพยาบาลที่ดูแลเรื่องน้ำเชื้อก็แก่ซะ มันบอกภาพว่า ให้นึกภาพเหมือนหนังฝรั่งที่มีพยาบาลแก่ๆ อ้วนๆ ทำหน้าเบื่อๆ แล้วยื่นหนังสือโป๊เก่าๆ โทรมๆ ให้ผู้ชายที่มาทำกิฟต์น่ะ ภาพนั้นเลย แถมบอกว่า "ผมงี้ต้องเอาหนังสือไปเองเลย" เราเลยให้สงสัยว่ามันเก่าขนาดไหน เลยถามว่า "หนังสือโป๊ที่ว่านี่มันเก่าขนาดไหนเหรอ" เปาตอบว่า "เพ็ญพักตร์" 555… (ต้องขอโทษคุณเพ็ญพัตร์จริงๆ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรอกนะ แต่… โอ๊ย… ไม่รู้จะพูดยังงัย ; p)

ถึงบางอ้อ

ตอนเช้าเช็คเมล์เราถึงได้เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ณัฐถึงโวยเรานักเรื่องที่ไม่ยอมขอคุณติ๊กที่เราจะ leave w/o pay ก็อีตาพี่สุชาติไปนัดชาวบ้านในชื่อเรา แถมยังใส่ชื่อเราเป็นผู้เข้าประชุมอีก แกเห็นเลยงงว่าตกลงเราจะลาหรือไม่ลากันแน่ แถมตาตั้มก็ดันไม่ว่างประชุมแทนเราด้วย เพราะตาอเล๊กซ์ดันบินมาดูที่ในวันนั้นพอดีเพื่อจะ approve concept design ซึ่งคาดว่าเฮียจะต้องตามไปรับใช้ที่เกาะทั้งวัน เฮ้อ! แต่ช่างมัน โมโหไปก็ไลฟ์บอย (สำนวนป้าซะ) เราเลยต้องทำตัวเป็นนางเอกสุดฤทธิ์โดยการไปบอกคุณติ๊กว่า เราจะลา แต่เราจะรับผิดชอบโดยการบินกลับมาประชุม คุณติ๊กซึ่งคาดว่ากำลังอยู่ในช่วงอารมณ์ดีสุดๆ (หรือทิฐิสุดๆ ก็ไม่รู้) เลยอนุญาตให้เราไปเที่ยวได้โดยไม่ต้องกลับมาประชุม โดยแกบอกว่าผม brief designer เองได้ เอาไว้ตอนที่ designer มา present ซึ่งคาดว่าจะเป็นหลังปีใหม่ เราค่อยเข้าตอนนั้นก็ได้ เฮ้อ! โล่งอก ค่อยเที่ยวสนุกหน่อย

ตอนรอขึ้นเครื่องมากทม. พี่เอโทรมาบอกว่าคุณอภินพเสียแล้ว เรางี้อึ้งเลย ก็แกยังไม่แก่มากนี่นา ถึงแม้ว่าแกจะดูทรุดโทรมมากจากการทำงานหนักจนสุขภาพไม่ค่อยดีก็ตาม ฟังแล้วใจหายชะมัด ก็ขอให้ไปสู่สุขคตินะคะ เฮ้อ… สุขภาพนี่สำคัญจริงๆ นะเนี่ย anyway เราคิดว่า คราวนี้คุณนิดคงไม่กล้าบี้งานใครมากๆ แล้วล่ะ

พอมาถึงคอนโด เราถึงได้อ่านจดหมายแจ้งจากบัตรเครดิตกรุงศรี-โฮมโปรว่า เราได้ทอง ๑ สลึง จากการชิงโชคซื้อของที่โฮมโปร (มิน่าล่ะ เราเลยถอยรถชนต้นไม้แลกกับโชคทองนี่เอง แต่จะว่าไปเราก็ไม่มีดวงด้านนี้เอาเสียเลย ชีวิตเราก็ไม่เคยชิงโชคอะไรได้ ก็มีครั้งนี้แหละ สงสัยต่อไปก่อนหย่อนคูปองชิงโชค ต้องไหว้ขอหลวงพ่อทวดตามที่หมะบอกให้เราทำตอนส่งคูปองชิงโชคอย่างรอบนี้ทุกครั้งไปซะแล้ว) แต่ต้องมารับภายในวันนี้ ไม่งั้นจะถือว่าสละสิทธิ์ ซึ่งจดหมายส่งมาตั้งแต่ต้นเดือน เอางัยดีวะ ตอนนี้ก็จะ ๕ ทุ่ม แล้ว เอาไว้โทรไปถาม call center พรุ่งนี้ละกัน เข้านอนดีกว่า เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แถมคราวนี้ดันงก นั่งรถบัสเข้าเมือง แล้วค่อยมาต่อแท๊กซี่ กว่ารถจะออก กว่าจะถึงบ้าน เหนื่อยซะ… ก็ป้าแก่แล้วนิ -_-"

จะบ้า

พี่ณัฐโวยวายเราสุดฤทธิ์ที่เราจะเดินทางแล้วแต่ยังไม่ยอมลาคุณติ๊ก - Owner เรื่องจะไปเที่ยวอีก แถมอาทิตย์หน้าก็มีประชุม พี่สุชาติก็จะกลับแล้วด้วย เราก็งงๆ ว่าพี่สุชาติอยู่ประชุมนี่หว่า ก็แกเป็นคนจัดแจงโทรนัดชาวบ้านเขาไปทั่ว ขนาดเราถามว่า พี่จะประชุมไหวเหรอ ให้หนิงเรียกพี่ณัฐมาช่วยไม๊ แกก็บอกว่าไม่จำเป็น ก็พูดกันอยู่ตั้งนานกว่าจะเข้าใจว่า เนื่องจากนโยบายของบริษัท พี่สุชาติจะไม่อยู่ประชุมให้เรา แบบว่าต้องสั่งสอนให้ลูกค้าสำนึกว่า ไม่มีพวกเราครบทีมแล้วชีวิตจะลำบากยังงัย (ให้ตายเหอะ ง้อลูกค้า หรือทำเกินสโคปนี่มันเสียศักดิ์ศรีมากนักรึงัย ไซท์ก็มีอยู่ไซท์เดียว ยังจะทำเป็นซ่าอีก กรูจะบ้า บริษัทของใครกันแน่วะเนี่ย) ส่วนการประชุมให้เรารับผิดชอบเองฐานไม่ยอมคุยกับพี่สุชาติให้รู้เรื่อง เรางี้ฉุนสุดฤทธิ์ นั่งโต๊ะติดกันแท้ๆ ทำไมไม่บอกเราวะว่าจะอยู่ไม่ได้ ดันโทรไปบอกพี่ณัฐที่กรุงเทพฯ แทนซะนิ แล้วตัวเองก็จะไม่อยู่ ดันอาสาไปนัดชาวบ้านเขาอีก กรูจะบ้า เลยบอกพี่ณัฐว่า เราจะจัดการเรื่องนี้เอง ถ้าเราเลื่อนประชุมไม่ได้ เราจะบินกลับมาประชุมที่ภูเก็ตตอนที่กลับจากฮ่องกง แล้วเย็นนั้นค่อยบินไปเชียงใหม่ แต่เนื่องจากคุณติ๊กจะไม่เข้าออฟฟิสในวันนี้แล้ว เราเลยต้องรอขอเฮียพรุ่งนี้ พูดแล้วเซ็ง กลับบ้านดีกว่า แต่ที่ไหนได้ ดันอารมณ์เอาแต่โมโห ถอยรถใจลอย เลยชนไอ้ต้นมะพร้าวที่ลานจอดรถซัดเต็มที่ กระโปรงหลังบุบเลย โอ๊ย! เซ็งโว๊ย!

เกือบอดกลับภูเก็ตแน่ะ

เราบอกส่วนว่าให้เลี้ยงเหวินเฉียงด้วยนมแม่ให้ครบ ๖ เดือน ตามที่เราอ่านมาจาก blog ของนิจ (รึป่าว???) ยายเจ๊เนี้ยวก็เถียงขึ้นมาทันทีว่า เลี้ยงด้วยนมแม่แค่ ๓ เดือน ก็พอ เพราะหลังจากนั้นนมแม่ก็ไม่มีสารอาหารแล้ว เราเลยเซ็งเล็กๆ แล้วเลยอ้างพ่อของดิวซะเลย (เป็นหมอเหมือนกัน) ว่าพูดเหมือนที่เราบอก ส่วนก็เลือกเอาเองแล้วกันว่าจะเชื่อใคร แต่จะว่าไป เราจะไปเถียงกับแกให้เสียอารมณ์ทำไมวะ ก็แกเลี้ยงเหวินเฉียงแค่ ๒ เดือนเองนี่นา…

พอล้อหมุนจากยะลา เราก็โทรหาเกี๊ยกเพื่อจะไปเอาตั๋ว แต่ที่ไหนได้ เกี๊ยกดันซื้อตั๋วให้เราผิดวัน แต่ยังดีที่เปลี่ยนตั๋วได้ แต่เราจะไม่ได้การันตีที่นั่งต้องไปลุ้นโชคเอา งานนี้เกี๊ยกเลยรู้สึกผิดหน่อยๆ เลยต้องชดใช้โดยการเลี้ยงข้าวเรา เราเลยปลอบใจว่า ไม่เป็นไรหรอก เราพกดวงมาเยอะ อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่เทศกาลซะทีเดียว แต่ที่ไหนได้ พอรถมาปรากฎว่าคนยืนซะเต็มคันรถ กว่าเราจะได้ที่นั่งก็ต้องยืนไปถึงสงขลา เฮ้อ… เอาเถอะ นับว่ายังพอมีดวงอยู่บ้าง…

จากงานนี้เราเลยรู้ว่า เกี๊ยกเป็นคนโปรดของทั้งหมะและป๊ามาก เพราะพอทั้ง ๒ คนรู้ว่า เกี๊ยกซื้อตั๋วผิดวันปุ๊ป ป๊าว่าเราก่อนเลยว่าทำไมไม่จัดการเรื่องตัวเองไม่เรียบร้อย พออธิบายเสร็จว่าทำไม ก็ยังตามมาอีกช๊อตว่าเราเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง แม่เลยกระหน่ำอีกคนว่า รู้ว่าเกี๊ยกยุ่งยังจะไปรบกวนเขาอีก แล้วสั่งนักสั่งหนาว่า เดี๋ยวพอไปถึงท่ารถ ห้ามต่อว่าเฮียเป็นอันขาด แล้วพอเจอหน้าเกี๊ยกปุ๊ป หมะรีบขอโทษเกี๊ยกเลยฐานที่เราทำให้เกี๊ยกวุ่นวาย อ้าว… นี่ถ้าเป็นคนอื่นจะโดนด่าไม๊เนี่ย พอป๊ากับหมะกลับปุ๊ป เกี๊ยกก็บอกว่า น่าอิจฉาเราจริงๆ ที่มีพ่อกับแม่เป็นห่วงเราขนาดนี้ เราได้แต่ยิ้มๆ แต่ในใจพูดว่า "ไม่ต้องอิจฉาหรอก เกี๊ยกก็มาเป็นลูก(เขย)ดิ" หุหุหุ…

Surprise!

