เกือบจะม่ายขันหมากซะแล้ว

เราได้รับคำสั่งว่า ให้งดทำงานเสียงดังช่วง ๕ – ๖ โมงเย็น เพราะมีงานแต่งงานสำคัญที่สวนของโรงแรม เจ้าบ่าว-เจ้าสาวขอความสงบ ๑ ชม. พอซัก ๓๐ นาทีก่อน ๕ โมงเย็น เราก็เตือนช่างแว่นให้เริ่มเบรคงานได้แล้ว เพราะเสียงจี้ปูนกะเสียงเครนดังได้ใจดีแท้ แต่ช่างแว่นทำเป็นย่ามใจ ไม่ยอมเริ่มเบรคงาน ปรากฎว่า ๑๗.๑๕ น. แล้ว เสียงเครนก็ยังดั่งสนั่นหวั่นไหวอยู่ ในขณะที่ฝ่ายจัดเลี้ยงโรงแรมคิดว่า จะฆ่าเรายังงัยดี ก็มีพนักงานวิ่งหน้าตื่นมาบอกว่า ถ้าไม่หยุดเสียงดังอีก เจ้าบ่าวจะไม่แต่งแล้วนะ อีปร้าเลยนึกในใจว่า แหม... คุณพี่ค่ะ ไม่อยากแต่งงานก็บอกเจ้าสาวเขาไปตรงๆ ซิค่ะ อย่ามาให้อิชั้นเป็น “แพะ” ดิ แต่คิดอีกที ไม่ได้ๆ เราต้องทำบุญกะเจ้าสาว จะได้มีโอกาสเป็นเจ้าสาวกะเขาบ้างในชาตินี้ เลยต้องออกคำสั่งเฉียบขาด เสียงก่อสร้างเงียบลงในบันดล เจ้าบ่าว-เจ้าสาวเลยได้กล่าว “I do.” ท่ามกลางความเงียบและสงบ และสายตาอาฆาตของชาวโรงแรมที่มองมาที่เรา เฮ้อ... เกือบไปแล้วไมละคะคุณเจ้าสาวค๊า นี่ถ้าไม่ได้อีปร้า ก็ไม่ได้แต่งงานแล้วนา เหอๆๆ...