เมื่อฉันไปงานเลี้ยงรุ่น

เราไปถึงงานตอน ๖.๔๕ น. แต่งหน้า-ไดผมเรียบร้อย (แต่ยังเขียนขอบตาแบบธรรมดาอยู่) เพราะเดี๋ยวถ้าเจอโจทย์เก่า มันจะได้ไม่นึกดีใจที่ไม่ได้ลงเอยกับเรา เพราะพอเวลาผ่านไป เราได้กลายเป็น "ป้า" จริงๆ และพอไอ้โจ้เห็นหน้าเราก็ทำหน้าดีใจมากๆ แต่ที่แท้เป็นเพราะเพื่อนๆ มากันน้อยมาก เพราะขนาดเรายังเป็น Top ๒๐ เลยอ่ะ (นี่มันจะทุ่มนึงแล้วนะ) เลยให้หวั่นๆ ใจว่า จะมากันถึง ๕๐ คนไม๊เนี่ย แต่คราวที่แล้วมากันเยอะนะ จำได้ว่ามากันตั้งเกือบร้อยคนแหนะ สุดท้ายก็มากันแค่ ๕๐ คน เลยต้องเก็บเงินกันเพิ่มอีกรอบเพราะคนมาน้อย ดีนะเนี่ยที่รายได้มากๆ กันแล้ว นี่ถ้าพึ่งเรียนจบ สงสัยไอ้โจ้จะโดนรุมตื้บ ส่วนสาวๆ มากันแค่ ๓ สาว (เป็นสาว-สาว-สาว เชียว) คือ เรา, ปุ๊ก และจิ๋ม จึงสรุปได้ว่าอัตราโสดของสาววิศวะเท่ากับ ๖๖.๖๗% นับว่าสูงมั่กๆ ; p

หลังจากนั้นก็มีการวิเคราะห์ไปต่างๆ นาๆ ว่า ทำไมคราวนี้เพื่อนๆ ถึงมาน้อย ทำยังกับกว่าจะเก็บไปปรับปรุงในการจัดงานครั้งต่อไปงั้นแหละ สุดท้ายเลยแซวกันกว่า ถ้ามากันขนาดนี้ คราวหน้าจัดตามคาราโอเกะก็พอ แถมยังสำทับว่า อย่าไปบอกพวกที่ไม่มานะ เพราะถ้ามากันเยอะๆ พวกเราจะได้ร้องเพลงกันแค่คนละไม่กี่เพลง เดี๋ยวไม่สนุก ฮา…

ในงานมีของมาแจกด้วย เป็นของที่โจ้ซื้อมาบ้าง และเป็นของที่หมูบริจาคให้บ้าง (สงสัยว่าของจะมาจากร้านของอ้วน ไม่รู้ว่าหมูเม้มของเมียมาแจกรึป่าว) ซึ่งที่จริงต้องจับฉลากแจก แต่เนื่องจากมากันแค่ ๓ สาว พวกเราเลยได้สิทธิ์ออกไปจับฉลากแทน เราจับได้ฉลากที่เขียนว่า "โม่วิเศษ" เราก็งงๆ หันไปถามโจ้ว่า มันคืออะไรฟะ ไอ้โม่วิเศษเนี่ย โจ้ก็งงๆ หยิบฉลากไปอ่าน แล้วมันก็ขำใหญ่ เพราะจริงๆ แล้วในฉลากเขียนว่า "ร่มวิเศษ" ตะหาก เรางี้อายเชียว มันจะเฟอะอะไรขนาดนั้น ภาษาวิบัติสุดๆ จริงๆ ตอนเราถามโจ้ โจ้คงนึกในใจว่า มีด้วยเหรอวะไอ้โม่ง-ไอ้โม่อะไรเนี่ย กูเป็นคนทำเรื่องของขวัญแท้ๆ ทำไมไม่เคยได้ยินเล๊ย เฮ้อ… ป้าจริงๆ เลยเรา…

และแน่นอน งานเลี้ยงรุ่นก็ย่อมต้องมีการเลือกประธานรุ่น ซึ่งก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้โจ้ เลยทำให้พิธีการเลือกประธานรุ่นดำเนินเสร็จโดยเร็ว นี่ถ้าเล็กอวบมา สงสัยจะยาว ; ) แล้วก็ให้แนะนำตัวกันว่า ตอนนี้ใครทำอะไรอยู่ ที่เด่นที่สุด (ในความคิดของเรา) คือ นิพนธ์-แฟนเก่าเรา เพราะเฮียทำงานที่ BMW มีหน้าที่เลือกรถที่จะนำเข้ามาขาย เพื่อนฝูงงี้กี๊บก๊าบขอส่วนลดกันใหญ่ เฮอะ… ชาตินี้ชั้นไม่มีวันขับ BMW แน่นอน!

ยังงัยเราก็ชอบไปงานเลี้ยงรุ่นนะ (สงสัยจะเป็นเพราะแก่แล้ว) เพราะว่าได้ไปเจอเพื่อนฝูงเก่าๆ รู้ว่าแต่ละคนเป็นงัยกันบ้าง ซึ่งก็จะคุยแต่เรื่องดีๆ นั่นแหละ ก็อย่างที่หงษ์ว่า จริงๆ ทุกคนก็มีเรื่องเครียดๆ ของตัวเองกันทั้งนั้น เพียงแต่มันไม่สนุกที่จะเล่า เลยเลือกคุยแต่เรื่องขำๆ กัน แต่เอาเข้าจริงๆ เราก็คุยได้ไม่กี่คนหรอก เพราะคุณต๊ะโทรหาเราตลอด แบบว่าขอกำลังใจ เพราะเฮียต้องไปเจอหน้ากิ๊ก เออ… เอาเข้าไป แต่เอาวะ ทำบุญกับคนอกหัก เพื่อผลบุญมันจะส่งเราในด้านคู่บ้าง หลังจากที่ทำโครงการฯ ช้าตลอด จนว่าที่เจ้าบ่าว-เจ้าสาวต้องโทรมาเร่งงานกับเรา เพราะเรือนหอสร้างไม่เสร็จซักกกกกที…