เราถามพี่สุชาติว่าเสาร์นี้จะหยุดไม๊ เพราะงานก็น้อยโคตรๆ หยุด ๓ วัน จะได้ไปไหนกันได้ เฮียก็ยืนยันว่าไม่หยุด แต่พอเราไปถึงออฟฟิส ๑๑ โมง (เพราะแวะไปเคลมรถที่ถูกชนเมื่อวันก่อนก่อน จะได้ซ่อมตอนเราไปเที่ยวให้เรียบร้อย) ทุกคนกำลังเก็บของกันอยู่ อ้าว! รู้งี้ตูกลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เซ็งเลย ว่าแล้วก็ไปซื้อตั๋วรถทัวร์กลับบ้านดีกว่า

คราวนี้เป็นครั้งแรกที่เราลงรถที่ปัตตานี ด้วยความเข้าใจว่าท่ารถมันจะสว่างไสวเหมือนที่หาดใหญ่ เราเลยตกลงกับเกี๊ยกว่าจะโทรหาเกี๊ยกตอนที่เราถึงแล้ว เกี๊ยกจะได้ไม่ต้องตื่นเช้าเกินไป แต่ที่ไหนได้ สถานีรถดันไม่เปิด เมืองก็เงียบจนน่ากลัว ก่อนที่เราจะสติแตก เราเลยต้องโทรหาเกี๊ยกอีกรอบ คราวนี้เราไม่ยอมวางหู ให้เกี๊ยกคุยเป็นเพื่อนเราตลอดเวลา รู้สึกว่าเป็น ๕ นาทีที่นานมากกกกกก… แต่พอถึงบ้านเราก็คุยกับเกี๊ยกได้ไม่นาน ก็ง่วงสุดๆ เลยเผลอหลับบนโซฟาไปงีบนึง พอเช้าเกี๊ยกก็พาเราไปซื้อตั๋วกลับภูเก็ต แต่ จนท. ใจดี ไม่ยอมให้เราจ่ายเงินซื้อตั๋วตั้งแต่สุไหงโกลก เราเลยต้องฝากเกี๊ยกมาซื้อวันที่จะเดินทาง แล้วเกี๊ยกก็ส่งรถขึ้นแท๊กซี่กลับยะลา เนื่องจากอยู่ในช่วงกักบริเวณห้ามออกนอกเขตปัตตานี เราเลยเซ็งเล็กๆ ว่า เราแก่จนไม่มีเสน่ห์แล้วจริงๆ -_-" Anyway ก็เป็นไปตามที่เราคิด ทุกคนตกใจกันหมดที่เห็นเรา เพราะเราพึ่งกลับมาอาทิตย์ที่แล้วนี่เองนิ

คราวนี้เหวินเฉียงครบเดือนแล้ว เราเลยถามเทียนให้แน่ว่า ตกลงจะตั้งชื่อลูกว่าอะไร เทียนยืนยันว่าให้ชื่อ "เหวินเฉียง" แน่นอน งานนี้หลานเราเลยกลายเป็นพระเอกเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ไปเลย ส่วนหมะกับป๊าก็สรุปแน่นอนว่า จะให้เหวินเฉียงเรียกว่า "ผอผอ" กับ "กงกง" ส่วนพ่อ-แม่ของส่วนตกลงให้หลานเรียกว่า "อาม่า" กับ "อากง" ซึ่งตอนแรกเรากะให้เหวินเฉียวเรียกเราว่า "อาอี๋" เหมือนลูกของแจ้ แต่เพื่อไม่ให้มันสับสนในชีวิตมากเกินไป เพราะเรียกปู่-ย่า-ตา-ยายสลับกันไปหมดแล้ว เราเลยตกลงแทนตัวเองเป็น "เอ้อกู"

เราทำเป็นปรึกษาหมะเรื่องกิจการเค้กไอติม ปรากฎว่าหมะดีใจใหญ่เลยที่เราจะกลับมาอยู่บ้าน รีบทุ่มทุนสร้างออกตังค์ให้เราทันที แต่เทียนบอกว่า อย่าเลย ให้ทำน้ำแข็งหลอดดีกว่า เราเลยบอกว่า ไม่เอา เพราะเจ๊ลี่ (พี่สะใภ้เกี๊ยก) ทำแล้ว เราทำน้ำแข็งซองดีว่า โดยกะหุ้นกับเจ๊ลี่ตี "โรงงานน้ำแข็งบ้านดี" ให้แตกไปเลยดีกว่า เทียนขำใหญ่เลยพร้อมตั้งชื่อโรงงานน้ำแข็งโรงใหม่นี่ให้เรียบร้อยเลยว่า "โรงงานน้ำแข็งบ้าน(สะใภ้ตัว)ดี" 555… Anyway หลังจากที่เราดูโรงงานน้ำแข็งของเกี๊ยกแล้ว เราก็รู้สึกว่าทำโรงงานน้ำแข็งนี่ก็ยากเหมือนกันแฮะ ไหนใครบอกว่าสบาย เฮอะ! แถมพอเกี๊ยกบอกว่า ช่วยกัน ๓ คนพี่-น้องบางยังไม่ค่อยจะทันเลย เราเลยรู้สึกทึ่งกับเจ๊ลี่ที่เป็นผู้หญิงคนเดียวแล้วสามารถทำได้ (แถมเลี้ยงลูกสองคนอีกต่างหาก) ถึงเธอจะมีพ่อ-แม่ช่วยอยู่บ้างก็เถอะ เราก็รู้สึกว่า เธอเก่งใช้ได้เลยทีเดียวล่ะที่ทำมันได้ เพราะให้เราทำ เรายังไม่รู้เลยว่าจะทำได้รึป่าว… คงทำได้แค่นับถุงน้ำแข็งละมั๊ง…

๓ รอบแล้วเรา

แก่โคตรๆ เผลอแป๊ปเดียวก็ปาเข้าไป ๓ รอบ นับว่าได้มาถึง "แยกเกษตรฯ" แล้ว อีกไม่กี่ปีก็จะถึง "หลักสี่" เป็นแน่ ฮือๆๆ หมูเป็นคนแรกที่ message มาอวยพร แล้วคนอื่นๆ ก็ทะยอยกันมาก วันนี้หมะเลยทำกับข้าวกลางวันให้กินเป็นพิเศษที่บ้าน จากปกติที่ไม่ได้ทำ เพราะเดี๋ยวนี้ร้านเราเลี้ยงข้าวกลางวันพนักงาน โดยจ้างคนมาทำกับข้าว แล้วทุกคนรวมถึงคนที่บ้านเราก็ไปกินกันที่โรงอาหารที่สร้างใหม่ แต่พอป๊าเห็นกับข้าวก็ถามว่า ทำไมไม่มีผัดหมี่ เพราะวันเกิดต้องกินบะหมี่ เราเลยตอบแซวๆ ว่า ก็เป็นลูกสาวนิ ได้กินแค่ผัดสะตอเท่านั้นแหละ หมะเลยยิ้มเขินๆ แล้วบอกว่า เตรียมไม่ทันจริงๆ เพราะต้องดูอาหารให้ส่วนด้วย เอาไว้คราวหน้าจะทำให้กินนะ วันเกิดเราปีนี้เราให้ของขวัญหมะเป็นออยใส่ผมของ Body Shop เพราะเห็นว่าผมหมะดูแห้งๆ ทำเอาหมะปลื้มยิ้มไม่หุบ ดีใจจัง… : )

ตอนส่วนท้องเทียนบอกว่าอยากมีลูกซัก ๔ คน เพราะทุกวันนี้มีกัน ๓ พี่น้อง เทียนว่ามันน้อยไป แต่วันนี้เทียนบอกเราว่า เทียนเปลี่ยนใจแล้ว มีคนเดียวก็พอ เพราะค่าใช้จ่ายเยอะมากทั้งของแม่และของเด็ก ตอนแรกนึกว่า พอคลอดแล้วแม่ก็ไม่ต้องบำรุง ที่ไหนได้ ต้องบำรุงมากกว่าเก่าอีก เพราะกลัวว่าน้ำนมจะไม่มีคุณภาพ แถมยังเสียเงินค่าสำลี, กระดาษทิชชู, แพมเพิส ฯลฯ บานตะไท เราเลยงงๆ นี่มันก็ประหยัดค่าเสื้อผ้าเด็กไปตั้งเยอะแล้วนะ เพราะคนขนกันมาให้เยอะแยะ ส่วนแพมเพิสก็ใส่เฉพาะตอนกลางคืน กลางวันก็ใช้ผ้าอ้อม ลูกก็กินนมแม่เป็นหลัก ค่าคนเลี้ยงก็เป็นหมะออกให้ (หมะบอกว่า รู้สึกผิดที่ช่วยเลี้ยงหลานไม่ได้ หมะไม่กล้าอุ้มเด็กเล็กมากๆ เลยตกลงจ้างเจ๊เนี๊ยวมาช่วยเลี้ยง ๒ เดือน) เราเลยปลอบใจว่า เอาน่ะ แจ้ลดค่าตัวเหลือเดือนละ ๒,๐๐๐ บาทก็ได้ (ทุกวันนี้แจ้จ้างพี่เลี้ยงลูกสาวเดือนละ ๗,๐๐๐ บาท) แล้วแถมแจ้จะไปขอเสื้อโอกิมาให้เหวินเฉียงนะ มันดันรีบตอบตกลง ไม่มีลังเลใจเลย ทีนี้อิชั้นจะทำงัยดีละเนี่ย…

เนื่องจากเราจะกลับภูเก็ตวันนี้แล้ว เลยต้องให้ของขวัญหลานก่อน จากตอนแรกที่คิดว่าจะให้ตอนทำบุญครบเดือน เราให้กำไลข้อเท้านาค ๑ คู่ (หมะไม่ยอมให้เราให้กำไลทอง บอกว่า เดี๋ยวจะเป็นการล่อตาล่อใจโจร หลานจะซวยเอา) ตอนให้กำไลเราเลยถือโอกาสสะกดจิตเหวินเฉียง ๓ รอบว่า "เอ้อกูรักเหวินเฉียง เหวินเฉียงก็ต้องรักเอ้อกูมากๆ และต้องเลี้ยงดูเอ้อกูตอนแก่ด้วย" แล้วก็แอบเห็นว่า แม่มันยืนปาดเหงื่ออยู่ หุหุหุ…

คราวนี้เกี๊ยกไม่มาส่งเราที่ บขส. เพราะติดงานจุดเทียนชัยถวายพระพรฯ เราเลยเซ็งๆ เล็กน้อย แต่ไม่เป็นไร ก็ (พยายาม) เข้าใจอะนะว่า ปีนี้คนไปร่วมงานน้อย เพราะกลัวระเบิด ประธานจัดงานก็จะจ๋อยน่าดู ถ้าไปได้ ก็น่าจะไปร่วมงาน เพราะป๊าก็ไม่ขับรถมาส่งเราเหมือนกันด้วยเหตุผลเดียวกับเกี๊ยก เทียนเลยต้องมาขับให้แทน เที่ยวนี้เลยกลับภูเก็ตแบบจ๋อยเล็กๆ เฮ้อ… แอบรักเขาข้างเดียวข้างหนียวนึ่ง (เป็นอย่างอื่นนึ่งจะได้ไม๊หน๊อ…) นี่มันแย่จริงๆ …

เด็กสอดรู้สอดเห็น

อาอี๊อีกคนที่อยู่ปัตตานีแวะมาเยี่ยมลูกเทียน อี๊มากับครอบครัวลูกแก พอผู้ใหญ่อยู่รวมกัน ก็คุยกันใหญ่เลย คุยกันซักพักอี๊ก็บอกให้เงียบๆ กันหน่อย เพราะเหวินเฉียงหลับอยู่ เดี๋ยวจะตกใจตื่น แต่หมะบอกว่า ไม่เป็นไร เหวินเฉียงชอบเสียงคุยกันดังๆ ขนาดร้องๆอยู่ ยังหยุดมาทำตาเหลือกไปมา (มันยังหมุนคอไปมาไม่ได้ เลยใช้ตาเหลือกไปมาแทน) ว่าผู้ใหญ่คุยอะไรกัน ซึ่งส่วนก็ยืนยันอย่างนั้นเหมือนกัน หมะเลยสรุปว่า เหวินเฉียงเป็นเด็ก "สอดรู้สอดเห็น" อันนี้เกี๊ยกก็คอมเมนท์อีกว่า ให้บอกว่าเหวินเฉียงเป็นเด็ก "อยากรู้อยากเห็น" เพราะเขาสนใจเรื่องที่ผู้ใหญ่พูดตะหาก หมะเลยแจกเฮียเกี๊ยกไปอีก ๑๐ คะแนน ในฐานะที่เป็นคนพูดจาสุภาพเรียบร้อย แล้วหันมาอบรมเราว่าให้พูดกับเกี๊ยกดีๆ อย่ากระโชกโฮกฮากเป็นอันขาด อ้าว! งัยมาลงที่เราละเนี่ย… -_-"

