ดนตรีบำบัด

และแล้วก็ถึงวันไปดูคอนเสิร์ตเฉลียง บนบัตรเขียนว่า "ดนตรีบำบัด" พวกป้าๆ ก็ขำกันใหญ่แบบว่า เข้ากั๊น-เข้ากันกับชีวิตป้าๆ คอนเสิร์ตเริ่มบ่ายครึ่งช้าไปครึ่งชั่วโมง เรางี้สงสารศิลปินเลยเชียว ก็ปกติเขามีแต่แฟนเพลงมารอนักร้อง นี่กลับกลายเป็นนักร้องต้องมารอแฟนๆ เพราะแฟนๆ ยังจูงลูก-จูงหลานมาไม่เรียบร้อย ระหว่างรอก็ทายกันเล่นๆ ว่า เฉลียงจะเปิดคอนเสิร์ตด้วยเพลงอะไร เราทายถูกว่าเป็น เพลงเอกเขนก แต่พอเปิดคอนเสิร์ตจริงๆ ๕ คนที่มายืนไม่ใช่เฉลียงทั้งหมด มี "กิ๊ก" กับ "ดู๋" มาเสียบแทน (คงเป็นเพราะมันเป็นคอนเสิร์ตของ สถาปัตฯ จุฬาฯ ละมั๊ง) ไอ้เราก็สงสัยอยู่เป็นนานว่า ทำไม๊ "แต๋ง" อ้วนจัง กว่าจะเก็ทมุขก็ต้องรอให้กล้องซูมมาที่หน้าของศิลปิน เฮ้อ… ดู ๖๐๐ บาท ก็เก็ทมุขช้าหน่อยนะ เฉลียงก็ผลัดๆ กันมาเล่นที่ละคนสองคน (สงสัยแก่แล้ว ยืนเล่นคอนเสิร์ต ๒ ชม. เต็มไม่ไหว) แต่ละคนก็มีแขกรับเชิญของตัวเอง (ซึ่งเรา, ปุ๊ก และหญิงไม่รู้จักเอาเลย ต่างคนต่างหันมาถามกันว่า "ใครเหรอ?" ป้าจริงๆ เลย…) ซึ่งเราก็ชอบหมด อ้อ พึ่งรู้ว่าเกี๊ยงแต่งเพลงด้วย คนอะไร้… ทั้งรูปหล่อทั้งมีความสามารถ หุหุหุ… แต่เพลงที่เราชอบมากที่สุดในคอนเสิร์ต คือ เพลง "อยากมีหมอน" เพราะเอามาทำเป็นเพลงลูกทุ่งจังหวะสนุกๆ และคงเป็นเพราะ "กิ๊ก" เป็นคนร้องด้วยมั๊ง มันเลยขำๆ ฮาๆ (งานนี้ "ดู๋" กลายเป็นตัวประกอบไป) แถมฉากบนเวทีก็ดูได้บรรยากศลูกทุ่ง-คาเฟ่ดี ส่วนช่วงที่เราชอบมากๆ ก็คือ ช่วง "นิทานหิ่งห้อย" เพราะ "เจี๊ยบ" เล่าได้ขำดี มุขเฉียดคุกหน่อยๆ เราคิดว่าเป็นเพราะเราแก่แล้ว เลยขำมุขพวกนี้ เพราะเมื่อหลายๆ ปีก่อนเราเคยดูละครถาปัด แล้วเราไม่ขำอ่ะ แบบว่าทันมุขหมดเลย เราเลยไม่โกรธที่ "เฉลียงตระบัดสัตย์เพื่อจุฬาฯ" แม้ว่า "ดี้" จะยืนยันว่า คอนเสิร์ตนี้เป็นภาคผนวกของคอนเสิร์ตครั้งสุดท้ายเมื่อ ๗ ปี ที่แล้วก็ตาม เพราะเราตั้งใจว่า ต่อให้คราวหน้าจะมีภาคผนวก ๒, ๓, ๔, … เราก็ยังจะมาดู "เฉลียง" อยู่ดี

