กำลังทำบัญชีรายรับ-รายจ่ายของไททัน คอร์ทให้หงษ์จน ๔ ทุ่มกว่า นก-วิสากรก็โทรมาบอกเราว่ามีการปฏิวัติ ทำเอาเราต้องรีบเช็คข่าวจากเคเบิลทีวี แล้วต้องรีบโทรไปยะลา เพราะกลัวว่าเข้านอนกันเร็วแล้วจะไม่เห็นข่าว เช้ามาจะเปิดร้านโดยไม่รู้เรื่อง ยิ่งสถานการณ์กำลังไม่ค่อยดีอยู่ด้วย ปรากฎว่าโทรหาใครไม่ได้เลย เลยต้องโทรหาป๊าเป็นคนสุดท้าย แต่ปรากฎว่าป๊ารู้ข่าวแล้วกำลังตามดูข่าวอยู่เหมือนกัน ก็ค่อยยังชั่วหน่อย ไม่งั้นเราคงนอนไม่หลับ แล้วก็ message ไปให้เกี๊ยก เพราะเป็นห่วงกลัวว่าเฮียจะมัวแต่ทำงาน แล้วจะรู้ข่าวไม่ทัน (ต้องเรียกคะแนนหน่อย เพราะจนป่านนี้เฮียก็ยังไม่โทรมาขอบคุณเรื่องขนมซะที -_-")
จากงานนี้เลยทำให้เราคิดได้ว่า เราแก่แล้วจริงๆ เพราะตอนปฏิวัติตอนเราอยู่ ม. ๔ เรายังไปเดินเล่นสยาม-มาบุญครอง (ตอนนั้นเดิร์นมากเลยนะฮ่ะ) โดยไม่รู้สึกอะไร ดีใจอีกตะหากที่ได้หยุดเรียน พอปฏิวัติอีกครั้งตอนเราเรียนจบตรี (จำได้ว่าต้องออกจากบ้านเอาโปรเจคไปให้เขาเย็บเล่ม บนถนนรามคำแหงเงียบมากๆ) เราก็กลัวๆ นิดหน่อย แต่ห่วงแต่ตัวเอง ไม่ห่วงประเทศ พอมาคราวนี้ เรารู้สึกห่วงเศรษฐกิจของประเทศขึ้นมาเชียว เฮ้อ… สงสัยจะแก่แล้วจริงๆ นั่นแหละ...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
ปฏิวัติที่ กทม คุณชายอยู่ปัตตานี แต่แกเป็นห่วงโทรหาเค้า ไม่ห่วงเพื่อนเหรอวะ
เพื่อนห่วงทำไมอ่ะ ถ้ามีถล่มบ้านบางแคก็ว่าไปอย่าง อาจจะห่วงว่าเพื่อนจะไม่มีที่อยู่ในอนาคต :P
ห่วงเพราะสถานการณ์ ๓ จังหวัดชายแดนมันวุ่นวาย เกิดพวกบ้านี่อาศัยจังหวะก่อความวุ่นวายซ้อนนะซิ เพราะทหารต้องไปจัดการเรื่องปฏิวัติก่อน ลองแถวบ้านแกมีระเบิดผู้ก่อการร้ายบ้าง แกคงเข้าใจ
ตั้งแต่มีเรื่อง ก็มีระเบิดห่างบ้านพี่สาวชั้นไปแค่ ๒๐๐ เมตร มีร้านโดนปาระเบิดจนไฟไหม้ รถดับเพลิงมาช่วยไม่ได้ เพราะโดนเรือใบ ร้านที่ว่าอยู่เยื้องบ้านชั้นไปแค่ ๑๐๐ เมตร พ่อชั้นจะ ๗๐ แล้ว ต้องวิ่งไปช่วยเขาอุ้มคนแก่เป็นอัมพาตออกจากบ้านใกล้ๆ ที่โดนไฟไหม้
แกอย่าขี้อิจฉานักเลยว่ะ
ปล่าวววอิจฉาน้า
คือว่าเรื่องบางเรื่องมันทำไปโดยสัญชาติญาณนะ คิดก่อนน้อยมากๆ กำลังจะบอกว่าสัญชาตญาณของแกเนี่ย นึกถึงเค้าก่อนอ่ะ
เราจบปีเดียวกัน พฤษภาทมิฬ หห ก็ทำโปรเจคจบอยู่ เดินทางลำบากมั่ก มั่ก
Post a Comment