พอเย็นๆ แจ้ก็แวะมาหา แล้วเลยเม้าท์กับเราว่า แจ้ชอบอีกชื่อที่หมะตั้งมากกว่า เพราะออกเสียงคล้ายกันทั้งภาษาไทย (ปองคุณ) และภาษาจีน (เป๋อคุน) แต่ก็ไม่กล้าขัดป๊า แล้วก็พูดขำๆ ว่า "ดูดิปู่มัน ชื่อ "อาตง" หลานมัน ชื่อ "อาเฉียง" แล้วคนต่อไปจะไปทางไหนละเนี่ย เพราะ "ตรง" ก็แล้ว "เฉียง" ก็แล้ว" 555…

หนุ่มน้อยขวัญใจคนใหม่

ตอนแรกตกลงกันว่า เราจะลงรถที่ปัตตานี แต่พอดีเกี๊ยกมีธุระที่หาดใหญ่ เลยให้เราเปลี่ยนมาลงที่หาดใหญ่แทน แต่รถมาถึงหาดใหญ่เช้ามากๆ เกี๊ยกกับเราเลยตกลงกันว่า ให้รออยู่หาดใหญ่ไปจนกว่าจะสว่างแล้วค่อยขับรถกลับยะลากัน เลยต้องไปหาร้านกาแฟนั่งกัน แต่สงสัยเกี๊ยกจะง่วงมาก เลยขับรถสวนวันเวย์ จนโดนตำรวจขี่มอเตอร์ไซค์ประกบแล้วเรียกให้จอด (นี่ถ้าเป็นยะลาเราคงคิดว่าเป็นโจร จะต้องโดนยิงตายแน่นอน เฮ้อ…) แล้วคุณตำรวจก็อบรมเกี๊ยกเรื่องความปลอดภัยในการขับรถอยู่พักนึง ก็ปล่อยตัว ฮ้า… เรางี้งงจนขอบคุณคุณตำรวจแทบไม่ทัน แต่เกี๊ยกบอกว่า ไม่ค่อยแปลกใจ เพราะตอนนี้ตำรวจคงไม่ค่อยเข้มกับพวกรถทะเบียน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้นักหรอก เออ… ก็คงจริง พอมาถึงยะลา หมะงี้ดีใจมากๆ รีบทอดโรตีมาให้เกี๊ยกกิน ตัดเป็นชิ้นๆ มาเรียบร้อย ส่วนของเราให้ฉีกเอาเอง (อ้าว!) ก่อนกลับเราก็พาเกี๊ยกไปดูหน้าหลาน ซึ่งตามศักดิ์แล้ว หลานเราจะต้องเรียกเกี๊ยกว่า "อาแปะ" แต่เจ๊เนี๊ยว - Nanny ซึ่งรู้จักกับเกี๊ยก (เดี๋ยวจะนินทาต่อไป) บอกว่า อย่าเลย เพราะเกี๊ยกยังไม่ได้แต่งงาน แฟนเทียนเลยบอกว่า งั้นให้เรียกเฮียเกี๊ยกละกันจะได้ไม่ทำร้ายจิตใจกันจนเกินไป เกี๊ยกเลยรอดพ้นจากการเป็น "อาแปะ" แบบหวุดหวิด แต่พอเกี๊ยกกลับปุ๊ป เจ๊เนี๊ยวก็รีบถามเราทันทีว่า ทำไมเกี๊ยกมาที่บ้านเรา เราเลยต้องโกหกแกว่า เกี๊ยกมาธุระที่ยะลา แล้วเลยแวะมาเยี่ยมหลาน แต่ดูเจ๊จะไม่ค่อย convince แฮะ

พอเกี๊ยกกลับเราก็มีเวลามาชื่นชมหนุ่มขวัญใจคนใหม่ของเรา - ด.ช. เหวินเฉียง มันน่ารักมากๆ นอนทั้งวัน (มิน่าล่ะ รูปที่เทียนส่งมาถึงเป็นรูปเหวินเฉียงหลับตาพริ้มซะเป็นส่วนใหญ่) ไม่ค่อยร้องไห้ แล้วถ้าร้องไห้ ก็ไม่แสบหูเหมือนหลานสาว ๒ คนของเรา นับเป็นบุญของแม่มัน (ตอนแรกเราบอกกว่า นับเป็นบุญของพ่อ-แม่มัน แต่เฮียเกี๊ยกทักว่า ให้พูดอีกครั้งว่า จริงๆ แล้ว เป็นบุญของพ่อ-แม่ หรือเป็นบุญของแม่คนเดียวกันแน่ เราเลยมานั่งคิดๆ ดูใหม่ ในกรณีนี้ต้องถือว่าเป็นบุญของแม่ เพราะตอนกลางคืนเทียนหลับยาวตลอด ไม่เคยตื่นมาอุ้มลูกเลย ซึ่งก็ไม่แปลกหรอก เพราะเสียงกรนเทียนดังกว่าเสียงร้องไห้ของลูกซะอีก) แต่มันตัวใหญ่มาก ดูแล้วเหมือนเด็ก ๓ เดือน มากกว่าเด็ก ๓ อาทิตย์ แต่เราก็ยังไม่กล้าอุ้มอยู่ดี เพราะกลัวจะทำลูกเขาคอหักไปซะก่อน เอาไว้เหวินเฉียง ๓ เดือน จริงๆ "เอ้อกู" ค่อยอุ้มหนูก็แล้วกันนะคะ งานนี้เรารอดตัวหวุดหวิด เพราะในภาษาจีนจะแบ่งแค่พี่สาว-น้องสาวของฝั่งพ่อ ซึ่งเรียกเหมือนกันว่า "กูกู" ในภาษาจีนกลาง หรือ "โกว" ในจีนแต้จิ๋ว กับพี่สาว-น้องสาวของฝั่งแม่ ซึ่งเรียกว่า "อี๋" หรือ "อี๊" งานนี้เราเลยไม่ต้องเป็น "ป้า" ให้ปวดใจ แล้วแจ้ก็สรุปว่าจะให้หลานเรียกเป็นภาษาจีนกลาง เราเลยได้เป็น "เอ้อกู" เเพราะเป็นป้าคนที่ ๒ ในขณะที่แจ้เป็น "ต้ากู"

อะแฮ่ม… หลังจากชื่นชมหลานเสร็จแล้ว ก็ถึงคิวนินทา "เจ๊เนี๊ยว" ซะที เจ๊เนี๊ยวปีนี้อายุประมาณ ๕๐ แต่งงานแล้ว แกมีอาชีพรับเลี้ยงเด็กทารกโดยเฉพาะ ซึ่งถือได้ว่ารายได้ดีมาก จัดเป็น Professional Service Fee ไม่ใช่ Wages เพราะเจ๊เนี๊ยวเรียกเก็บค่า Fee เลี้ยงหลานเราที่อัตรา ๑๕,๐๐๐ บาทต่อเดือน กิน-อยู่กับพ่อ-แม่เด็ก (ภาษีก็ไม่ต้องจ่ายอีกตะหาก) โดยเจ๊จะ Station ที่ยะลา ถ้าต้องเดินทางไปเลี้ยงที่อื่น เช่น กรุงเทพฯ ก็ต้องออกค่าเดินทางให้ด้วย นี่เจ๊ยังบอกอีกว่า ราคาที่เก็บเทียนนี่เป็นราคากันเองแล้วนะ เพราะตอนนี้เจ๊เรียกเก็บค่าบริการที่อัตรา ๑๗,๐๐๐ - ๑๘,๐๐๐ บาทต่อเดือน ซึ่งเราก็เชื่อว่าเจ๊เนี๊ยวทำงานได้ดี เพราะเจ๊เนี๊ยวจะได้งานโดยการบอกต่อๆ กันมา อย่างพี่สาวเราก็ใช้บริการเจ๊เนี๊ยวทั้ง ๒ ครั้ง แล้วก็แนะนำมาให้เทียนด้วย แถมเจ๊ยังคุยให้ฟังว่า เจ๊โกอินเตอร์ฯ มาแล้วด้วย เพราะเคยบินไปเลี้ยงลูกให้พี่สาวเกี๊ยกที่เกาหลีมาแล้ว โอ้… :-O เราถึงรู้ว่า บ้านเกี๊ยกก็ให้เจ๊เนี๊ยวเลี้ยงหลานๆ ทุกคนเหมือนกัน (มิน่าล่ะ ตอนเจอกัน ทั้งสองคนถึงได้ชะงักกันนิดนึง) อืม… เชื่อแล้วว่า มืออาชีพจริงๆ แต่เราบอกเทียนว่า แต่ถ้าลูกโตแล้ว ก็ต้องเป็น "เจ๊หนิง" นะ เพราะสามารถสอนได้ทั้งวิชาการ ไม่ว่าจะเป็นเลข, ฟิสิกส์, เคมี, ภาษาอังกฤษ, ภาษาจีน ฯลฯ และดนตรี ตลอดจนกีฬา - เทนนิส, สคอช, ว่ายน้ำ แถมดำน้ำด้วยอ่ะ คิดไม่แพง แค่เดือนละ ๕,๐๐๐ บาท เท่านั้น แถมยังสามารถขับรถรับ-ส่งได้ด้วยนะ คุ้มสุดๆ คิดดูให้ดีๆ ขอโบกกกกก…

หญิงโทรมาบอกว่า ตกลงจะไปฮ่องกงด้วยแล้ว เย้! ดีใจจัง ได้คนมาแชร์ค่าห้อง แต่ใจนึงก็กลัวหญิงจะเซ็ง เพราะต้องไปดีสนีย์ซ้ำกับปีที่แล้ว และคงไม่ได้ช็อปเท่าไหร่ เพราะมีเด็กๆ ไปด้วย เลยรับปากหญิงว่า คืนที่ ๒ เราจะออกไปเที่ยวกับหญิง เพราะเพื่อนหญิงที่ฮ่องกงจะพาไปดริ๊งค์ (ตอนนี้เราแก่แล้ว เลยไม่ชอบเที่ยวกลางคืนแล้ว) แต่คืนแรกขอไปบ้านดิวก่อนนะ

พิธีกรรับเชิญ

เราลองอัดเทป Pod Cast ร่วมกับเจ้าของรายการ "ช่างคุยกับสถาปนิก" ซึ่งมีชั้ยกับต๊ะเป็นพิธีกรหลักอยู่ หงษ์ให้เราร่วมแจมเป็นพิธีกรรับเชิญ โดยเราจะร่วมอัดรายการจากภูเก็ตโดยการโทรผ่านโปรแกรม Skype แต่เอาเข้าจริง มันไม่ค่อยเวิร์ค เลยต้องกลับมาตายรังที่โปรแกรม MSN Messenger ก็สนุกดี แต่ที่น่าปวดหัวคือ จะหาหัวข้อและทำสคริ๊ปให้มันน่าสนใจได้ยังงัย เพราะมันไม่เหมือนรายการ "คุยคุ้ยเต่า" หรือ "ไม่หลับไม่นอน" ที่มีลักษณะของแฟนคลับที่ชัดเจนกว่า อืม… ต้องคิดมากๆ หน่อยล่ะ…

พออัดรายการเสร็จ เราก็โทรหาเกี๊ยกอีกครั้งเพื่อจะถามว่า ตกลงมารับเราได้หรือป่าว เพราะเหตุการณ์ดูอันตราย แต่เกี๊ยกก็ยืนยันว่ากลับได้ ซึ่งเราคิดว่าเราถามผิดคน เพราะปกติเกี๊ยกก็ไม่กลัวเหตุการณ์พวกนี้อยู่แล้ว ก็เฮียยังออกไปตะลอนๆ ข้างนอก กลับบ้านดึกๆ-ค่ำๆ เป็นประจำ ผิดวิสัยชาวบ้านคนอื่นเขามาก เลยตกลงใจว่าจะกลับเหมือนเดิม แล้วยิ่งเทียนส่งรูปลูกชายมาให้เราดู เรายิ่งอยากกลับบ้านใหญ่เลย ก็เหวินเฉียงมันน่ารักเอามากๆ เลยนี่นา…