คอนเสิร์ต "เฉลียง" คราวนี้มีการเอาบรรดาลูกๆ ของศิลปินมาแสดงร่วมบนเวที ก็เลยมีการแนะนำตัวเด็กๆ กัน เรากับหญิงเม้าท์กันว่า ฟังชื่อแล้วรู้เลยว่าเป็นลูกศิลปิน ก็แต่ละคนชื่อ ต้นไม้และต้นน้ำ (ลูกแต๋ง), ต้นข้าว (ลูกดี้), แก่นไม้ (ลูกนก) และเพลงเอกและเพลงขวัญ (ลูกเจี๊ยบ) แต่ลูกเกี๊ยงชื่อปกติมาก เพราะชื่อว่า น้องแก้ม (แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชื่อจริงของน้องแก้มจะออกแนวเหมือนลูกๆ ของชาวเฉลียงรึป่าว) น้องแก้มหน้าตาน่ารักมาก จนอยากไปช่วยเลี้ยง (ขอเล่นมุขเดียวกับป้าตุ๊ก - วิยะดา ซะเลย อิอิ…) ส่วน "จุ้ย" ไม่มีลูก เลยอดโชว์ช่วงศิลปินเด็ก ซึ่งก็ดี เพราะเราว่า จุ้ยเพี้ยนๆ อ่ะ แต่ก็ยังดีที่ในคอนเสิร์ต "จุ้ย" เพี้ยนน้อยกว่าในทีวี

คอนเสิร์ตเล่นกันยาวนานเลิกเอาห้าโมงสิบห้า จนเราสงสัยว่ารอบต่อไปมันจะเลิกเที่ยงคืนหรือป่าวเนี่ย… แต่ก็เอาเถอะถือว่า ตัดสินใจไม่ผิด คุ้มสุดๆ ที่ได้มาดู (มารู้ทีหลังว่า คอนเสิร์ตรอบ ๒ ซึ่งจริงๆ ต้องเป็นรอบแรกเริ่มทุ่มสิบห้า เลิกเอา 5 ทุ่มกว่า เล่นกันแบบทิ้งทวนจริงๆ หรือนี่…) และก็อดใจไม่ไหว เลิกจากคอนเสิร์ต เรากับปุ๊กก็มาต่อแถวรอซื้อซีดีด้วย แต่คิวยาวสุดๆ กำลังจะเลิกล้มความตั้งใจพอดี ก็มาเจอเพื่อนหมูที่มาช่วยเขาขายเสื้อ เลยฝากน้องเขาซื้อ โชคดีจริงๆ

ตอนขับรถกลับบ้าน คุณน้องโทรมาบอกว่า ผล IELT ไม่ผ่าน เลยจะไปเรียนภาษาที่อังกฤษเลย เพราะ U ให้เรียนฟรี แต่ต้องไปสิงหานี้แล้ว จะให้เราไปพร้อมกันเลย เราเลยต้องออกตัวว่า คงไปด้วยไม่ได้ เพราะตะกี้เทียนพึ่งโทรมาบอกให้เราไปไต้หวันเป็นเพื่อน (นี่ไม่นับที่คิดจะชวนหญิงไปฮ่องกงนะเนี่ย…) เราต้องไปปฏิบัติหน้าที่พี่สาวก่อน แต่ก็บอกว่า อาจจะไปช่วงตุลาแทนถ้าคุณน้องจำเป็นจะให้เราไปจริงๆ เพราะเราจะเรียนเป็นผู้ตรวจสอบอาคารสิงหานี้แล้ว (เรียน ๖ อาทิตย์) เราตั้งใจจะสอบให้ผ่านให้ได้ จะได้กลับไปประกอบสัมมาชีพนี้ที่บ้านนอกซะที…