กลับบ้าน (สั่งลา)

เราตัดสินกลับบ้านก่อนที่จะไปไถนาที่กทม. เพราะไม่แน่ใจว่าวันหยุดมาฆะฯ จะได้หยุดกับเขารึป่าว แต่คราวนี้เรากลับรถเที่ยวเช้า เพราะหมะไม่ยอมให้เรากลับกลางคืน ไม่รู้เป็นเพราะห่วงเราหรือห่วงเกี๊ยกมากกว่ากันแน่ เราเลยกลับเที่ยว ๖ โมง แต่หลับอย่างเมามันมากแม้ว่ารถจะจอดทุกสถานีก็ตาม เลยทำให้มาถึงดอนยางเอาเกือบบ่าย ๓ ดีที่เทียนกับหมะมารออยู่แล้ว เลยได้ขึ้นรถกลับบ้านเลย เฮ้อ… ดีใจจัง ถึงบ้านซะที…