บทส่งท้ายเจ้าชายในดวงใจของสาว Desperate

เราไล่เปิดทีวีทุกช่องกะดูข่าวงานถวายปริญญาแด่เจ้าชายจิกมี่ฯ ของ ม.รังสิต ซึ่งก็สมใจ เพราะออกอากาศทุกช่องในช่วงข่าวในพระราชสำนัก (อันนี้เราตั้งข้อสังเกตว่า คนไทยชอบท่านมากๆ เพราะจริงๆ ท่านมาเป็นแขกของรัฐบาล ก็น่าจะออกข่าวท่านในช่วงข่าวรัฐบาลอะไรประมาณนี้มากกว่า) และท่านได้กล่าวสุนทรพจน์ที่คนไทยฟังแล้วคงปลื้มท่านมากขึ้นไปอีก ท่านบอกว่า ประเทศอื่นต้องหา Role Model จากแหล่งต่างๆ ซึ่งบางทีก็เป็นชาวต่างประเทศ แต่คนไทยโชคดีมากๆ เพราะมี Role Model เป็นคนไทยและยังทรงเป็นในหลวงของคนไทยอีกด้วย ในหลวงทรงเป็นเพชรในเพชร (Diamond in Diamond - แปลซะตรงแน๋วเลยเรา -_-") เราฟังแล้วปลื้มสุดๆ นั่นสิ คนไทยจะรู้ไม๊นะที่ตัวเองโชคดีขนาดไหน (อืม… เจ้าชายฯ ทรงเป็นนักการทูตที่เก่งมากๆ คนนึงเลยนะเนี่ย…) ว่าแล้วช่อง ๕ ก็เช็คเรทติ้งของเจ้าชายฯ โดยการสำรวจสวนภูฏานที่งานราชพฤกษ์ ปรากฎว่ามีคนเข้าชมเยอะมาก จนต้องจัดคิวเข้า โอ้! และในสวนโครงการหลวงคนก็ล้นหลาม ทางสวนฯ ก็ช่างเอาใจคนไทย โดยการเอาภาพเจ้าชายฯ ตอนเสด็จโครงการหลวงเมื่อ ๒ ปีก่อนมาแสดงไว้ให้ดูด้วย อืม… ไปงานราชพฤกษ์คราวนี้ นอจากสวนภูฏาน, สวนเนเธอร์แลนด์ (ภาวนาให้ดวงทิวลิปมันอยู่ถึงเวลานั้นด้วย สาธุ!), สวนปาล์มขวด และหอคำหลวงแล้ว อีกที่ที่เราจะต้องไปย่อมต้องเป็นสวนโครงการหลวงแน่นอน!

ดูข่าวจบเราก็โทรไปหาเทียนถามเรื่องงานเมทัลลิคที่เฮียเกี๊ยกจะไป แล้วเลยบอกเทียนว่าเราจะกลับบ้านวันศุกร์หน้า แต่เทียนบอกว่าอย่าพึ่งกลับเลย เพราะตอนนี้มีข่าวลือว่าวันเสาร์ที่ ๒ ธันวาจะเป็นวันปักธงแบ่งดินแดน! เฮ้ย! อะไรกัน เฮียเกี๊ยกอุตส่าห์จะไปส่งเราที่บ้านแล้วนะ ทำไมอุปสรรคมันเยอะงี้วะ เราเลยต้องโทรไปหาแจ้เช็คข่าวซะหน่อย ปรากฎว่าข่าวนี้จริง! แต่แจ้บอกว่าให้เรากลับเหมือนเดิม เพราะเฮียเกี๊ยกอุตส่าห์จะมาส่งเราถึงบ้าน แถมแซวว่า ให้เราเอา Passport กลับบ้านด้วย เพราะถ้ามันเกินแบ่งแยกดินแดนขึ้นมาจริงๆ เราจะได้ใช้ Passport ในการกลับประเทศไทยจากสาธารณรัฐปัตตานีได้ เฮ้ย! นี่มันต้องฝ่าดงระเบิด-เอาชีวิตเข้าแลกขนาดนี้เลยหรือนี่ นึกไม่ถึงจริงๆว่าเราจะ Desperate ขนาดนี้… เฮ้อ...

หงษ์เสนอว่า ถ้าเราหลอกเกี๊ยกให้มาขับรถเราจากภูเก็ตไปยะลาได้สำเร็จ ก็ให้แกล้งทำรถเสียระหว่างทาง จะได้ใช้เวลาด้วยกันนานๆ เราเลยแถมว่า งั้นขอให้ฝนตก-ฟ้าแลบ-กระท่อมร้าง-ตุ๊กแกร้องด้วยเลยดิ จะได้ครบสูตร แถมยุทธบอกว่า ไหนๆ แล้ว ก็ให้ใช้ "ยาเลิฟ" เลย สนุกกว่า "ยานอนหลับ" เป็นกอง แต่ หห. บอกว่า ให้ตัดส่วนตุ๊กแกร้องออกไป เพราะเดี๋ยวเฮียเกี๊ยกเกิดตกใจแต๋วแตกขึ้นมา แล้วเราจะเศร้า เออ… เอากันเข้าไป… -_-" นี่อิชั้นซีเรียสนะยะ

ตามหาเจ้าชาย

หลังจากไปหาหนังสือ The Crown Price of Phutan อยู่พักใหญ่ที่ซีเอ็ด ก็มาได้ที่ B2S ในแผงมีหนังสือเกี่ยวกับเจ้าชายฯ ประมาณ ๕ เล่ม เราก็ยืนอ่านจบครบทุกเล่ม สุดท้ายก็ตัดสินใจเอาเล่มเดิมที่ตั้งใจจะซื้อของค่ายมติชนเหมือนเดิม กำลังคิดว่าจะหยิบยังงัยให้เนียนๆ ดี (เขินเหมือนกันนะเนี่ย) ก็มีคุณป้าคนนึงเดินมาหยิบหน้านิ่งๆ เลย ๓ เล่มรวด แบบไม่ต้องพลิกดูอีกตะหาก แต่เราก็ยังเขินอยู่ดี เลยเอาหนังสือโยคะเพิ่มอีก ๑ เล่ม วางไว้ข้างบนหนังสือเจ้าชายฯ ตอนจ่ายเงิน ค่อยยังชั่วหน่อย พอกลับมาบ้านก็เห็นบทสัมภาษณ์ ดร. อาทิตย์ในทีวีเกี่ยวกับเจ้าชายฯ ดร.อาทิตย์บอกว่า ควรเรียกว่าเจ้าชายในดวงใจ แทนเจ้าชายในฝัน เพราะเจ้าชายฯ เป็นเจ้าชายในใจของหลายๆ คน ทุกเพศ-ทุกวัย อืม… ก็ดีนะ : )

เจ้าชายในฝันเสด็จงานราชพฤกษ์

ต้องยอมรับว่าในชั่วโมงนี้ไม่มีใครจะเป็นขวัญใจหญิงไทยได้มากกว่ามงกุฎราชการเจ้าชายจิกมี่ เคเซอร์ นัมเกล วังชุก (โฮ… เขียนได้ด้วยนะเนี่ย…) อีกแล้ว เห็นได้ชัดจากการที่ท่านเสด็จงานราชพฤกษ์ เพราะวันที่ท่านเสด็จกลายเป็นวันที่มีผู้เข้าชมงานสูงสุด แถมข่าวในพระราชสำนักก็ออกอากาศข่าวท่านนานมาก (นับว่าเข้าใจป้าๆ ทั้งหลายโดยแท้) ในขณะที่ ม. รังสิต ก็เกาะกระแสได้เร็วมาก ถือโอกาสนี้ถวายปริญญาท่านในวันที่ ๒๖ พฤศจินี้ อีกตะหาก (ซึ่งจริงๆ เราว่าน่าจะถวายกษัตริย์จิกมี่ฯ มากกว่า ในฐานะที่ท่านเป็นผู้คิดเรื่อง GNH แต่ก็นั่นแหละ ในยามนี้กระแสเจ้าชายในฝันมาแรงสุดๆ หยุดไม่ได้จริงๆ) อย่างนี้เราก็ต้องมานั่งเฝ้าหน้าจอทีวีตอน ๒ ทุ่มแล้วนะสิ ; D

กินฟรีอีกแล้ว

จู่ๆ นกโทรมาว่ามาถึงภูเก็ตกับจิ๋มแล้ว (เรานึกว่ามันไม่มาแล้วนะเนี่ย เพราะเห็นหายเงียบไป) เลยพากันไปกินฟรี (อีกแล้ว) ที่โกอ่าง หงษ์เลยยืนยันความคิดเราว่า ใช่ หมู่นี้เราสองคนกินข้าวเย็นฟรีบ่อยจริงๆ แถมยังแซวว่า เราเหมือนอยู่กรุงเทพฯ เลย เพราะกินข้าวเย็นกับเพื่อนเกือบทุกวัน เราเลยเสริมว่า ใช่ และตั้งแต่มาอยู่ภูเก็ต พึ่งจะมีอาทิตย์เดียวเองที่อยู่คนเดียวไม่ได้ออกไปไหน เพราะมีเพื่อนมาบ้าง เราไปกรุงเทพฯ บ้าง กลับบ้านบ้าง ไม่ว่างตลอด เลยคิดว่าเราน่าจะอยู่รอดได้ครบ ๖ เดือน ซึ่งเราก็ตั้งใจว่า จะอยู่ให้ครบปี สู้ๆ!

เพราะพรุ่งนี้ชาวคณะหงษ์, บอย & กานจะกลับแล้ว คืนนี้เลยได้ฤกษ์สัมภาษณ์ศิษย์เก่าอังกฤษ หลังจากเลื่อนมาหลายรอบ ก็ขำๆ ดี เราเลยเปิดประเดิมโดยการทิ้งทุ่นระเบิดของศิษย์เก่าประเทศต่างๆ ไว้ว่า ในบรรดา Alumni ทั้งหมด เราว่าอังกฤษไฮโซสุด เย้ๆ

หงษ์บอกว่า Hit Rate Podcast เทปเราตอนนี้ปาเข้าไป ๘๐ Hits แล้ว ^_^ เย้! ลุ้นแทบแย่ กลัวจะไม่ถึง ๒๐ Hits จะแย่ แต่พอฟังเทปหนังจีนของอู๊ดกับกานแล้ว เราว่าเรทติ้งน่าจะแซงของเรา เพราะขำจะแย่ โดนเฉพาะตอน "หลองเลา" ของอู๊ด ขำสุดๆ ซึ่งก็ดีเพราะหงษ์จะได้มีกำลังใจทำรายการต่อไป : )

ศิษย์เก่าสตรีวิทยฯ

หงษ์ชวนไปกินข้าวกับตั้วที่ครัวสะปำ เราไม่รู้จักเหรอตาต๊งตาตั้วเนี่ย แต่เราอยากไปกินครัวสะปำล้างตา แล้วก้อเผื่อได้เพื่อนเพิ่ม เลยรีบไป ปรากฎว่าตั้วเป็นรุ่นน้องเราที่ลาดกระบัง เขามากับแฟน (ภรรยา) มาซื้อกิจการร้านไอติม โฮ… มาไกลขนาดนี้เลยรึเนี่ย คุยไปคุยมา มันก็ถามว่าเราจบ ม. ต้นที่ไหน เราข้าวเต็มปากอยู่ตอบไม่ทัน มันเลยถามเองตอบเองว่า "สตรีวิทยฯ ใช่ไม๊พี่" เรางี้ขำก๊าก ใครๆ ก็คิดว่าเราเป็นศิษย์เก่าสตรีวิทยฯ เพราะวันก่อนปุยโทรมาให้เราช่วยดูงานให้ ก็แนะนำตัวว่า "พี่หนิงจำปุยได้ไม๊คะ ปุยที่เป็นรุ่นน้องสตรีวิทย์ฯ ค่ะ" ซึ่งก็ว่ากันไม่ได้ เพราะรอบๆ ตัวเรามีแต่ชาวสตรีวิทยฯ นี่นา… อ้อ มื้อนี้ ตั้วเลี้ยงโดยให้เหตุผลว่า นานๆ มาที เราเลยพูดว่า ไม่เป็นไรหรอก เพราะหมู่นี้เรากับหงษ์กินข้าวฟรีบ่อยมาก แต่สุดท้ายเรากับหงษ์ก็ได้กินฟรีอีกตามเคย ; p

