เก็บตกหัวหิน

คราวนี้เก๋ไม่ไป ไม่รู้เพราะอะไรแน่ ป้าๆ ก็คาดเดากันไปต่างๆ นาๆ แต่เราคิดว่า มันคงยังไม่หายรู้สึกผิดเรื่องลูกหยีมั๊ง (ไม่รุ มันจะเป็นบัวพ้นน้ำเมื่อไหร่ หญิงทำหน้างงๆ บอกว่า “อ้าว เรื่องมันจบไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ” เราบอกว่า “เออ แต่ไอ้เก๋มันยังไม่ยอมจบน่ะ”) งานนี้เลยมีปุ๊กกับแม่ (ซึ่งแยกไปพักที่เชอราตันเพราะปุ๊กได้บัตรพักฟรีมา) ส่วนหญิง, เรา, หมู และนิจ พักที่โซฟิเทล ตามมาตรฐานโรงแรม 5 ดาวของนิจ ซึ่งงานนี้นิจทุ่มจ่าย 50% ของราคาที่พัก ส่วนปุ๊กจะเลี้ยง Seafood ๑ มื้อ เราตั้งใจจะกินปูซัก ๕ ตัว 555...

บังเอิญว่าอาทิตย์นี้เป็น Jazz Festival คนเลยเยอะมาก เขามีจัดงานแถวชายหาดหน้าโรงแรมที่พัก กินข้าวเย็นเสร็จพวกเราเลยไปเดินดูบรรยากาศกัน เราว่าหน้าตาคนมาดู ไม่เหมือนพวกชอบฟังแจ๊ส เหมือนคนที่มาดูคนฟังแจ๊สมากว่า บรรยากาศก็ออกจะคล้ายๆ งานวัด แต่บังเอิญมาตั้งอยู่ริมหาด เลยดูไฮโซขึ้นมานิดๆ และมีร้านมาขายของกินด้วย หนึ่งในนั้นคืด ร้าน Below 18 Degree ของอดีตนางเอกสาวสลักจิต ดลมินทร์ ซึ่งเราฟังเขามาออกรายการสุริวิภา เลยปรี่เข้าไปจะซื้อ แต่พอเห็นราคาลูกละ ๘๐ บาท เลยต้องถอยออกมา โอ้ว... ชาตินี้พี่คงไม่มีวาสนาได้ลิ้มรส เศร้า อ่ะ เศร้า... แล้วก็เดินต่อ เดินไปจนสุดงาน ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ หญิงหันมาบอกว่า “กลับไปดู Concert AF ดีกว่า” 555... อุตส่าห์มาช่วงงาน Jazz Festival นะเนี่ย...

ทริปนี้เปลี่ยนจากทริปถอนผมหงอก เป็นทริปย้อมผม ขนาดแม่ยังแซวว่า ใจคอสาวๆ จะมาเปลี่ยนที่ย้อมผมกันรึงัย เอาเข้าจริง นิจได้หมูเป็นช่างทำผมให้ หมูทำได้คล่องแคล่วมาก และคงเป็นเพราะผมนิจสั้น เลยเหลือมาย้อมให้เราได้อีกนิดหน่อย แม่ชมว่า นิจย้อมผมได้สวยดี เลยทำเอาหน้าบานทั้งช่างทั้งคนมาเสริมสวย 555...

ขากลับเราเห็นชาย-ชาตโยดม กับ สุรพล ชาวปากน้ำ (ตัวจริงขาวกว่าในทีวี) และผู้หญิงอีกคน แต่หน้าตาไม่ยักเหมือนน้องวิกกี้ ก็เลยอดทำตัวเป็นปาปารัสซี่ อดได้ตังค์ แหม... ก็เขาจ่ายกันตั้ง ๓๐๐ บาทต่อภาพเชียวนะ แต่ที่ขำ คือ แม่แซวว่า เราคงเป็นเนื้อคู่กับชาย เพราะบังเอิญเจอกันตั้ง 2 ครั้งแล้วนะ 555...

ปล. คราวนี้ไม่มีรูปประกอบนะ เพราะนิจเอากล้องใหม่ไปลอง เราว่า ถ่ายออกมาดูดีกว่ากล้องเราโคตรๆ เลยละอายใจเก็บรูปไว้ดูคนเดียว ฮือๆๆ...