เกือบอดกลับภูเก็ตแน่ะ

เราบอกส่วนว่าให้เลี้ยงเหวินเฉียงด้วยนมแม่ให้ครบ ๖ เดือน ตามที่เราอ่านมาจาก blog ของนิจ (รึป่าว???) ยายเจ๊เนี้ยวก็เถียงขึ้นมาทันทีว่า เลี้ยงด้วยนมแม่แค่ ๓ เดือน ก็พอ เพราะหลังจากนั้นนมแม่ก็ไม่มีสารอาหารแล้ว เราเลยเซ็งเล็กๆ แล้วเลยอ้างพ่อของดิวซะเลย (เป็นหมอเหมือนกัน) ว่าพูดเหมือนที่เราบอก ส่วนก็เลือกเอาเองแล้วกันว่าจะเชื่อใคร แต่จะว่าไป เราจะไปเถียงกับแกให้เสียอารมณ์ทำไมวะ ก็แกเลี้ยงเหวินเฉียงแค่ ๒ เดือนเองนี่นา…

พอล้อหมุนจากยะลา เราก็โทรหาเกี๊ยกเพื่อจะไปเอาตั๋ว แต่ที่ไหนได้ เกี๊ยกดันซื้อตั๋วให้เราผิดวัน แต่ยังดีที่เปลี่ยนตั๋วได้ แต่เราจะไม่ได้การันตีที่นั่งต้องไปลุ้นโชคเอา งานนี้เกี๊ยกเลยรู้สึกผิดหน่อยๆ เลยต้องชดใช้โดยการเลี้ยงข้าวเรา เราเลยปลอบใจว่า ไม่เป็นไรหรอก เราพกดวงมาเยอะ อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่เทศกาลซะทีเดียว แต่ที่ไหนได้ พอรถมาปรากฎว่าคนยืนซะเต็มคันรถ กว่าเราจะได้ที่นั่งก็ต้องยืนไปถึงสงขลา เฮ้อ… เอาเถอะ นับว่ายังพอมีดวงอยู่บ้าง…

จากงานนี้เราเลยรู้ว่า เกี๊ยกเป็นคนโปรดของทั้งหมะและป๊ามาก เพราะพอทั้ง ๒ คนรู้ว่า เกี๊ยกซื้อตั๋วผิดวันปุ๊ป ป๊าว่าเราก่อนเลยว่าทำไมไม่จัดการเรื่องตัวเองไม่เรียบร้อย พออธิบายเสร็จว่าทำไม ก็ยังตามมาอีกช๊อตว่าเราเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง แม่เลยกระหน่ำอีกคนว่า รู้ว่าเกี๊ยกยุ่งยังจะไปรบกวนเขาอีก แล้วสั่งนักสั่งหนาว่า เดี๋ยวพอไปถึงท่ารถ ห้ามต่อว่าเฮียเป็นอันขาด แล้วพอเจอหน้าเกี๊ยกปุ๊ป หมะรีบขอโทษเกี๊ยกเลยฐานที่เราทำให้เกี๊ยกวุ่นวาย อ้าว… นี่ถ้าเป็นคนอื่นจะโดนด่าไม๊เนี่ย พอป๊ากับหมะกลับปุ๊ป เกี๊ยกก็บอกว่า น่าอิจฉาเราจริงๆ ที่มีพ่อกับแม่เป็นห่วงเราขนาดนี้ เราได้แต่ยิ้มๆ แต่ในใจพูดว่า "ไม่ต้องอิจฉาหรอก เกี๊ยกก็มาเป็นลูก(เขย)ดิ" หุหุหุ…