อด(ขอ)แต่งงาน

เราบอกเกี๊ยกว่าเราจะกลับบ้านเที่ยวนี้ เกี๊ยกเลยนัดกับเราว่าจะมาเยี่ยมหมะที่ รพ. จะได้เจอกันด้วย เรากับหมะมาถึงก่อนเลยนั่งรอที่หน้าห้อง ก็มีอาซิ้มคนนึงมานั่งข้างๆ จู่ๆ ก็มาชวนหมะคุยโน่นคุยนี่ เราว่าก็ดีเหมือนกัน หมะจะได้ไม่คิดมาก เพราะอาซิ้มแกยังไปเที่ยวถึงเชียงใหม่ โดยเปลี่ยนเป็นไปฟอกเลือดที่โน่นแทน เออ เอากับแกซิ กำลังใจดีใช้ได้เลยนะเนี่ย แต่พอเกี๊ยกมาถึง ทั้งอาซิ้มทั้งเกี๊ยกก็ร้อง “อ้าว” ทั้งคู่ ทำเอาเรากับหมะ “อ้าว” ยิ่งกว่า พออาซิ้มพูดว่า “ลื้อมาทำไม” เรางี้เซ็งเลย โธ่โว้ย กะชวนเกี๊ยกออกไปกินกาแฟแล้วขอแต่งงานซะหน่อย (ก่อนที่จะโดนจับคู่กับพ่อหม้ายญาติอากิ๋ม) ท่าจะไม่สำเร็จซะแล้ว เกี๊ยกเลยเฉลยว่า มาเยี่ยมหมะ แล้วก็แนะนำให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ เท่านั้นแหละ อาซิ้มก็รัวคำถามไม่ยั้ง ชวนเกี๊ยกคุยตลอด (ทั้งๆ ที่เกี๊ยกบอกว่ามาเยี่ยมแม่เรานะ) จริงๆ ต้องบอกว่า อาซิ้มดีใจที่เจอเกี๊ยกจนพูดไม่หยุดตะหาก เราได้ยินอาซิ้มถามเกี๊ยกว่า แต่งงานหรือยัง (ถึงแม้จะถามเป็นแต้จิ๋วก็เหอะ) พอตอบว่ายัง (เป็นแต้จิ๋ว) ก็ถามต่อว่าเมื่อไหร่ แต่คราวนี้เราฟังคำตอบไม่ออกล่ะ แต่ดูจากสีหน้าหมะแล้ว คิดว่าคำตอบคงไม่ค่อยดี จนลูกอาซิ้มมารับกลับนั่นแหละ แกถึงยอมปล่อยตัวเกี๊ยก แต่เกี๊ยกก็จะต้องกลับแล้วเหมือนกัน เพราะเดี๋ยวจะเย็นไป เราเลยเดินไปส่งเกี๊ยกที่รถ บรรยากศไม่เป็นใจเลยวะ เลยตัดสินใจไม่ขอเกี๊ยกแต่งงาน (รอดตัวไป!)

พอหมะฟอกเลือดเสร็จกลับมาที่โรงแรม หมะก็บอกให้เราตัดใจจากเกี๊ยกซะ เพราะหมะได้ยินเกี๊ยกตอบอาซิ้มคนนั้นว่า อีกไม่นานเกี๊ยกก็จะแต่งงานแล้ว เราคิดว่าไม่แน่ใช่ เลยถามว่า “ไม่นาน” หรือ “อีกนาน” กันแน่ เพราะถ้าเกี๊ยกตอบว่า “ไม่นาน” คนอย่างอาซิ้มน่าจะต้องถามต่อว่าเมื่อไหร่ หมะเลยอึ้งๆ ไป แล้วก็ชักเห็นด้วยกับเรา แต่สุดท้ายก็สรุปว่า เกี๊ยกดูรักษาระยะห่างมาเลย ดูไม่มีโปรเกส ขนาดหมะให้อี้ไปเปรยก็แล้ว ก็ยังไม่ถึงไหน ให้เราตัดใจไปคยกับคุณพ่อหม้ายคนนั้นดีกว่า เราเลยตัดสินใจว่า คราวนี้ถ้าเจอเกี๊ยก ต่อให้เป็นที่ลานจอดรถ เราก็ต้องขอเกี๊ยกแต่งงานแล้วอ่ะ... -_-“