ป้าเลี้ยง (มะใช่พี่เลี้ยง)

กลับบ้านคราวนี้ ส่วนไม่สบาย เราเลยต้องเอาไอ้เหวินเฉียง หรือน้องคุณ มาเลี้ยงดูทั้ง 2 วัน เพราะหมะกลัวมันจะติดไข้จากแม่ ส่วนหมะรับไอ้ตัวเล็กเหวินฮ่าวไป มาคราวนี้มันหล่อขึ้นมาก ตัวขาวขึ้นด้วย เราแซวว่า สีป้ามิ่งไม่ตกใส่น้องแล้ว หมะต้องกระซิบว่า อย่าชมต่อหน้าเหวินเฉียงมันรับไม่ได้ แหม... คุณชายขี้อิจฉาเหมือนกันนะเนี่ย... คริๆ...

ด้วยความที่เหวินเฉียงเป็นเด็กไฮเปอร์ ไม่สามารถอยู่เฉยๆ ได้เกิน 2 วินาที เสาร์บ่ายเราเลยจับมันไปว่ายน้ำ กลับมาสลบเหมือดทั้งป้าทั้งหลาน (ขอแอบปลื้มหน่อยว่า เด็กที่ว่ายน้ำวันนั้นถามว่า มาว่ายกะน้องเหรอ เรางี้ปลื้มซะจะซื้อไอติมแจกทั้งสระ เลยตอบยิ้มๆ ว่า “ป่าว เป็นแม่มันตะหาก 555...”) ส่วนวันอาทิตย์เราไหวตัวได้แล้ว เลยพามันไป TK Park ให้มันวิ่งเล่นไป-มาซัก 3 กิโล กลับมาสลบเหมือด ฮ่าๆๆ เสร็จเรา เลี้ยงเหวินเฉียงไปแค่ 2 วัน เราเข้าใจเลยว่า ทำไมแม่มันถึงไม่สบาย เพราะว่าพักผ่อนน้อย ก็คุณลูกซนยิ่งกว่าลิง เช้าวันจันทร์เราพาเหวินเฉียงไปส่งที่ รร. มันดูจ๋อยๆ สงบเสงี่ยมมาก (จากที่เคยวิ่งพล่านไปทั่งบ้านไม่ยอมหยุด) ทำเอาเราจ๋อยไปด้วย เทียนบอกให้รีบกลับ เพราะเดี๋ยวจะต่อมน้ำตาแตกกันทั้งป้าทั้งหลาน เฮ้อ... เศร้าจริงๆ น๊า...

แต่พอมาถึงหาดใหญ่ก็ยิ่งเศร้า เพราะน้องมุกทั้งอ้วนทั้งดำ แถมคราวนี้ได้ช่างตัดผมไม่ดี ตัดซะม้าเต่อ เท่านั้นยังไม่พอ ฟันน้ำนมยังหลุดอีก โอ๊ย... กลุ้มใจ พอได้ยินว่าคุณเธออยากเป็นดรัมเมเยอร์ ก็ยิ่งกลุ้ม แต่ก็ปลอบใจว่า น้องมุกยังเด็ก ถือไม้ไม่ได้หรอก มุกก็เปลี่ยนไปขอเป็นคนเดินขนาบธงแทน แจ้หัวไวมากรีบบอกว่า จะขนาบธงต้องน้ำหนักไม่เกิน 22 กก. น้องมุกต้องลด 2.5 กก. ทำเอามุกเครียดเล็กน้อย แต่ก็บอกว่า จะพยายาม แล้วก็กังวลว่าฟันหน้าจะขึ้นไม่ทัน เราเลยได้ทีบอกว่า กว่าน้องมุขจะลด นน. (ห้ามพูดว่าลดความอ้วน เดี๋ยวชีปร๊ดแตก) เสร็จ ฟันก็ขึ้น สวยทันพอดี คิดซะว่า น้องมุกเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ในตอนนี้ เพื่อเป็นหงส์ขาวผู้งดงามในวันหน้า คราวนี้เลยยิ้มออก เฮ้อ... อยากกลับไปอยู่ยะลาเร็วๆ จัง