ได้นอนลากูน่าแล้ว

บอยกับกานมาฉลองฮันนีมูนครบรอบ ๑๐ ปี (โห... อิจฉาวะ) โดยมีหงษ์เป็นพลขับขับรถลงมาให้ คราวนี้ ๒ คน พักที่ลากูน่าซึ่งกานได้ซื้อ Time Sharing ไว้ แต่คราวนี้พิเศษหน่อยตรงที่กานอัพเกรดห้องเป็นแบบ ๒ ห้องนอน เราเลยขอไปนอนด้วยแบบไม่เกรงใจ เพราะยังแค้นอยู่ที่คราวที่แล้วพลาดการใช้ facility ฟรีอันนี้

แต่ก่อนอื่นเรากับหงษ์ตกลงจะเลี้ยงข้าวเที่ยงบอยกับกานที่แหลมหินคืนบ้าง เพราะเมื่อวานบอยกับกานก็เป็นเจ้ามือเลี้ยงเรากับหงษ์ที่ลากูน่าแล้ว คราวนี้หงษ์พาออกไปกินที่กระชัง ชื่อ กระชังครูสุวิทย์ อร่อยดี ไม่แพงด้วย นี่ถ้าเราไม่พลาดท่าสั่งไอ้กั้งเสือบ้านั่นมา จะดีกว่านี้มาก แถมยังสั่งกันเป็นกล่องข้าวน้อย สุดท้ายเลยต้องห่อกั้งกลับไป แต่แล้วก็ไม่ได้เลี้ยง เพราะสองคนนั่นไม่ยอม เราเลยรู้สึกผิดหน่อยๆ ที่เป็นคนสั่งกั้ง สงสัยพรุ่งนี้ต้องกินแซนวิชกั้งชดใช้ซะแล้ว…

บ่ายๆ สามคนไปว่ายน้ำกัน ส่วนเราดูทีวีอย่างเมามัน เลยชักเคลิ้มๆ อยากทำ Time Sharing กับเขาบ้างล่ะ แต่พอฟังราคาจากหงษ์แล้วก็ช็อคไปเลย รอซื้อแพคเกจในงานไทยเที่ยวไทยต่อไปเรื่อยๆ ดีกว่า ว่าแล้ว ก็ขอขอบคุณบอยกับกานผู้มีพระคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วย

ปล. เนื่องจากดิฉันทำงานก่อสร้างมาตลอดชีวิต ไปไหนมาไหนอดไม่ได้ต้องคอมเม้นท์บ้านเรือน-อาคารชาวบ้านเขาตลอด เลยขอคอมเมนต์วัสดุของ Laguna Holiday Club ซะหน่อย ให้ของถูกเชียว ปูกระเบื้องสีขาวธรรมด๊าธรรมดา (แบบแกรนิโต้ยังไม่ยอมให้เลย) ขนาด 30x30 ซม. ในห้องนั่งเล่นได้งัยเนี่ย ห้องน้ำก็สุดแสนธรรมดา ใช้กระเบื้องรุ่นเดียวกับ Tai-Tan Court เลย ก็อย่างว่าเขาขายเซอร์วิสนิ แต่จะว่าไปเราก็ชอบนะ เขาเข้าใจใช้เงินดี เหมือนเชอราตันที่กระบี่เลย (ช่างผิดกับลุง Ed จริงๆ)

วิศวกรหญิงออกอากาศแล้ว

โหลดมา ๒ วัน แต่พึ่งจะได้ฟัง แต่เรารู้สึกว่าเสียงจะน่ารักไปหน่อย (จริงๆ มันออกจะตะแง๊วเกินไปตะหาก) ฟังแล้วเสียงไม่เหมือนเราเลย หมูแซวว่า รูป Sexy มาก ซึ่งก็เป็นรูปที่เราคาดไว้ (เราส่งไปให้หงษ์เลือก 3-4 รูป) ต่อไปก็ต้องคอยลุ้นว่าอัตราการโหลดจะเป็นเท่าไหร่ กลัวไม่ถึง ๑๐ โหลดจัง -_-"

เป็นป้าแล้วเรา

ส่วนคลอดลูกแล้ว เอาฤกษ์หมอสะดวก (อยู่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ก็เป็นงี้ มีหมอก็บุญแล้ว อย่ามากเรื่อง ไม่งั้นเชิญใช้บริการหมอตำแยได้ -_-") แล้วก้อบังเอิญเป็น 911 ซะด้วย และแล้วมันก็เป็นเด็กผู้ชายจริงๆ ด้วย (ไม่หลอกพ่อ-หลอกแม่มัน เรากลัวน้องอยากได้เด็กผู้ชายเกินเหตุ เลยแซวให้มันทำใจไว้ว่า ในภาพอัลตร้าซาวด์นั่นอาจเป็นสายสะดือ หรือไม่ไอ้กันดั้มอาจจะเอานิ้วไปวางหลอกไว้ก็ได้) หนักตั้ง ๓.๓ กก. แน่ะ เทียนบอกว่า ตัวชมพู๊… ชมพูเชียว เราเลยกลายเป็นป้าเต็มตัว ว่าแล้วก็ message ไปบอกลุงเกี๊ยกซะหน่อย อิอิอิ… แต่วันนี้ยะลามีระเบิดโชว์รูมรถตั้ง ๘ ที่ เราเลยชักไม่แน่ใจว่า วันนี้จะเป็นวันดี แต่ก็เอาเถอะ ไม่ใช่วันโจรอย่างที่ลงใน นสพ. เมื่อ ๒ วันก่อนก็คงจะใช้ได้แล้วล่ะ

ป๊าขอเป็นคนตั้งชื่อจีนของหลานชายคนแรก โดยให้ชื่อว่า สื่วเหวินเฉียง เพราะอยากให้รุ่นหลานเป็น series "เหวิน" แล้วยกตัวอย่างว่า ดูลูกแจ้คนที่ ๒ สิ ก็ชื่อ "เหวินเยี่ยน" แต่จริงๆ แล้วป๊าดูจะคิดช้าไปนิดนึง ก้อหลานสาวคนโต ด.ญ. ถิ่งเหว่ยมันชิงแหกโค้งไปแล้วนิ anyway เราเลยแซวเทียนว่า อย่างนี้ถ้าเจอเด็กผู้หญิงชื่อ ฉิงฉิง เมื่อไหร่ ก็ต้องจัดการหมั้นให้ไอ้เหวินเฉียงไปเลยดิ เพราะถือได้ว่าเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ ส่วนชื่อไทย เทียนเป็นคนตั้ง ให้ชื่อว่า ด.ช. ปองคุณ เก้าเอี้ยน มาจากหมายปองคุณธรรม เราเลยภาวนาให้มันไม่เปลี่ยนเป็น หมายปองคุณผู้หญิง หรือหมายปองคุณผู้ชาย ไปในที่สุดหรอกนะ ส่วนชื่อเล่น ก็เรียกว่า "คุณ" ไป (เลยอดชื่อ "กันดั้ม" เลยหลานเรา)

ลอยกระทง

ตอนแรกกะจะเบี้ยว แต่เปลี่ยนใจ เพราะกลัวโรสจะเซ็ง เลยโทรตามกัน แล้วตกลงว่าจะไปลอยกันที่กะรน ก่อน แล้วค่อยไปเที่ยวต่อที่ฉลอง ลอบกระทงในทะเลก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ... แต่น่าเสียดายที่ฝนตก เลยกลับกันเร็ว จะว่าไป เราก็ทำตัวกลมกลืนใช้ได้ เพราะทีอยู่กรุงเทพฯ ไม่สนใจเทศกาลลอยกระทงนี่เอาซะเลย (ตั้งแต่เรียนจบอ่ะนะ) พอมาอยู่ ตจว. ปุ๊ป รีบทำตัวกลมกลืนไปเที่ยวเลยเชียว… เขินจัง…

ปล. เราคิดว่าเราควรจะส่งรูปนี้ไปให้ไอ้เติร์ดดูดีไม๊ เพราะคราวที่แล้วเราส่งรูปเดี่ยวเราไปให้ มันประชดว่า "เจ้น่าจะทำบุญด้วยรองเท้า จะได้ถ่ายรูปคู่กับเขาบ้าง" เพราะยังงัยเสีย นี่ก็จัดว่าเป็นรูปคู่ ถึงแม้จะเป็นรูปคู่ผู้หญิงก็เหอะ ก็เป็นรูปคู่อยู่ดี -_-"

ชาวพลัสมาภูเก็ต

หลังจากที่พูดกันอยู่หลายปีในเรื่องการมาเปิดตลาดที่ภูเก็ตแข่งกับ Broker ต่างชาติ ในที่สุดชาวพลัสฯ ก็ตัดสินใจมาซะที เราเลยต้องรีบตามไปรับใช้ เที่ยวนี้พลัสฯ มาเซ็นสัญญาเช่าที่ มากัน ๖ คน มีพี่ตุ๊ก, พี่กูล, นก, จิ๋ม, โจ และ Andy (ฝรั่งที่พึ่งมาทำงานกับพลัสฯ และจะมาเป็น ผจก. สาขาภูเก็ต) แล้วก็ไปดูโครงการโน่นนี่ เราเลยได้อาศัยใบบุญดูโรงแรมอมันปุรี (แต่ตลกดูห้องเจ้าชายจิกมี่ฯ ไม่สำเร็จ ; p) กับ The Chedi ด้วย อิอิ... แล้วก็ไปกินข้าวกันที่ร้านโกดำ ที่อยู่แถวๆ แยกกระทู้กัน ซึ่งเป็นร้านที่คุณยง Recommend เราเลยมั่นใจว่า อร่อยแน่นอน โดยไม่ต้องขอ Confirm กับน้าอินก่อน แล้วก็อร่อยจริงๆ ด้วย ไม่แพงอีกต่างหาก แล้วพอพูดถึง"บุญ" พี่กูลก็บอกให้เราจีบบุญซะเลย แต่เราไม่จีบหรอก ก็เราชอบคนปั้นน้ำเป็นตัวมากกว่านิ อิอิอิ… : D

พึ่งจะรู้ว่ามีเพื่อนเป็นไฮโซกับเขาด้วย

วันนี้กินข้าวกลางวัน แล้วคุณซาฟียะห์ (แม่ค้าที่เราฝากชีวิตในมื้อกลางวันไว้เกือบทุกวัน) เปิดทีวีให้ดู ปรากฎว่าเป็นรายการ Glossip Hi-So ซึ่งเป็นการสัมภาษณ์ไฮโซสาวคนนึง แต่ที่ทำให้เราตะลึงตึงๆ คือ ผู้ชายที่ยืนข้างๆ สาวเจ้าตะหาก เพราะชายผู้นั้น คือ อ.ปั๊ม! งานนี้ถึงรู้ว่า อ. ปั๊มเป็นไฮโซจริงๆ นะเนี่ย แต่ที่น่าแปลกใจ คือ ผู้หญิงคนนั้นหน้าไม่ยักเหมือนผู้หญิงที่เราเจอพร้อม อ.ปั๊ม ที่เซ็นทรัลพระราม ๓! จบข่าว!

