เด็กมีจินตนาการ

ริทซ์: อยากไปดำน้ำที่สิมิลันมากเลยครับ เพราะช่วงนี้มีปลาวาฬว่ายเข้ามา เขาว่ากันว่าเป็นเพราะเอลนินโญ มันว่ายมากินแมนต้าครับ
ป้าหนิง: อึยส์… งั้นไม่เอาด้วยหรอก ท่าจะเป็นปลาวาฬตัวใหญ่ยักษ์ เดี๋ยวโดนฮุบเข้าปากไปละแย่เลย ออก้ามันกินคนนะ
ริทซ์: งั้นผมจะเอามีดไปด้วย
ป้าหนิง: จะเอาไปทำไม (ไม่เข้าใจจริงๆ นะเนี่ย…)
ริทซ์: ก็ถ้าโดนปลาวาฬฮุบ เราก็จะได้เอามีดกรีดท้องมัน แล้วก็ว่ายน้ำออกมางัยครับ
ป้าหนิงในใจพูดว่า มีดแกคงต้องยาวมากและคมมากเลยนะนั่น ถึงจะได้ผ่าชั้นไขมันปลาวาฬออกมาได้ แต่ก็พูดว่า "พี่ว่าเราน่าจะโดนกรดน้ำย่อยกัดตายก่อนนะ แต่เราอาจจะตายตั้งแต่โดนปลาวาฬกัดขาดครึ่งตัวแล้วก็ได้"
ริทซ์: เราต้องสไลด์ตัวให้ดีซิครับ กะจังหวะให้ดีๆ แล้วเราก็ใส่ถังอากาศด้วย เราน่าจะมีเวลาเล็กน้อยก่อนโดนกรดน้ำย่อยกัด ผมว่าน่าจะทันนะ (ว่าแล้วมันก็ทำท่ากรีดท้องปลาวาฬแล้วว่ายน้ำออกมาประกอบด้วย สงสัยกลัวเราไม่เข้าใจ)
ป้าหนิง: (สุดห้ามใจ) แกคิดว่าแกเป็นปิน๊อคคิโอรึงัย
ริทซ์: (อึ้งไป ๑ วินาที) ผมว่ามันทำได้จริงๆ นะ
ป้าหนิง: งั้นก็ขอให้โชคดีละกัน ขอให้เจอปลาวาฬสมดังใจ (มันช่างเป็นเด็กจริงๆ จินตนาการบรรเจิดได้ขนาดนี้ได้งัยเนี่ย… ไร้สาระจริงๆ ไถนาต่อดีกว่าตรู งานยิ่งตรึมๆ อยู่ด้วย)