คิดไปเอง

เราหลับเพลินไปหน่อย เลยโทรบอกเกี๊ยกแต่เนิ่นๆ ไม่ทัน จนรถติดท่าเราถึงได้โทรบอก ในใจคิดว่า ซวยแน่ตู ต้องรอคนเดียวอีกแล้ว น่ากลัวโคตร เพราะถึงแม้ว่าคราวนี้รถจะเข้าสายไปครึ่ง ชม. ก็เถอะ ตีสี่ครึ่งก็เช้าและโคตรน่ากลัวอยู่ดี แต่ปรากฎว่าพอรถถึงเกี๊ยกก็มารอเราอยู่แล้ว โอ๊ย ดีใจจริงๆ ^_^ พอถึงบ้านเกี๊ยกเราก็ทำท่าจะหลับเลย เพราะยังเหนื่อยไม่หาย (ป้าแก่แล้ว) แต่เกี๊ยกเรียกให้เรามากินขนมก่อน เราเลยถือโอกาสสังเกตตลอดตั้งแต่ตอนเกี๊ยงชงชาจนยกขึ้นจิบว่าจะมีอาการ "นิ้วก้อยกระเด็น" รึป่าว ลุ้นหัวใจจะวาย แถมเห็นภาพ หห. จางๆ อยู่ข้างหลังเกี๊ยก เฮ้อ… บ้าไปแล้ว -_-" แต่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะเกี๊ยกถือแก้วกินน้ำด้วยท่าทางปกติแบบชายไทยทั่วไป เย้ๆๆ ^_^ เราเลยหลับไปด้วยความสบายใจ

ตื่นมาอีกที ที่บ้านเกี๊ยกกำลังวุ่นวายกับการจัดของไหว้เจ้าอยู่ เพราะวันนี้เป็น "วันเปลี่ยนกระถางธูป" (บ้านเราไม่ยักมีธรรมเนียมนี้แฮะ) เราเลยช่วยเขาจัดๆ แบบว่า อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดายฯ อะไรประมาณนี้ แถมช่วยเก็บของไหว้จนเสร็จอีกตะหากจนเรียบร้อย แล้วเกี๊ยกถึงพาเราไปส่งที่ท่ารถไปยะลา คราวนี้ให้เรากลับเองอีกแล้วเพราะติดภารกิจต้องพาพี่สาวทั้ง ๒ คน ไปงานแต่งงานญาติคนนึงที่เทพา เฮ้อ… กลับถึงบ้านเราก็หลับทั้งวันด้วยความเหนื่อยตามเคย

หมะมาแอบถามทีหลังว่า ไปช่วยเขาจัดของไหว้แบบนี้จะเป็นการออกนอกหน้าไปไม๊ เราตอบอย่างมั่นใจเลยว่า "ไม่ หนิงไม่ไปไหว้พร้อมเกี๊ยกก็ถือว่าดีมากแล้วนะ" ทำเอาหมะตะลึงตึงๆ ไปเลย แล้วก็ถามว่าเกี๊ยกมารอเราที่ท่ารถรึป่าว เราเลยโกหกว่า ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะเราโทรบอกเกี๊ยกก่อนอยู่แล้ว ก็เราก็กลัวเหมือนกันหนิ แต่หมะก็ถามซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่นจนเราชักสงสัย หมะเลยต้องสารภาพความจริงว่า หมะให้ป๊าโทรไปย้ำกับเกี๊ยกว่าให้มารอเรา อย่าให้เรามารอเกี๊ยก ฮ้า… มิน่าล่ะ เกี๊ยกถึงโทรหาเราก่อนที่เราจะถึงตั้ง ๒ รอบ ที่แท้เพราะโดนป๊าสั่งนี่เอง เฮ้อ… ไอ้เราก็หลงคิดว่าเฮียเป็นห่วงเรา เพราะเห็นย้ำนักย้ำหนาว่าให้เราโทรบอกแต่เนิ่นๆ เพราะไม่อยากให้เรารออยู่ที่ท่ารถคนเดียวในเวลาเช้ามืดขนาดนั้น แหม… คิดไปเองอีกแล้ว น่าอายจริงๆ…