เกือบไม่ได้มาประชุม

เราไปชะเง้อคอยาวรอพี่รอสอยู่หน้าประตูตั้งแต่ ๙.๑๕ น. เพราะนัดกันไว้ ๙ โมง เอ... หรือว่าพี่รอสจะมาไม่ได้จริงๆ เพราะเป็นที่แน่นอกแล้วว่าพี่วิลกะพี่แตนมาไม่ได้ เพราะสนามบินโดนพวกเสื้อเหลืองปิด (แต่ที่จริงสงสัยเป็นเพราะโดนอาถรรพณ์ห้ามเข้าประเทศจากเราตะหาก ฮ่าๆๆ จะว่าไปก็เกลียดพวกเสื้อเหลืองวะ เศรษฐกิจประเทศยิ่งเลวร้ายอยู่ด้วย ทำอะไรไม่ได้นึกถึงประเทศชาติเลยนะ ขอสาปแช่งเลยนะ) แต่พี่รอสมาตั้งแต่เมื่อคืน น่าจะรอดนะ เพื่อความแน่นอน เราเลยโทรไปเช็คที่โรงแรม อ้อ... พี่รอสมาจริงๆ ด้วย พอ ๙.๓๐ น. พี่รอสก็เดินนวยนาดมา แล้ววันนี้ทั้งวัน พี่รอสก็ต้องตอบคำถามว่ารอดมาได้ยังงัย-แล้วสังเกตเห็นพวกมาประท้วงไม๊ไปร่วม ๕ รอบ เพราะใครเจอหน้าใครก็ถาม แต่ที่พี่รอสกังวลก็คือ แล้วจะกลับสิงคโปร์ยังงัยละนั่น แต่ใครๆ ก็คิดว่าคงปิดแค่วันสองวัน เดี๋ยวก็เปิดแล้วล่ะ เขาคงไม่ปล่อยให้ปิดสนามบินนานขนาดนั้นละมั๊ง แค่นี้ประเทศชาติก็ย่อยยับจะแย่แล้ว (พี่รอสบอกโรงแรมหงอยมาก ปกติเคาเตอร์เช็คอินจะต้องวุ่นวายตลอดเวลา คราวนี้เงียบเชียบมาก ชช. บอกว่า ลูกพี่หัวเสียมาก งานก่อสร้างก็ช้า โรงแรมก็มารายได้ตกอีก ทั้งๆ ที่เป็นไฮซีซั่น ตั้งแต่ปิดสนามบิน มีพี่รอสมาเช็คอินแค่คนเดียว ฟังแล้วก็ยิ่งเกลียดแม่-เข้าไปอีก) มาคราวนี้พี่รอสเลยได้ไปงานเลี้ยงสังสรรค์ประจำปีของ บ. ม. โดยมิได้ตั้งใจ และก็ไม่เสียแรงที่เป็นป้ารอส เพราะป้าบ่นไม่มีชุด ต้องไปช้อปปิ้งเสื้อผ้าด้วย ฮ่าๆๆ พี่ณัฐเหน็บว่า แล้วงัย มันต้องปัดมาสคาราด้วยป่ะ ปากจัดวะ ไม่พูดด้วยล่ะ

ปุ๊กแชทมาว่ากลัวว่าจะไม่ได้ไปเชียงใหม่ เราว่ามันอีกตั้งนาน มันคงไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก เฮ้อ... ที่มีตลกร้ายว่า พระเจ้าส่งคนไทยมาให้ประเทศไทยนี้ ตลกร้ายของจริงเลยวะ เซ็ง... อ่ะ เซ็ง...