Subscribe to:
Post Comments (Atom)
My Pic
Blog Archive
-
►
2009
(48)
- October (4)
- September (6)
- August (5)
- July (3)
- June (3)
- May (11)
- April (3)
- March (3)
- February (7)
- January (3)
-
►
2008
(95)
- December (6)
- November (4)
- October (8)
- September (3)
- August (7)
- July (7)
- June (7)
- May (7)
- April (18)
- March (7)
- February (16)
- January (5)
8 comments:
เงินเดือนแสนห้า แล้วทำไมไม่ไปทำอ่ะ ??
1. มันต้องเดินทางย่านอินโดไชน่าตลอด ๒ ปี เราแก่แล้ว ทำงานลำบากมากๆ ไม่ไหว (ตอนหลังไอ้อู๊ดก็ได้ offer นี้เหมือนกัน แต่ก็ไม่เอาด้วยเหตุผลเดียวกับเรา)
2. พี่ที่นี่เขารอเรา ๒ เดือน พอมาทำได้ ๒ วัน ก็มาขอลาออก ดูมันจะใจหมาไปหน่อย
3. เรามาทำงานที่นี่ไม่ใช่ด้วยเหตุผลเรื่องเงิน หรือบริษัทเก่าไม่ดีนิ
เดินทางเยอะๆ เผื่อเจอเนื้อคู่ที่สนามบินนะพี่หนิง
แล้วเหตุผลไรวะ ใกล้เจ้าชาย ??
เหตุผลหลัก คือ เราไม่อยากกินข้าวเย็นคนเดียวหน้าทีวีอีกแล้ว (ยิ่งถ้ากินมาม่าช้อนสั้น อาจหดหู่ถึงขนาดฆ่าตัวตายได้) เลยตั้งใจว่า จะอยู่ที่เก่าถึงสิ้นปี รับโบนัสแล้วก็จะลาออกกลับไปอยู่บ้าน ซึ่งอาจจะทะเลาะกับแม่วันเว้นวัน ก็ยังรู้สึกดีซะกว่าอยู่คนเดียว แล้วก็อาจจะเป็นอาจารย์ Part time เพราะเราเสียดายความรู้ที่ทำงานด้านนี้มาตั้งสิบกว่าปี ยิ่งตอนหลังมารู้ข่าวแม่นิจไม่สบาย เรายิ่งรู้สึกว่า เราตัดสินใจถูกแล้ว เพราะปีนี้แม่เราก็ปาเข้าไป ๖๗ แล้ว
ซึ่งในระหว่างที่รอโบนัสนี้ พี่ณัฐก็โทรมาขอร้องให้เราช่วยรับงานนี้หน่อย เพราะเป็นงานแรกของบริษัทเขาเลย ซึ่งในเวลากระชันชิดขนาดนี้ เขาหาคนลงไปภูเก็ตไม่ได้จริงๆ (ซึ่งพี่ณัฐจะได้คนในประมาณต้นปีหน้า แล้วเราค่อยลาออก แต่ถ้าเราเปลี่ยนใจอยู่ต่อ พี่ณัฐจะยินดีมากกว่า) เราเลยรับปากช่วยพี่ณัฐ ๖ เดือน เพราะถ้าเราอยู่ที่เก่าถึงสิ้นปี บริษัทก็ไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับเรา แต่ในทางกลับกัน ถ้าเราช่วยพี่ณัฐมันจะเป็นประโยชน์มากกว่าสำหรับพี่ณัฐ แล้วเรากับพี่ณัฐก็มีความสัมพันธ์อันดีต่อกันมานานแล้ว เราเลยเอาโบนัสที่คิดว่าจะได้จากที่เก่าบวกเข้าไปในเงินเดือน แล้วก็มาอยู่ภูเก็ต ไม่ได้บวกค่าเบี้ยกันดารที่มาอยู่ต่างจังหวัดเลยด้วยซ้ำ
ก็สรุปว่ามาอยู่ภูเก็ตด้วยความบังเอิญอย่างนี้แหละ (ไม่ต้องแปลกใจ เพราะจริงๆ แล้วเราไม่ใช่คนเข้มแข็งหรอก)
แม่ก็ไม่ได้อยู่กับเราตลอดนะ วันนึงเราไม่มีแม่ เราก็ต้องอยู่คนเดียว คงเศร้าพิลึก แต่มันก็หนีภาวะอยุ่คนเดียวกินข้าวคนเดียวหน้าทีวีทุกวันไม่พ้นอ่ะ
เหมือนหลายๆเรื่องที่คิดจะทำ คือเราต้องเตรียมตัวและหัวใจสำหรับภาวะต่างๆที่เราไม่อยากเป็น แต่หนีไปไหนไม่ได้ เช่น การต้องอยู่คนเดียว เจ็บป่วยไม่มีคนดูแล เจ็บป่วยแล้วทำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม ต้องเตรียมใจซะตั้งแต่วันนี้ ให้กำลังใจตัวเองเพื่อให้ผ่านภาวะนั้นไปให้ได้ แบบไม่ทุกข์มาก
แต่เหตุผลที่จะไปดูแลแม่ก็ดีนะ เดี๋ยวนี้เรากะแม่ก็พยายามจะยอมๆกัน เพราะรู้สึกเลยว่าเรามีเวลาเหลือด้วยกันไม่มาก
ตอบนิจ
ไม่เอาหรอก ขี้เกียจต้องไปซื้อเก้าอี้ที่สนามบินกลับมาเป็นที่ระลึกอ่ะ ; p
แปลว่าพี่ตั้งสมมติฐานว่า พี่จะได้เจอคนรวยที่โรแมนติก(หรือว่าโง่ในความรู้สึกป้าๆ)
Post a Comment