๓ รอบแล้วเรา

แก่โคตรๆ เผลอแป๊ปเดียวก็ปาเข้าไป ๓ รอบ นับว่าได้มาถึง "แยกเกษตรฯ" แล้ว อีกไม่กี่ปีก็จะถึง "หลักสี่" เป็นแน่ ฮือๆๆ หมูเป็นคนแรกที่ message มาอวยพร แล้วคนอื่นๆ ก็ทะยอยกันมาก วันนี้หมะเลยทำกับข้าวกลางวันให้กินเป็นพิเศษที่บ้าน จากปกติที่ไม่ได้ทำ เพราะเดี๋ยวนี้ร้านเราเลี้ยงข้าวกลางวันพนักงาน โดยจ้างคนมาทำกับข้าว แล้วทุกคนรวมถึงคนที่บ้านเราก็ไปกินกันที่โรงอาหารที่สร้างใหม่ แต่พอป๊าเห็นกับข้าวก็ถามว่า ทำไมไม่มีผัดหมี่ เพราะวันเกิดต้องกินบะหมี่ เราเลยตอบแซวๆ ว่า ก็เป็นลูกสาวนิ ได้กินแค่ผัดสะตอเท่านั้นแหละ หมะเลยยิ้มเขินๆ แล้วบอกว่า เตรียมไม่ทันจริงๆ เพราะต้องดูอาหารให้ส่วนด้วย เอาไว้คราวหน้าจะทำให้กินนะ วันเกิดเราปีนี้เราให้ของขวัญหมะเป็นออยใส่ผมของ Body Shop เพราะเห็นว่าผมหมะดูแห้งๆ ทำเอาหมะปลื้มยิ้มไม่หุบ ดีใจจัง… : )

ตอนส่วนท้องเทียนบอกว่าอยากมีลูกซัก ๔ คน เพราะทุกวันนี้มีกัน ๓ พี่น้อง เทียนว่ามันน้อยไป แต่วันนี้เทียนบอกเราว่า เทียนเปลี่ยนใจแล้ว มีคนเดียวก็พอ เพราะค่าใช้จ่ายเยอะมากทั้งของแม่และของเด็ก ตอนแรกนึกว่า พอคลอดแล้วแม่ก็ไม่ต้องบำรุง ที่ไหนได้ ต้องบำรุงมากกว่าเก่าอีก เพราะกลัวว่าน้ำนมจะไม่มีคุณภาพ แถมยังเสียเงินค่าสำลี, กระดาษทิชชู, แพมเพิส ฯลฯ บานตะไท เราเลยงงๆ นี่มันก็ประหยัดค่าเสื้อผ้าเด็กไปตั้งเยอะแล้วนะ เพราะคนขนกันมาให้เยอะแยะ ส่วนแพมเพิสก็ใส่เฉพาะตอนกลางคืน กลางวันก็ใช้ผ้าอ้อม ลูกก็กินนมแม่เป็นหลัก ค่าคนเลี้ยงก็เป็นหมะออกให้ (หมะบอกว่า รู้สึกผิดที่ช่วยเลี้ยงหลานไม่ได้ หมะไม่กล้าอุ้มเด็กเล็กมากๆ เลยตกลงจ้างเจ๊เนี๊ยวมาช่วยเลี้ยง ๒ เดือน) เราเลยปลอบใจว่า เอาน่ะ แจ้ลดค่าตัวเหลือเดือนละ ๒,๐๐๐ บาทก็ได้ (ทุกวันนี้แจ้จ้างพี่เลี้ยงลูกสาวเดือนละ ๗,๐๐๐ บาท) แล้วแถมแจ้จะไปขอเสื้อโอกิมาให้เหวินเฉียงนะ มันดันรีบตอบตกลง ไม่มีลังเลใจเลย ทีนี้อิชั้นจะทำงัยดีละเนี่ย…

เนื่องจากเราจะกลับภูเก็ตวันนี้แล้ว เลยต้องให้ของขวัญหลานก่อน จากตอนแรกที่คิดว่าจะให้ตอนทำบุญครบเดือน เราให้กำไลข้อเท้านาค ๑ คู่ (หมะไม่ยอมให้เราให้กำไลทอง บอกว่า เดี๋ยวจะเป็นการล่อตาล่อใจโจร หลานจะซวยเอา) ตอนให้กำไลเราเลยถือโอกาสสะกดจิตเหวินเฉียง ๓ รอบว่า "เอ้อกูรักเหวินเฉียง เหวินเฉียงก็ต้องรักเอ้อกูมากๆ และต้องเลี้ยงดูเอ้อกูตอนแก่ด้วย" แล้วก็แอบเห็นว่า แม่มันยืนปาดเหงื่ออยู่ หุหุหุ…

คราวนี้เกี๊ยกไม่มาส่งเราที่ บขส. เพราะติดงานจุดเทียนชัยถวายพระพรฯ เราเลยเซ็งๆ เล็กน้อย แต่ไม่เป็นไร ก็ (พยายาม) เข้าใจอะนะว่า ปีนี้คนไปร่วมงานน้อย เพราะกลัวระเบิด ประธานจัดงานก็จะจ๋อยน่าดู ถ้าไปได้ ก็น่าจะไปร่วมงาน เพราะป๊าก็ไม่ขับรถมาส่งเราเหมือนกันด้วยเหตุผลเดียวกับเกี๊ยก เทียนเลยต้องมาขับให้แทน เที่ยวนี้เลยกลับภูเก็ตแบบจ๋อยเล็กๆ เฮ้อ… แอบรักเขาข้างเดียวข้างหนียวนึ่ง (เป็นอย่างอื่นนึ่งจะได้ไม๊หน๊อ…) นี่มันแย่จริงๆ …