Surprise!

เราถามพี่สุชาติว่าเสาร์นี้จะหยุดไม๊ เพราะงานก็น้อยโคตรๆ หยุด ๓ วัน จะได้ไปไหนกันได้ เฮียก็ยืนยันว่าไม่หยุด แต่พอเราไปถึงออฟฟิส ๑๑ โมง (เพราะแวะไปเคลมรถที่ถูกชนเมื่อวันก่อนก่อน จะได้ซ่อมตอนเราไปเที่ยวให้เรียบร้อย) ทุกคนกำลังเก็บของกันอยู่ อ้าว! รู้งี้ตูกลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เซ็งเลย ว่าแล้วก็ไปซื้อตั๋วรถทัวร์กลับบ้านดีกว่า

คราวนี้เป็นครั้งแรกที่เราลงรถที่ปัตตานี ด้วยความเข้าใจว่าท่ารถมันจะสว่างไสวเหมือนที่หาดใหญ่ เราเลยตกลงกับเกี๊ยกว่าจะโทรหาเกี๊ยกตอนที่เราถึงแล้ว เกี๊ยกจะได้ไม่ต้องตื่นเช้าเกินไป แต่ที่ไหนได้ สถานีรถดันไม่เปิด เมืองก็เงียบจนน่ากลัว ก่อนที่เราจะสติแตก เราเลยต้องโทรหาเกี๊ยกอีกรอบ คราวนี้เราไม่ยอมวางหู ให้เกี๊ยกคุยเป็นเพื่อนเราตลอดเวลา รู้สึกว่าเป็น ๕ นาทีที่นานมากกกกกก… แต่พอถึงบ้านเราก็คุยกับเกี๊ยกได้ไม่นาน ก็ง่วงสุดๆ เลยเผลอหลับบนโซฟาไปงีบนึง พอเช้าเกี๊ยกก็พาเราไปซื้อตั๋วกลับภูเก็ต แต่ จนท. ใจดี ไม่ยอมให้เราจ่ายเงินซื้อตั๋วตั้งแต่สุไหงโกลก เราเลยต้องฝากเกี๊ยกมาซื้อวันที่จะเดินทาง แล้วเกี๊ยกก็ส่งรถขึ้นแท๊กซี่กลับยะลา เนื่องจากอยู่ในช่วงกักบริเวณห้ามออกนอกเขตปัตตานี เราเลยเซ็งเล็กๆ ว่า เราแก่จนไม่มีเสน่ห์แล้วจริงๆ -_-" Anyway ก็เป็นไปตามที่เราคิด ทุกคนตกใจกันหมดที่เห็นเรา เพราะเราพึ่งกลับมาอาทิตย์ที่แล้วนี่เองนิ

คราวนี้เหวินเฉียงครบเดือนแล้ว เราเลยถามเทียนให้แน่ว่า ตกลงจะตั้งชื่อลูกว่าอะไร เทียนยืนยันว่าให้ชื่อ "เหวินเฉียง" แน่นอน งานนี้หลานเราเลยกลายเป็นพระเอกเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ไปเลย ส่วนหมะกับป๊าก็สรุปแน่นอนว่า จะให้เหวินเฉียงเรียกว่า "ผอผอ" กับ "กงกง" ส่วนพ่อ-แม่ของส่วนตกลงให้หลานเรียกว่า "อาม่า" กับ "อากง" ซึ่งตอนแรกเรากะให้เหวินเฉียวเรียกเราว่า "อาอี๋" เหมือนลูกของแจ้ แต่เพื่อไม่ให้มันสับสนในชีวิตมากเกินไป เพราะเรียกปู่-ย่า-ตา-ยายสลับกันไปหมดแล้ว เราเลยตกลงแทนตัวเองเป็น "เอ้อกู"

เราทำเป็นปรึกษาหมะเรื่องกิจการเค้กไอติม ปรากฎว่าหมะดีใจใหญ่เลยที่เราจะกลับมาอยู่บ้าน รีบทุ่มทุนสร้างออกตังค์ให้เราทันที แต่เทียนบอกว่า อย่าเลย ให้ทำน้ำแข็งหลอดดีกว่า เราเลยบอกว่า ไม่เอา เพราะเจ๊ลี่ (พี่สะใภ้เกี๊ยก) ทำแล้ว เราทำน้ำแข็งซองดีว่า โดยกะหุ้นกับเจ๊ลี่ตี "โรงงานน้ำแข็งบ้านดี" ให้แตกไปเลยดีกว่า เทียนขำใหญ่เลยพร้อมตั้งชื่อโรงงานน้ำแข็งโรงใหม่นี่ให้เรียบร้อยเลยว่า "โรงงานน้ำแข็งบ้าน(สะใภ้ตัว)ดี" 555… Anyway หลังจากที่เราดูโรงงานน้ำแข็งของเกี๊ยกแล้ว เราก็รู้สึกว่าทำโรงงานน้ำแข็งนี่ก็ยากเหมือนกันแฮะ ไหนใครบอกว่าสบาย เฮอะ! แถมพอเกี๊ยกบอกว่า ช่วยกัน ๓ คนพี่-น้องบางยังไม่ค่อยจะทันเลย เราเลยรู้สึกทึ่งกับเจ๊ลี่ที่เป็นผู้หญิงคนเดียวแล้วสามารถทำได้ (แถมเลี้ยงลูกสองคนอีกต่างหาก) ถึงเธอจะมีพ่อ-แม่ช่วยอยู่บ้างก็เถอะ เราก็รู้สึกว่า เธอเก่งใช้ได้เลยทีเดียวล่ะที่ทำมันได้ เพราะให้เราทำ เรายังไม่รู้เลยว่าจะทำได้รึป่าว… คงทำได้แค่นับถุงน้ำแข็งละมั๊ง…