เบลอ...

หง sms มาถามเราว่า ตกลงจะไปกินข้าวกับ ได้วันศุกร์นี้ไม๊ เราก็ยุ่งๆ ไม่ได้ตอบ ซะที พอเข้าห้องประชุม เราก็อาศัยจังหวะตา ปส. พร่ำพรรณาอยู่ sms กลับไปว่า “Yes, pl pick the place.” พอส่งไปแล้ว ก็ไม่มี sms ตอบกลับจากหง ไอ้เราก็งงๆ เพราะปกติหงตอบ sms เร็วมาก หรือว่าไอ้หงมันยุ่งมากจริงๆ วะ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันคงตอบมา จนประชุมเสร็จ ช่างแว่นเดินมาหาเราแล้วพูดว่า “ตกลงจะนัดอีกเหรอครับ แต่ตะกี้ในที่ประชุมก็ตกลงกันว่า จะไม่นัดแล้วนี่ครับ ตกลงจะเอางัยครับ” เราก็งงๆ ตอบไปว่า “ก็ไม่ได้นัดนี่คะ” แถมนึกในใจว่า เอ๊ะ ตานี่พูดจาไม่รู้เรื่องรึงัย แต่พอช่างแว่นถามกลับมาว่า “แล้ว sms นั่นคืออะไรครับ” เท่านั้นแหละ อิชั้นสติแตกทันที รีบคว้าโทรศัพท์มาดู ใช่จริงๆ ด้วย นี่อิชั้นเบลอได้น่ากลัวมาก กรูจะบ้าตาย ถึงว่าดิ หงเงียบๆ ไป ทั้งๆ ที่ปกติตอบ sms เร็วปรี๊ดสมดังอยู่ในแวดวงโทรคมนาคม เลยต้องขอโทษขอโพยช่างแว่นใหญ่ เขาหัวเราะแล้วบอกว่า “นี่คุณหนิงท่าจะทำงานหนักไปแล้วนะครับ ระวังผิดพลาดบ่อย รถไฟจะชนกันได้นะครับ” แหม... ก็อยากจะมีซักขบวนเหมือนกันละค๊า...

คราวนี้เลยต้อง sms ด้วยสติสัมปะชัญญะ และหงก็ตอบกลับมาใน ๓ วินาที ปุ๊กบอกว่า ดีเท่าไหร่แล้วที่เราไม่ sms ผิดไปให้ไอ้น้ำเต้าหู้ เราว่าถ้าเป็นยังงั้น เราคงฆ่าตัวตายแน่นอน... แต่ในใจก็คิดว่า เออ... แต่ก็ยังดีที่เรา sms ไปว่า เราตอบรับนัดดินเนอร์ ช่างแว่นเลยมาถามเราตกลงนัดอะไร นี่ถ้าเรา sms ไปแนวขอนัดดินเนอร์ละก้อ... ไม่รู้ช่างแว่นจะคิดไปถึงไหนต่อไหนรึป่าวว่า เราจะแอบหลงรักเขาน่ะ คิดแล้วก็ให้สยองจริงๆ เลย...