เช้านั่งกินสตาร์บัคส์ พอกินเสร็จ เราก็ซื้อแก้วสตาร์บัคส์รุ่น Japan Limited Edition เป็นที่ระลึก เพราะเงินเยนมันเหลือ ฮ่าๆๆ พอไปจ่ายเงิน พนักงานถามว่าจะเอาเครื่องดิ่มอะไรฟรี อ้าว แล้วก็ไม่ติดป้ายซะตั้งแต่แรก งานนี้เลยต้องกินน้ำ ๒ แก้ว เสร็จแล้วก็หาซื้อขนมของฝากกัน เราตั้งใจจะซื้อ Chocolate Royce แต่หาไม่ได้ กว่าจะได้เลยเอาต้องวิ่งไปขึ้นเครื่อง แถมยังเป็ยคนสุดท้ายอีกตะหากด้วยมั๊ง น่าอายจัง
เครื่องลงบ่ายๆ เรากะปุ๊กเห็นคิวตรวจโรคหวัด 2009 ยาว เลยช้อปกันไปเรื่อยอย่างเมามัน จนมาถึงที่สายพานกระเป๋า ก็ไปดูเบอร์สายพานที่สกรีนกัน ปรากฎว่ามันไม่มีไฟล์ทของการบินไทยที่เรานั่งมา กำลังงงๆ กันอยู่ ก็มี จนท. มาถามว่า “คุณ 2 คน คือ คนที่มากะคุณยายนั่งรถเข็นใช่ไม๊ครับ” ปุ๊กรีบตอบว่า “ใช่" เรายัง(มีหน้า)หันไปถามอีกว่า “จะใช่เหรอ คุณยายเลยเหรอ” ปรากฎว่า ใช่จริงๆ ด้วย ก้อเรา 2 คน เล่นช้อปกันนานมากกกกก จนกระเป๋าหมดสายพาน มิน่าล่ะ เขาถึงเอาไฟล์ออกจากสกรีน คนไปกันหมดแล้วทั้งสายหาน เหลือแม่นั่งรออยู่คนเดียว จน จนท. เขาสงสารจัดการเอากระเป๋าใส่รถเข็นให้เรียบร้อย ว้า... น่าอายจริงๆ เลย...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
ว้า... พี่หนิงเขียนจบแล้ว ทริปญี่ปุ่นนิจยังไม่จบเลย แหะ ๆๆ
แม่ขอยืมมือถือ ของ เจ้าหน้าที่โทรหาเราด้วย
พี่หนิงเดือดร้อนอะไรเหรอ...กลัวเจ้าหน้าที่เรียก"ป้า ๆ ทีหลังอย่าปล่อยคุณยายให้มานั่งรอนาน ๆ อย่างนี้สิป้า"
Post a Comment