ใกล้บ้าล่ะ

ผู้ว่าฯ อยากรู้เรื่องดินเนอร์เวอร์ชั้นใส่ไข่ ๕๐๐ ฟอง ของอิชั้นมาก แต่ก็ไม่มีโอกาสจะเล่า (ทั้งๆ ที่อยากจะเม้าท์ใจแทบขาด) เพราะงานยุ่งมาก ทำไมนะเหรอ ก็ไม่รู้ ๒-๓ วันนี้ ตาพี่แตนของเรากินอะไรเข้าไป จู่ๆ มา comment shop drawing แหลกลาน แต่ shop พวกนี้ อิชั้นอนุมัติไปหมดแล้ว บางฉบับอนุมัติไป 2 เดือน แล้วด้วยซ้ำ ไม่รู้ตอนนั้นมันไปอยู่ที่ดาวอังคารรึงัย ที่เซ็ง คือ comment เฮียดันมาแย้งกับพี่รอสอีก งานนี้ไม่รู้มือประสาน ๑๕ ทิศ (๑๐ ทิศ ยังไม่พอ ๕๕๕... บ้าไปแล้ว) อย่างอิชั้นจะรอดตายรึป่าว เฮ้อ...

ยังไม่พอ ต้องไปตบกับอีตาประสาทเรื่องโอทีลูกน้องมันอีก ส่งมาให้ช้า แล้วมาบอกว่าต้องเซ็นเลยเดี๋ยวนี้ แถมยังทำมาไม่เรียบร้อย คิดผิด-คิดถูก บวกเลขแค่นี้ยังผิด ชีวิตนี้จะทำอะไรให้มันได้เรื่องซักเรื่องได้ไม๊เนี่ย เลยต้องเรียกมันมาตักเตือนความประพฤติลูกน้องมันอีก คิดว่าซักวันมันคงจะตบชั้นคว่ำไปเป็นแน่ (ตบด้วยมือจริงๆ) เบื่อ อ่ะ เบื่อ...วันนี้ใส่เสื้อใหม่สีแดงมาทำงาน ไอ้น้ำเต้าหู้บอกว่า “ดูน่ารักมากครับ” เอ่อ... เพื่อนๆ พี่-น้องค่ะ ขอตัวไปอ้วกก่อนนะคะ อ้วกกกกกกกกก...

ป.ล. งั้นจะเล่าดินเนอร์หวานหยดให้พอสังเขปละกันว่า เมื่อวานนี้อิชั้นไปดูตัวว่าที่น้องเขยมาแล้ว ตา ฟ. เป็นฝรั่งตัวเล็ก (เสียพันธุ์เยอรมันหมด) นี่ถ้าพี่ณัฐเห็นต้องบอกว่าเป็นฝรั่งแคระอีกคน ฮ่าๆๆ แต่เป็นคนสุภาพมากกกกกก ถาม นจว. นี่โน่นนั่นตลอดเวลา ส่วน นจว. ก็พูดจาดีไม่มีแขวะ (ก็แหงล่ะ คนพึ่งจะเจอกันเป็นครั้งแรก) ปาดอกไม้กันไปมาอยู่นั่นแหละ แหม... อิจฉาวุ๊... จนเราแอบคิดไม่ได้ว่า สงสัย Seasons หน้าปร้าๆ จะได้ไปดำน้ำที่เกาะเต่าซะแล้วววววว แล้วมา กทม. บ่อยๆ นะค๊า... คุณ ฟ. อิอิอิ...