ไปดินเนอร์กับนายหัวภูเก็ต

มาทำงานร้อนสุดๆ เพราะแอร์ดันเสียไปครึ่งนึง ร้อนโคตรๆ หน้างี้มันจนทอดปลาได้ ๕ ตัว (จากปกติมันแบบทอดได้ ๒ ตัว) พอหงษ์โทรมาชวนให้เรามากินข้าวกับ "คุณบุญ" (ลูกชายเจ้าของ Boat Lagoon - ธุรกิจท่าจอดเรือยอช์ทแห่งแรกของภูเก็ต และยังคงเป็นแห่งใหญ่ที่สุดของจังหวัดอยู่) หลังจากที่เราพลาดการสัมภาษณ์ "ช่างคุย" ของหงษ์กับบุญในวันอาทิตย์ เลยรีบตกลงทันที งานนี้ไปกินข้าวที่ Water Mark ใน Boat Lagoon ของบุญ นั่งกินข้าวข้าง Yacht ลำใหญ่ ก็ตื่นตาตื่นใจมากแล้ว แต่พอบุญบอกว่า Super Yacht ใหญ่กว่านี้อีกเท่านึง เรางี้ตะลึงตึงๆ ไปเลย โอ๊ย! อยากมีสามีเป็นมหาเศรษฐีจัง (สงสัยเป็นนายหัวโรงน้ำแข็งจะรวยไม่พอแฮะ) พูดถึงเรือแล้วก็คิดถึงเทียน ถ้ามาดูสงสัยน้ำลายหกเป็นแน่ กลับมาเรื่องบุญใหม่ เขาก็น่ารักดี น่าจะดีถ้าได้เป็นเพื่อน แต่ถ้าเป็นนาย ต้องดูอีกที แต่จะว่าไป โปรเจคของเขาก็โอนะ ถ้าฟองสบู่แตก ก็น่าจะรอด ประมาณว่าทำแบบมั่นคง ไม่ทำตัวเป็นอึ่งอ่างที่พยายามจะกินช้างจนท้องแตกตาย

พอกินข้าวเสร็จ หงษ์ให้เราช่วยอัดเสียง "ช่างคุย" ให้หงษ์ เราชักสนุกเลยตอบตกลงเรื่องที่จะให้สัมภาษณ์กับ "ช่างคุย" ด้วย ในเรื่องของชีวิตวิศวกรสาว ตอนแรกก็กังวลว่ามันจะน่าเบื่อ เลยเล่าให้หงษ์ฟังคร่าวๆ ก่อนรอบนึง หงษ์บอกว่าก็ขำใช้ได้ เลยได้อัดรายการกัน ต่อไปก็ต้องคอยลุ้นว่าอัตราโหลดจะเป็นเท่าไหร่ ลุ้น... วุ๊ ลุ้น...

ว่าแล้วก็พูดถึง "ช่างคุย" นิดนึง จากตอนแรกที่เราไม่รู้จักเลยว่า Pod Cast คืออะไร ตอนนี้ก็เริ่มเข้าใจแล้ว และชักจะสนุกด้วย พอหงษ์บอกว่า มีคน Down Load ตั้งร้อยกว่าครั้งแล้ว โดยเฉพาะรายการ "คุยคุ้ยเต่า" จะมีแฟนประจำมากกว่าใคร เราเลยคิดว่า มันน่าจะมีอนาคตนะ เพราะใน ๑๐๐ คน คงมีคนรู้จัก Pod Cast ๑๐ คน เองมั๊ง แต่หงษ์มีแฟนคลับเยอะขนาดนี้ ก็น่าจะแปลได้ว่า รายการแนวโน้มดีมีอนาคตนะ : )

กลับภูเก็ตล่ะ

หมูพยายามชวนให้ใครๆ ซื้อทัวร์อีกครึ่งวัน แต่ไม่สำเร็จ แต่ที่น่าประทับใจก็คือ หมูเจไม่แตก กินจนครบได้ตลอดรอดฝั่ง เราเลยบอกว่า เอาไว้ให้หมูมาซ่อมอาหารเช้าที่โรงแรมอีกรอบ แล้วค่อยไปเที่ยวน้ำตกร้อน หรือคลองสองน้ำกันวันหลังแทน กิจกรรมตอนเช้าเลยวนเวียนอยู่แถวสระว่ายน้ำ และทำกิจกรรมสำคัญ คือ การถอนผมหงอก ซึ่งเดี๋ยวนี้พัฒนาจนสามารถทำได้ทุกที่ทุกเวลา ไม่จำเป็นต้องทำเฉพาะในที่รโหฐานเท่านั้น

…พรุ่งนี้ไม่อยากจะไปทำงานเลย เฮ้อ… ขี้เกียจจัง…

ทะเลแหวก

โชคดีมากที่ตอนไปเที่ยวแล้วฝนไม่ตก สามารถทำลายอาถรรพ์ลงได้ เย้! คราวนี้พวกเราเลือกไปทัวร์ทะเลแหวกกัน (ค่าทัวร์ไป ๗๐๐ บาท) โดยจะได้ไปเที่ยว ๔ เกาะ กับทะเลแหวก แล้วก็แวะให้สนอร์เกิล ๑ แว่บ กับแวะอ่าวนางเพื่อชะเง้อคอยาวยืนน้ำลายหกดูโรงแรมพรีเมียร์ รายาวดี (กลับมาถึงโรงแรมก็แทบสลบตามประสาคนสูงอายุ ; p) แต่โชคยังดีที่ไกด์แนะนำให้เราไหว้ขอคู่ที่ถ้ำอ่าวนาง เราเลยขอท่านให้ช่วยเราให้ได้แต่งงานซะเลย อิอิอิ… : D

วันนี้ที่รอคอย - กระบี่ทริป

ไปกระบี่อย่างทุลักทุเล เพราะต้องอ้อมขบวนแห่อันเนื่องจากเทศกาลกินเจเพื่อจะไปขึ้นรถที่ บขส. แถมยังต้องทำใจกับค่ารถลีมูนซีนอีก ๗๐๐ บาท/เที่ยวอีกต่างหาก

และแล้วก็เป็นการ Repeat กิจกรรม คือ นอน, ถอดผมหงอก กับเล่นน้ำที่โรงแรมในวันที่มีแดด และจะไปเที่ยวข้างนอกในวันรุ่งขึ้น ซึ่งคาดว่าฝนก็จะตก แต่คราวนี้จะไม่เช่ารถตู้ เพราะจะไปเที่ยวทะเลแหวกกัน

ปล. โรงแรมสวยเหมือนเดิม และเต๊นท์แต่งงานก็ยังอยู่ที่เดิม เห็นแล้วอยากแต่งงานจริงจริ๊ง… : )

ตกงาน?

กำลังคิดว่างานไม่ค่อยมีแล้วจะขอ Leave without pay ไปเลี้ยงหลานซักเดือนสองเดือน ก็พอดีโดน Owner ชิงลงมือก่อน โดยสั่งลดคนในส่วน Consult แต่หวยดันมาออกที่เรากับ Site Manager เพราะโดนเลือกให้อยู่ เราเลยเปรยๆ ว่าจะขอเป็นคนหยุดเอง แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรมาก กะว่าจะรอให้บรรยากาศความเคร่งเครียดซาๆ ลงก่อน แต่แหม… น่าจะบอกให้เร็วกว่านี้อีกนิดนะ ปล่อยให้เราขนของลงมาภูเก็ตซะเต็มที่แล้ว แย่จริง… แต่ที่แน่ๆ งานนี้อดเปลี่ยนรถเลยเรา เฮ้อ…

พอเย็นๆ หงษ์ชวนไปเที่ยวป่าตอง เลยรีบตอบตกลงทันที ก็เลยไม่ได้โทรหานก (ชาวพลัสจะมาภูเก็ต) ไม่เป็นไร เอาไว้โทรพรุ่งนี้ละกัน ไปเที่ยวก่อนดีกว่า ปรากฎว่าป่าตองคนน้อยกว่าที่เราคาดหวัง นี่มันก็จะเข้า High Season แล้วนะ แถมพอหงษ์พูดว่า สถานการณ์หงษ์ (ไททัน คอร์ท) ไม่ค่อยดี เราเลยชักใจเสียๆ เฮ้อ… กลุ้มใจแทนแฮะ

เราเล่าให้ลูกค้าหงษ์ฟังแบบขำๆ ว่า เราผ่าตัดช่วงเดียวกับในหลวง และอาจจะเป็นวันเดียวกันก็ได้นะ แต่พอหงษ์ได้ยินแล้วพูดกลับมาว่า ถ้ายังงัยคงเป็นชะตาฟ้าลิขิตมากๆ เพราะนอกจากเราจะเกิดวันเดียวกับในหลวงแล้ว เรายังจะผ่าตัดวันเดียวกับในหลวงอีกด้วย เราฟังแล้วเหวอเลย เพราะเราลืมคิดเรื่องนั้นไปเลย อืม… สงสัยต้องเช็คดูบ้างแล้วว่า ท่านป่วยหนักช่วงไหนของชีวิตบ้าง เราจะได้ระมัดระวังตัวไว้…

วันนี้มีฝรั่งถามเราว่า ไอ้โคมแดงๆ ที่แขวนอยู่เต็มเมืองนั่น Is it for Halloween? เรางี้ขำกลิ้งเลย ที่จริงมันก็อยู่ภูเก็ตมาตั้งนาน ก็น่าจะมี sense บ้างนะว่า หน้าตาโคมมันจีนขนาดนั่น ก็ต้องเป็นของเทศกาลกินเจดิ แต่ก็ดี พรุ่งนี้จะได้มีเรื่องตลกไปเล่าให้สาวๆ ฟัง : )

ใช้บริการขนส่งคุณภาสกร

โชคดีมากๆ ที่หงษ์จะมาภูเก็ตพอดี เราเลยได้ติดรถหงษ์กลับ ไม่ต้องหอบทรัพย์สมบัติไปสุวรรณภูมิให้เหนื่อยยาก เลยขนของมาซะเต็มรถ แต่คราวนี้หัวข้อในการสนทนาเป็นเรื่องอื่นๆ ทั้งสิ้น ไม่มีเรื่องความรักคุดของเราเลย (ผิดกับรอบที่แล้ว) เอ… หรือเราจะมีเรื่องอื่นๆ ในชีวิตที่มันเอามาเป็นหัวข้อสนทนาได้เหมือนอย่างคนอื่นๆ เขาบ้างแล้ว...

เก็บของ ๒

ของเยอะมากๆ เก็บเท่าไรก็ไม่หมด เหมือนมันงอกขึ้นมาจากกล่องงั้นแหละ แจ้บอกว่าสงสัยเราจะเก็บของไม่เป็น อ้าว! เป็นงั้นไป… แต่ก็ยังโชคดีอยู่บ้างที่โรสแนะนำคนให้มาเอาเสื้อเราไปขาย เราเลยไม่ต้องตัดใจทิ้ง หรือเสียเงินส่งกลับบ้าน แต่จากงานนี้เราเลยรู้ว่า เราไปงานแต่งงานมาเยอะแค่ไหน เพราะเรารวบรวมของชำร่วยได้ตั้ง ๑ กล่องใหญ่ จะทิ้งก็เกรงใจ จะส่งกลับบ้านก็เสียดายเงิน เลยปล่อยมันไว้ที่ใต้โต๊ะกินข้าวก่อน เฮ้อ…

สุวรรณภูมิ

วันนี้ออกจากออฟฟิสเร็วหน่อย เพราะต้องไปขึ้นเครื่องไปกรุงเทพฯ เก็บของ และแล้วเราก็ได้โอกาสใช้สนามบินสุวรรณภูมิหลังจากที่ฟังคนโน้นคนนี้บ่นอย่างโน้นอย่างนี้มานาน ดูข้างนอกใหญ่โตโอ่โถงสวยงามมาก แต่เราออกจะผิดหวังกับ Interior ของอาคารจริงๆ ไม่ว่ากระเบื้องห้องน้ำ, สุขภัณฑ์, คานคอนกรีตเปลือย, ฯลฯ ดูธรรมดามากๆ เราว่า KL ยังสวยกว่าอีก นี่เหมือนดอนเมืองเลย เพียงแต่ใหม่กว่าแค่นั้นเอง ปุกบอกว่าก็เขาทำ Value Engineering กันงัย เราก็หวังว่าเขาจะเอาเงินไปใช้ให้ถูกทาง เช่น ลงทุนในระบบอากาศยาน หรือระบบซ่อมบำรุง หรือทำครัวการบินไทยให้ดีๆ ไม่โกงกินไปจนหมด ส่วนค่ารถแท๊กซี่ก็แพงมากตามคาด นี่ขนาดบ้านเราอยู่ในเมืองนะเนี่ยยังซัดไป ๓๔๐ บาท นี่ถ้าเป็นคนที่อยู่อีกฟากของของสนามบินอย่างปุ๊ก สงสัยจ่ายค่ารถกันอ้วกแตกอ้วกแตนเป็นแน่

สารภาพ?

