จะบ้า

พี่ณัฐโวยวายเราสุดฤทธิ์ที่เราจะเดินทางแล้วแต่ยังไม่ยอมลาคุณติ๊ก - Owner เรื่องจะไปเที่ยวอีก แถมอาทิตย์หน้าก็มีประชุม พี่สุชาติก็จะกลับแล้วด้วย เราก็งงๆ ว่าพี่สุชาติอยู่ประชุมนี่หว่า ก็แกเป็นคนจัดแจงโทรนัดชาวบ้านเขาไปทั่ว ขนาดเราถามว่า พี่จะประชุมไหวเหรอ ให้หนิงเรียกพี่ณัฐมาช่วยไม๊ แกก็บอกว่าไม่จำเป็น ก็พูดกันอยู่ตั้งนานกว่าจะเข้าใจว่า เนื่องจากนโยบายของบริษัท พี่สุชาติจะไม่อยู่ประชุมให้เรา แบบว่าต้องสั่งสอนให้ลูกค้าสำนึกว่า ไม่มีพวกเราครบทีมแล้วชีวิตจะลำบากยังงัย (ให้ตายเหอะ ง้อลูกค้า หรือทำเกินสโคปนี่มันเสียศักดิ์ศรีมากนักรึงัย ไซท์ก็มีอยู่ไซท์เดียว ยังจะทำเป็นซ่าอีก กรูจะบ้า บริษัทของใครกันแน่วะเนี่ย) ส่วนการประชุมให้เรารับผิดชอบเองฐานไม่ยอมคุยกับพี่สุชาติให้รู้เรื่อง เรางี้ฉุนสุดฤทธิ์ นั่งโต๊ะติดกันแท้ๆ ทำไมไม่บอกเราวะว่าจะอยู่ไม่ได้ ดันโทรไปบอกพี่ณัฐที่กรุงเทพฯ แทนซะนิ แล้วตัวเองก็จะไม่อยู่ ดันอาสาไปนัดชาวบ้านเขาอีก กรูจะบ้า เลยบอกพี่ณัฐว่า เราจะจัดการเรื่องนี้เอง ถ้าเราเลื่อนประชุมไม่ได้ เราจะบินกลับมาประชุมที่ภูเก็ตตอนที่กลับจากฮ่องกง แล้วเย็นนั้นค่อยบินไปเชียงใหม่ แต่เนื่องจากคุณติ๊กจะไม่เข้าออฟฟิสในวันนี้แล้ว เราเลยต้องรอขอเฮียพรุ่งนี้ พูดแล้วเซ็ง กลับบ้านดีกว่า แต่ที่ไหนได้ ดันอารมณ์เอาแต่โมโห ถอยรถใจลอย เลยชนไอ้ต้นมะพร้าวที่ลานจอดรถซัดเต็มที่ กระโปรงหลังบุบเลย โอ๊ย! เซ็งโว๊ย!