ไม่เหมือนเดิม...

ไฟล์ทเราคราวนี้เช้ามาก เราเลยตัดสินใจไม่นอน เพราะขืนนอน โอกาสตกเครื่องมีสูง เลยทำงานไปเรื่อย จนได้เวลา ก็ลงมาเรียกรถไปสนามบิน โฮะๆ ไม่มีตกเครื่องแน่นอน พอเราเช็คอินเสร็จ เราได้ยินคนพูดว่า "หนิงมาทำอะไร" หันไปเป็นฤทธิ์ เขาจะไปโคราช ช่างบังเอิญดีแท้ และเครื่องฤทธิ์ออกก่อนเรา ๒๐ นาที เลยไปนั่งคุยกันที่ Gate ของฤทธิ์ แต่ไม่รู้ทำไม เรารู้สึกว่าคุยไม่ค่อยสนุก เพราะฤทธิ์ชอบพูดถึงผู้หญิงในทางลามกนิดๆ แต่มันก็เป็นคนพูดจาอย่างนี้มานานแล้วนะ แต่ทำไมหนนี้เรารู้สึกรับไม่ค่อยได้-หยะแหยงยังงัยก็ไม่รู้ (สงสัยเราแก่แล้ว เลยมีดวงตามองเห็นธรรม) เลยเปลี่ยนไปคุยเรื่องเพื่อนๆ แทน ฤทธิ์เลยบ่นเรื่องไข่นุ้ยใหญ่ว่าเป็นคนแปลกๆ เราก็แก้ตัวแทนไข่นุ้ย (ทุกคนก็มีความแปลกในตัวทั้งนั้นแหละ มันก็แปลกเหมือนกันแหละ ส่วนป้าๆ ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ ๕๕๕) คุยพลางฟังเขาประกาศเรียกขึ้นเครื่องไปพลาง ซักพักนึงก็ได้ยินเขาประกาศว่า "นี่คือการประกาศเรียกครั้งสุดท้าย ผู้โดยสารของสายการบินไทยที่ใช้นามเฉลิมพร… กรุณาขึ้นเครื่องด่วน" เรางี้ตาเหลือกรีบวิ่งไปขึ้นเครื่อง Gate ก็อยู่สุดทาง อายโคตรๆ เลย อะไรฟระ เครื่องฤทธิ์มันดีเลย์หรืองัย แต่เราก็ฟังทุกประกาศนะ บ้าที่สุด เกือบตกเครื่องแล้วไม๊ล่ะ อุตส่าห์อดนอนเชียวนะ… พอเรานั่งลง เราก็ได้ยินเสียงคนถอนหายใจเบาๆ เลยได้แต่หวังว่า มันคงเป็นเรื่องบังเอิญ เขาคงไม่ได้ถอนหายใจ เพราะยัยป้าคนนี้มาสายหรอกนะ เฮ้อ…