เราได้ message จากเกี๊ยก แต่ไม่ค่อยแน่ใจว่าเขาหมายถึงอะไร เพราะเกี๊ยกพูดว่า "I just realize to tell u I never tell a lie but that is a real accident with my life." เลยคิดว่า เขาน่าจะหมายถึงว่า เขาโกหกเราว่าอี๊ไม่ได้ถามอะไรเขาเป็นพิเศษ anyway เราก็ตอบเขาไปว่า เราเชื่อที่เขาพูด เพราะนั้นคือสิ่งที่เขาคิดแล้วว่ามันดีสำหรับเรา ซึ่งเราก็เชื่ออย่างนั้นจริงๆ นี่นา…

ช่างเป็นคนใจเย็นจริงๆ

จากตามปกติที่บ้านเราจะเลี้ยงข้าวกันตอนเย็น แต่เนื่องจากเราต้องไปขึ้นรถตอนทุ่มนึง เลยต้องเปลี่ยนมาเลี้ยงวันเกิดป๊ากันตอนมื้อกลางวัน วันเกิดป๊าปีนี้มีส่วน-น้องสะใภ้เรามาเพิ่มอีก ๑ คน และปีหน้าก็จะเพิ่มหลานอีก ๑ คน เพราะส่วนท้องได้เกือบ ๘ เดือนแล้ว เลยทำให้โต๊ะจีนขนาด ๑๐ ที่นั่ง ที่เคยใหญ่เหลือเฟือสำหรับครอบครัวเราดูเล็กไปในทันที เพราะจากที่เคยนั่งกัน ๕ คน ปีนี้นั่งกัน ๙ คนแล้ว (อันนี้ทำให้หมะต้องเปลี่ยนขนาดโต๊ะกินข้าวที่บ้านด้วยจากโต๊ะกลมขนาด ๘ ที่นั่ง เป็น ๑๒ ที่นั่ง แต่จนป่านนี้ยังหาซื้อไม่ได้ สงสัยจะต้องสั่งทำ และหมะก็ยืนยันว่า ต้องเป็นโต๊ะกลมเท่านั้น แบบสี่เหลี่ยมผืนผ้าไม่เอาเด็ดขาด เพราะโต๊ะกลมมันออกเสียงพ้องกับคำว่า "กลมเกลียว" ในภาษาจีนกลาง หมะชอบความหมายคำนี้มาก) มื้อนี้เรารู้สึกดีมากๆ (พักหลังๆ นี่ เราชอบ Family Event มาก) แล้วก็นึกปลอบใจตัวเองว่า ปีหน้าของวันนี้เราก็จะได้กินแบบสบายๆ ไม่ต้องลำบากลำบนเดินทางมาไกลๆ แล้วพอรู้สึกดีๆ ก็ต้องกลับไปอยู่คนเดียวอีกแล้ว ปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้วที่จะเป็นแบบนี้ ดีใจจัง...

พอเย็นป๊ากับหมะก็ไปส่งเราที่ บขส. ปัตตานี แต่เกี๊ยกยังไม่มาไม่ถึง ต้องรออีกพักใหญ่ๆ เกี๊ยกถึงจะมา แล้วพอเราได้ยินเกี๊ยกหลุดปากออกมาว่ารู้สึกเหนื่อย เราเลยรู้สึกผิดหน่อยๆ ที่มัวแต่น้อยอกน้อยใจที่เกี๊ยกมาช้า ทั้งๆ ที่จริงๆ เขายุ่งมาก เลยตั้งใจว่าต่อไปจะพยายามไม่วีนเขา จะพยายามอดทนให้มากขึ้น เราเลยถือโอกาสถามเขาเรื่องที่คุยกับอี้อีกครั้ง เขาก็ตอบเลี่ยงๆ ไม่ยอมบอกความจริงกับเรา เราเลยต้องปล่อยไว้แค่นั้น anyway เราสังเกตว่า (ถ้าไม่ได้เข้าข้างตัวเองอะนะ) เกี๊ยกไม่ได้รู้สึกอึดอัดที่เจอเรา ดูเขายิ้มแย้มมีความสุขดีอีกต่างหาก (เราชอบตอนเกี๊ยกยิ้มที่สุดเลย ยิ้มซะตาหยี ดูใจดีมั่กๆ) เราเลยค่อยสบายใจหน่อย และมีกำลังใจที่จะจีบเกี๊ยกต่อไป : D แต่ขอนินทาหน่อยเถอะว่า เฮียเป็นคนใจเย็นมากๆ ทั้งๆที่เลยเวลานัดแล้ว ยังจะไปแวะตลาดนัดซื้อของกินให้เราอีก แทนที่จะรีบมา (เลยไม่แน่ใจว่าควรจะโกรธหรือไม่โกรธดี…) แต่ก็โชคดีที่รถเลท เลยได้คุยกันนานหน่อย งานนี้เราเลยมีข้าวเกรียบปากหม้อเป็นอาหารเช้าไปกินที่ภูเก็ต : )

กลับบ้านจากภูเก็ตครั้งแรก

หมะชวนกลับบ้าน เพราะวันอาทิตย์นี้เป็นวันเกิดป๊า เลยตกลงว่าจะลองนั่งรถทัวร์กลับกัน ซึ่งมี ๒ สาย คือ สายภูเก็ต-หาดใหญ่ กับสายภูเก็ต-สุไหงโกลก แล้วลงรถที่ปัตตานี แต่เฉพาะสายหาดใหญ่ถึงจะมีรถ VIP 24 ที่นั่ง หมะเลยเลือกอันนี้ เพราะอยากจะนั่งรถสบายๆ แล้วก็โชคดีมากที่มาต่อรถทัวร์กรุงเทพฯ-ยะลาได้ทันตอนตี ๕ ได้พอดิบพอดี เราเลยได้กลับยะลาโดยไม่ต้องเสียเวลารอที่ท่ารถ แต่ก็เหนื่อยมาก (สงสัยจะแก่แล้ว) เลยนอนทั้งวัน พอบ่ายๆ เราก็ message ไปให้เกี๊ยกว่าเรากลับยะลา เพราะพรุ่งนี้เราจะไปขึ้นรถทัวร์ที่ปัตตานี จะได้มีโอกาสเจอหน้ากันบ้าง...

Shopping Day

สองหัวคิดดีกว่าหัวเดียวจริงๆ ด้วย เพราะพอเราปรึกษาหมะเรื่องซื้อเตียงกับฟูกว่าจะเอางัยดี เพราะเราคิดว่าคนเช่าน่าจะอยากได้ที่นอนเตียงคู่มากกว่า แต่คงต้องซื้อแบบควีนไซส์เพราะห้องเราเล็ก ถ้าขืนเอาคิงไซส์ละก็ ห้องคับดูอึดอัดแน่นอน แต่ถ้าจะซื้อเตียงคู่ แล้วเราจะเอาฟูกเตียงเดี่ยวของเดิมไปขว้างไว้ที่ไหนล่ะ จะส่งกลับยะลาก็ใช่ที่ จะยกให้คนอื่นก็เสียดาย เพราะซื้อมาตั้งแพง พอเล่าจบ หมะก็ตอบเลยว่า ก็ยกให้แจ้สิ คอนโดเขาก็เสร็จพอดีไม่ใช่เหรอ เขาจะได้ไม่ต้องซื้อใหม่ แล้วก็ทำหน้างงๆ ว่าทำไมเราคิดไม่ออก เออ! นั่นดิ ทำไมเรานึกไม่ออกวะ เลยตัดสินใจได้ทันทีเลยว่า จะซื้อที่นอนแบบเตียงคู่แน่นอน

ว่าแล้วเราก็ชวนหมะไปช่วยซื้อของเข้าคอนโด (หมะมาเยี่ยมอีกแล้ว) เหนื่อยโคตร! ไม่รู้เป็นเพราะไม่ได้ออกกำลังกาย หรือเป็นเพราะความชราเริ่มถามหาแล้ว เรางี้แทบหมดแรงที่โฮมโปร ส่วนหมะถึงกับนั่งหลับ (นำไปก่อน) ที่ Index แถมพอถึงบ้านปุ๊ป หมะก็หลับปั๊ปเลย anyway เราก็ได้ของเกือบครบขาดแค่ฟูก (ฟูกควีนไซส์นี่มันหายากหาเย็นจริงจริ๊ง…) หมะเลยแนะนำให้เราไปฝากหงษ์ซื้อ พอเราโทรไปปุ๊ป หงษ์บอกว่าได้เลย เพราะตอนซื้อที่นอนเข้าไททันคอร์ท หงษ์ซื้อที่กรุงเทพฯ แล้วส่งมาภูเก็ต

เย้! ในที่สุดก็จัดการเรื่องเฟอร์ฯ เป็นที่เรียบร้อย เรานัดทุกเจ้าให้ส่งของพร้อมกัน ๒๑ ตุลานี้ ขาดแค่ของกระจุกกระจิก เอาไว้ไปซื้อที่ กทม. ตอนไปจัดการเรื่องนี้ในวันหยุดวันปิยะฯ ละกัน ว๊าว! ดูเหมือนห้องเราจะพร้อมให้เช่าในเดือนพฤศจินี้แล้วนะ : )

ปางอุ๋ง-ราชพฤกษ์

หลังจากได้เมลล์ฉบับปางอุ๋งจากต๊ะ เราก็กระวนกระวายอยากไปขึ้นมาทันที เลยชวนปุ๊กจัดทริป กว่าจะได้วันเดินทางแน่นอนก็เปลี่ยนวันเดินทางกับสมาชิกลูกทัวร์อย่างเมามัน สุดท้ายก็มาลงตัวที่ ๒๒-๒๖ ธ.ค. แต่คราวนี้นิจกับเก๋ไม่ไป ไปแค่หญิงกับหมู แต่เนื่องจากหญิงไม่ได้เข้านิจบอร์ด เราเลยอาสาโทรไปหาหญิงเพื่อคอนเฟิร์มทริป แต่ปรากฎว่าได้คุยเรื่องทริปแค่ ๒ นาที ที่เหลืออีก ๒ ชม. เป็นการเล่าเรื่องที่หญิงโดนลูกน้องปฏิวัติ ฟังแล้วจับได้ความว่ามันเครียดจริงๆ นะเนี่ย… แต่เป็นเรา เราก็คงเครียดเหมือนกันนั่นแหละ อาการลูกน้องเป็นพิษเนี่ย มันน่ากลัวจริงๆ อ่ะ…

เอาน่ะ อย่าคิดมาก ตั้งหน้าตั้งตารอไปเที่ยวให้สบายใจดีกว่า : )

วิบากกรรมรอมดอมของชาวพุทธ

ช่วงนี้มีวิบากกรรมต้องขับรถเกือบ ๑๕ กม. เพื่อไปกินข้าวเที่ยง แหม… ก็คุณซาฟียะห์เธอปิดทำการในช่วงถือศีลอด เลยทำเอาพวกเราลำบากกันหมด ต้องตะกายไปกินถึงร้านเจ้ต้อย ซึ่งก็รสชาดพอกินได้ แต่ก็ยังมีดีตรงที่มีน้ำแข็งใสให้กินเย็นชื่นใจ อร่อยดี ค่อยคุ้มค่ากับที่อุตส่าห์บากบั่นขับรถไป (ดีที่น้ำมันฟรีนะเนี่ย…)

ก่อนกลับบ้านเลยถือโอกาสส่งรูปห้องฝรั่งที่มันสติแตกพังประตูห้อง (เพราะดันลืมกุญแจ) ไปให้หงษ์ดูตามคำสั่ง เลยถือโอกาสถ่ายรูปรางน้ำที่หล่นลงมาเมื่อวันก่อนส่งไปให้ดูด้วย แต่ที่ไหนได้ พอกลับมาถึงหอ น้าอินบอกว่า วันนี้ลมแรงมาก พัดกระเบื้องหลังคาปลิวมาโดนรถลูกค้า :-o เลยต้องรีบตามน้ายงมาซ่อมหลังคา แถมยังต้องเก็บงานห้องที่น้ำฝนรั่วลงมาอีก เฮ้อ… งานหอพักนี่มันจุกจิกจริงๆ เลย หรือไม่ พี่ยงแกก็ก่อสร้างได้แย่มากๆ เฮ้อ…

ครบ ๒ เดือน แล้ว

ในที่สุดก็ครบ ๒ เดือน ที่เราผ่าตัด ตอนนี้เราไม่เสียวแผลแล้ว แต่ต่อมปวดฉี่ยังทำงานไม่ปกติอยู่เหมือนเดิม ก็เลยยังรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง ให้ความรู้สึกว่ายังไม่หายดียังงัยยังงั้น แถมพอเห็นแผลตัวเอง ก็ทำให้จำได้ว่าเราพึ่งผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมา ก็หวังว่านี่จะเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเราแล้วนะ ขออย่าให้มีการผ่าตัดอะไรแบบนี้อีกเลยในชีวิต สาธุ!

