ถึงคราวต้องตัดใจจริงๆ

ปุ๊กเคยถามเราว่า เรื่องเกี๊ยกไปถึงไหน เราบอกว่า หมะบอกให้ตัดใจ แต่เรายังไม่ยอมตัด ยังจะขอสู้ต่อ นิจยังแซวเลยว่า "ขนาดแม่บอกให้ตัดใจ พี่หนิงยังไม่ตัดเลย" แต่เอาเข้าจริงๆ เราก็ท้อเหมือนกันนะ เราว่า เราโทรหาเกี๊ยกมากกว่าเกี๊ยกโทรหาเรา พักหลังๆ เราเลยเริ่มไม่โทรหาเกี๊ยกแล้ว แล้วเลยคว้าพี่น้ำพริกอ่องมายึดเหนี่ยวจริงใจ เพราะคนนี้ยังงัยก็ไม่มีวันสมหวัง แอบปลื้มไปเรื่อยๆ ดีกว่า หวังว่าตอนได้ผู้รับเหมาหลัก จะมีแบบพอดูได้หลุดเข้ามาในวงจรชีวิตบ้าง สาธุ!

ก่อนเรากลับกทม. พอดีอี๊มาหาดใหญ่เหมือนกัน เลยพากันไปเที่ยวทะเลสงขลา เพราะอี๊ต้องรอเฮียเชียรตีกอล์ฟ อี๊เลยพาคณะชาวยะลาไปนั่งระบายสีการ์ตูนปั้นที่ชายหาด เด็กๆ ก็เลือกตุ๊กตากันคนละตัว เรากำลังช่วยมุกระบายสีอยูเพลินๆ จู่ๆ อี้ก็พูดขึ้นมาว่า รู้หรือยังว่าเกี๊ยกจะแต่งงาน กำลังหาบ้านอยู่ เพราะพี่สาวเกี๊ยกไม่ปลื้มเจ้าสาว เลยต้องแยกบ้านกัน เราฟังแล้วอึ้งไปเลย เกี๊ยกไม่เคยพูดเรื่องนี้เลยนะ หรือบอกอ้อมๆ แต่เราไม่เก็ทก็ไม่รู้ แต่นึกๆ ไป ครั้งสุดท้ายที่เราคุยกับเกี๊ยกมันก็ก่อนปีใหม่นะ เหตุการณ์อาจเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ หมะงี้หน้าจ๋อยไปเลย เราก็ใจเสียเหมือนกัน เพราะหมะปลื้มเกี๊ยกเอามากๆ แต่ก็ (กัดฟัน) พูดว่า "งั้นที่วันก่อนหมะได้ยินเกี๊ยกบอกซิ้มคนนั้นว่า กำลังจะแต่งงานเร็วๆ นี้ หมะก็ได้ยินถูกแล้วนะซิ แต่หนิงว่า ก็ดีแล้วล่ะที่แยกบ้านออกมา พี่สาวเกี๊ยกเล่นตั้งป้อมซะขนาดนี้ อยู่ด้วยกันก็มีปัญหาแน่นอน ถ้าเป็นหนิง หนิงจะขอแยกบ้านโดยพี่สาวเกี๊ยกไม่ต้องเอ่ยปากด้วยซ้ำ" หมะเลยพูดเรียบๆ ว่า "เรื่องของเขาน่ะ" เราเลยก้มหน้าก้มตาช่วยมุกระบายสีต่อ เฮ้อ… เศร้าจัง… คราวนี้ต้องตัดใจของแท้เลย…