ไหนๆ ก็ปิดร้านตั้ง ๓ วัน ครอบครัวเราเลยถือโอกาสไปเที่ยวสงขลา ๒ วัน ๑ คืน ส่วนแจ้กับครอบครัวจะมาจากภูเก็ต แล้วมาเจอกันที่โรงแรมเลย แต่เราเราเปิดท้ายรถ CRV เพื่อเก็บกระเป๋า ก็เป็นอันแทบหงายหลัง เพราะของแทบทะลักออกมา เพราะนอกจากกระเป๋าเสื้อผ้า ๑ ใบใหญ่แล้ว ยังมีตะกร้าแพมเพิส์ม, ตระกร้าใส่อุปกรณ์เล่นทราย, ตะกร้าของเล่น, รถเข็นเด็ก และที่เด็ดสุด คือ กะละมังอาบน้ำ! ส่วนบอกเขินๆ ว่า จับเหวินเฉียงอาบน้ำในอ่างอาบน้ำที่โรงแรมไม่ถนัด คุณแม่มือใหม่เลยเอากะละมังไปเอง ส่วนของเล่นก็เอาไปเผื่อเหวินเฉียงงอแง เรานึกในใจ นี่ของมันสามารถอยู่กันได้ ๗ วัน ๗ คืน เลยนะนั่น แต่ก็เอาเหอะ ไม่รู้จะออกความเห็นไปทำไม ลูกก็ยังไม่เคยมีกับเขาซักหน่อย
ตอนเที่ยงไปแวะกินข้าวที่แถวสะพานป๋าเปรม แล้วเลยถ่ายรูปเล่นกันนิดหน่อย เราสังเกตว่า ไอ้เหวินเฉียงมันเหมือนพ่อมันมากขึ้นทุกวัน นี่ถ้าไปเจอตามสะพานลอย เราอุ้มมาคืนพ่อมันได้แน่นอน
ตอนเที่ยงไปแวะกินข้าวที่แถวสะพานป๋าเปรม แล้วเลยถ่ายรูปเล่นกันนิดหน่อย เราสังเกตว่า ไอ้เหวินเฉียงมันเหมือนพ่อมันมากขึ้นทุกวัน นี่ถ้าไปเจอตามสะพานลอย เราอุ้มมาคืนพ่อมันได้แน่นอน
แจ้มาถึงเย็นๆ ก็ไปกินข้าวกันที่ "ร้านเหล่าแต่" ซึ่งเป็นร้านโปรดของเรา กินมาตั้งแต่เด็กๆ แต่เราก็จำไม่ได้ซักทีว่าร้านนี้จริงๆ แล้วชื่ออะไร เพราะเราได้แต่เรียกตามป๊า ซึ่งป๊าก็เรียกตามแซ่ของเถ้าแก่เจ้าของร้าน แต่เป็นที่น่าเสียดายว่า อาหารไม่ค่อยอร่อยเหมือนเมื่อก่อน เพราะแม้แต่เต้าหู้ทรงเครื่อง-เมนูโปรดของเรา ยังรสชาดธรรมดาเลย เสียดายจัง…
4 comments:
ไปกินแถวสะพานป๋าเปรมชื่อร้าน ศิระดา เปล่า อร่อยดีนะ
เหวินเฉียงเหมือนพ่อมันเป็นบ้าเลยว่ะ
ขนาดทรงผมยังเหมือนเลย :)
จำชื่อร้านไม่ได้จริงๆ วะ
แต่เด็กๆ ดูไม่ออกว่า "เหวินเฉียง" หน้าเหมือนพ่อหรือแม่ แต่ตอนนี้ไม่ต้องเดาเลย -_-" แต่จริงๆ มันจะดูดีขึ้น ถ้ามันหน้าเหมือนแม่
พ่อเคยบอกว่าตอนเด็กเราไม่ค่อยกินอะไรเยอะ กินอะไรก็อร่อยไปหมด โตขึ้นไปกินอะไรมากมาย เรื่องมากขึ้น ของที่เคยคิดว่าอร่อยตอนเด็กด้ไม่อร่อยแล้ว
Post a Comment