เจอคนภูเก็ตจริงใจอีกล่ะ ชักเชื่อแล้วสิว่า คนภูเก็ตน่ารัก ก็แหม… ถอยรถมาชนรถเราในที่จอดรถ แทนที่จะหนีหายไป ดันมาเฝ้ารถเรา กลัวเราจะหาคนที่เป็นต้นเหตุไม่เจอ ให้มันได้งี้สิ เลยทำเอาเราโมโหไม่ออก โชคดีที่เสียหายแค่กันชนหน้าถลอกนิดหน่อย เลยขับมันต่อไป (ไม่เคลม)

พอค่ำๆ เกี๊ยกก็โทรมาขอบคุณเรื่องขนมของฝาก (หลังจากฝากไปร่วม ๒ อาทิตย์) ทำเอาเราทำใจอยู่นานกว่าจะรับสาย ใจฝ่อๆ ยังงัยพิกล เพราะเฮียเล่นหายไปตั้งนาน ก็คุยกันเกือบ ชม. เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เราก็ดันไม่กล้าเกี๊ยกตรงๆ เรื่องที่เกี๊ยกโดนน้าเราสอบสวนในวันนั้น เกี๊ยกก็ไม่พูดถึงเลยด้วย เอาเหอะ ไหนๆ ก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิมแล้วนิ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไปก่อนละกัน

กลับภูเก็ตล่ะ

เก็บของจนเหนื่อย เลยลุกไม่ไหว ไม่ได้เข้าไปดูคอนโดให้แจ้ แถมต้องไปฝากของที่จะส่งไปภูเก็ตกับยะลาไว้กับพนักงานคอนโด (หวังว่าเธอจะไม่งงนะ สาธุ!) ส่วนของฝากพี่เอ ก็ต้องฝากน้องๆ เซลล์ที่เข้ามาขายคอนโด วัน ที่คอนโดเรา แล้วถึงไปกินข้าวเที่ยงกับสาวๆ (ปุ๊ก, หญิง และน้องหมู) เอาเกือบจะบ่ายโมง ก็คุยกันสนุกดี แล้วได้หญิง - เพื่อนผู้อารีมาส่งที่สนามบิน ค่อยยังชั่วหน่อย งานนี้มีเวลาน้อยมาก แต่ไม่เป็นไร เอาไว้คราวหน้าจะจัดเวลาให้ดีกว่านี้ สุดท้าย... กล้องก็ฝากหญิงไปรับแทน แล้วให้นกโทรนัดรับกล้องกับหญิงเอาเองวันหลัง (โทษที มันไม่ทันจริงๆ…)

มากรุงเเทพฯ เที่ยวนี้ เราเลยถือโอกาสถามพนักงานคอนโดว่า ชาวบ้านเขาให้เช่ากันเท่าไร ปรากฎว่าให้เช่ากันตั้ง ๒๕,๐๐๐ - ๓๕,๐๐๐ บาท เราเลยต้องรีบ up ราคาห้องขึ้นมาเป็น ๒๕,๐๐๐ บาททันที แล้วเลยสรุปได้แน่นอนว่า ต้องมากรุงเทพฯ ในช่วงวันหยุดปิยะฯ อย่างแน่นอน จะได้จัดการเรื่องปล่อยเช่าคอนโดให้เรียบร้อย เพราะมีกิจกรรมหลายอย่างที่ต้องทำ เช่น ต้องเก็บของให้เสร็จจริงๆ และเอาเฟอร์ฯ เข้าให้ครบ รวมทั้งจัดการเรื่องวอลล์เปเปอร์ให้เรียบร้อย ตอนนี้เราเลยชักไม่แน่ใจว่า เราควรจะลงทุนซื้อฟูกเป็นแบบเตียงคู่ไปเลยดีไม๊ เพราะไม่แน่ใจว่าเตียงแบบเตียงเดี่ยว มันจะโอนะสิ ทำงัยดีละเนี่ย…

ค่าโง่ ๖๐๐ บาท

วันนี้ได้ฤกษ์ไปกรุงเทพฯ เก็บของ แต่พอไปถึงสนามบินภูเก็ตก็นึกขึ้นมาได้ว่าลืมกุญแจคอนโด แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะในห้องมีอีกชุดนึง เอาไว้เรียกเขามางัดกุญแจละกัน ว่าแล้วก็ตรงดิ่งไปเล้าจ์ของบางกอกแอร์เวย์เพื่อโซ้ยอาหารเช้าก่อน อร่อยจริงๆ มีน้ำผลไม้ให้เลือกตั้งเยอะ ดีกว่าตอนไปหลวงพระบางอีก เลยซัดซะเต็มที่ แต่พอขึ้นเครื่อง ทางสายการบินก็เสิร์ฟอาหารอีก งานนี้เล่นเสิร์ฟบะหมี่ไก่และไอติมวอลล์เป็นของหวาน ทำเอาเราแทบจุก อิ่มจริงๆ เลย… ชักจะติดใจบางกอกแอร์เวย์แล้วนะเนี่ย หุหุหุ…

พอมาถึงคอนโดฯ เราก็รีบเรียกช่างกุญแจมางัดห้อง หลังจากเสียค่างัดห้องไป ๖๐๐ บาท เราก็พบว่าในห้องเราไม่มีกุญแจเข้าห้อง มีแต่กุญแจห้องนอน เลยชักคุ้นๆ ว่า เหมือนว่าเราน่าจะฝากกุญแจหน้าห้องไว้ที่นิติฯ นี่นา แล้วก็เป็นดังคาด สรุปว่างานนี้เราเลยเสียเงินโดยใช่เหตุ ถือเป็นค่าโง่ หรืออีกนัยหนึ่ง คือ ค่าไม่มีสตินั่นเอง โอ๊ย! เซ็งโว๊ย!!!

แล้วก็ต้องรีบหายเซ็ง เพราะยังมีเรื่องต้องจัดการอีก (เรานึกขึ้นมาได้ว่า TNT น่าจะมีบริการรับ-ส่งของในประเทศ เพราะเห็นมันมาส่ง Model โครงการจากกรุงเทพฯ มาภูเก็ต) คือ ต้องเก็บของใส่กล่องแล้วชั่งน้ำหนัก แล้วโทรไปบอก TNT ภายในเวลาทำการ (ลูกค้าต้องแจ้งน้ำหนักและขนาดของพัสดุก่อนนัดรับของ เพราะ TNT ต้องใช้ในการคำนวณค่าบริการและจัดรถให้เหมาะสมต่อของที่มารับ) ให้มารับของเราไปส่ง ส่งไปภูเก็ต ๒ กล่อง และยะลา ๔ กล่อง หมดเงินไป ๒,๘๐๐ บาท กว่าๆ ก็ถือว่าโออ่ะ เพราะไม่ต้องแบกของไปหัวลำโพง เรายิ่งยกของหนักๆ ไม่ได้ซะด้วย แค่เอาของใส่กล่อง ยกขึ้นตาชั่ง ก็เสียวแผลจะแย่แล้ว… กว่าจะเก็บของเสร็จ (จริงๆ ก็ไม่เสร็จดีหรอก ต้องมีอีกช๊อตนึง สงสัยจะเป็นรอบวันหยุดปิยะฯ แน่) เล่นเอาเราหมดแรง เลยไม่ได้โทรนัดนกให้มาเอาใบรับกล้อง ซึ่งปรากฎว่าหลังจากที่รอมาร่วม ๓ เดือน ทาง Cannon ก็ซ่อมกล้องให้เราจนได้ โธ่! อุตส่าห์ไปโม้ไว้ว่า Canon ใจดีให้ทั้งกล้องทั้ง Housing ใหม่ ยังงี้ถือว่าไม่แน่จริงนี่นา… เลยเซ็งอีกรอบครับท่าน!

หลังจากอยู่แบบไม่มีตาชั่งมาร่วมเดือน วันนี้เลยต้องรีบขึ้นตาชั่งในห้อง ปรากฎว่า… แต่น แตน แต๊น… น้ำหนักเราขึ้นมาแค่ ๑ กก. ค่อยยังชั่วหน่อย (เพราะรู้สึกว่ามันน่าจะขึ้นมาเกือบเท่าเดิมแล้วน๊า...) แต่ต่อไปต้องระมัดระวังเรื่องอาหารการกินแล้วเรา ยิ่งยังไม่สามารถออกกำลังกายอยู่ด้วย มันจะอ้วนเอาง่ายๆ นะเนี่ย…

แก่แล้วจริงๆ

กำลังทำบัญชีรายรับ-รายจ่ายของไททัน คอร์ทให้หงษ์จน ๔ ทุ่มกว่า นก-วิสากรก็โทรมาบอกเราว่ามีการปฏิวัติ ทำเอาเราต้องรีบเช็คข่าวจากเคเบิลทีวี แล้วต้องรีบโทรไปยะลา เพราะกลัวว่าเข้านอนกันเร็วแล้วจะไม่เห็นข่าว เช้ามาจะเปิดร้านโดยไม่รู้เรื่อง ยิ่งสถานการณ์กำลังไม่ค่อยดีอยู่ด้วย ปรากฎว่าโทรหาใครไม่ได้เลย เลยต้องโทรหาป๊าเป็นคนสุดท้าย แต่ปรากฎว่าป๊ารู้ข่าวแล้วกำลังตามดูข่าวอยู่เหมือนกัน ก็ค่อยยังชั่วหน่อย ไม่งั้นเราคงนอนไม่หลับ แล้วก็ message ไปให้เกี๊ยก เพราะเป็นห่วงกลัวว่าเฮียจะมัวแต่ทำงาน แล้วจะรู้ข่าวไม่ทัน (ต้องเรียกคะแนนหน่อย เพราะจนป่านนี้เฮียก็ยังไม่โทรมาขอบคุณเรื่องขนมซะที -_-")

จากงานนี้เลยทำให้เราคิดได้ว่า เราแก่แล้วจริงๆ เพราะตอนปฏิวัติตอนเราอยู่ ม. ๔ เรายังไปเดินเล่นสยาม-มาบุญครอง (ตอนนั้นเดิร์นมากเลยนะฮ่ะ) โดยไม่รู้สึกอะไร ดีใจอีกตะหากที่ได้หยุดเรียน พอปฏิวัติอีกครั้งตอนเราเรียนจบตรี (จำได้ว่าต้องออกจากบ้านเอาโปรเจคไปให้เขาเย็บเล่ม บนถนนรามคำแหงเงียบมากๆ) เราก็กลัวๆ นิดหน่อย แต่ห่วงแต่ตัวเอง ไม่ห่วงประเทศ พอมาคราวนี้ เรารู้สึกห่วงเศรษฐกิจของประเทศขึ้นมาเชียว เฮ้อ… สงสัยจะแก่แล้วจริงๆ นั่นแหละ...