บาป

เช้ามาแม่หมูบอกว่า “เก๋ก็ดูนอนปกติดีนิ” ฮ้า... เรานึกในใจ อ้าว… บาปเลยกรู ไปอำคนแก่ซะจนเขาเป็นกังวล แต่แม่ก็ดูกระชับกระเชงดี เพราะยังลุกมานึ่งขนมจีบให้กิน แหม... บ้านก็ฟรี-อาหารเช้าก็ฟรี ดีกว่าโรงแรม ๕ ดาวอีกนะเนี่ย… หุหุหุ...

ขากลับไปแวะโรงแรมที่ หห. พัก จริงๆ มันชื่อ อลีลา (Alila) แต่ความที่ หห. ออกเสียงว่า “อะลี้ลารรรรรรร์” ทุกครั้งที่พูดถึงชื่อโรงแรม เลยทำให้ทุกคนพร้อมใจกันเรียกโรงแรมนี่ว่า “อะลี้ลารรรรรรร์” ไม่เว้นแม้แต่แม่ปุ๊ก! โรงแรมนี้ออกแนวโมเดิร์น ออกแบบโดยพี่ด้วงของน้องอุ้ม ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นที่ถูกใจของป้าปุ๊กมากกว่าโรงแรมที่กิ๊กเราออกแบบ เพราะชมไม่หยุดและถ่ายรูปอย่างเมามัน แล้วก็ได้เวลาแยกย้ายกันกลับกรุงเทพฯแต่เหมือนชะตาเราไม่ยอมพลัดพรากจากกัน หมูเลี้ยวผิดเลยไม่ได้ไปออกเส้นเฉลิมพระเกียรติ์เหมือนตอนขาแม่ แล้วเลยออกมุขแก้เขินโดยการเสนอให้ไปกินกันที่ “ชวัล” แทน เพราะเป็นเส้นทางผ่าน เรากับเก๋เลยได้กินกุ้งแม่น้ำกันคนละตัวชนิดไม่กลัวคอเลสเตอรอลจุกเส้นเลือดตาย เพราะ ๒ วันมานี้ซัดปูไปคนละ ๒ ตัวแล้ว กินเสร็จถึงได้กลับบ้านจริงๆ ซึ่งก็ปาเข้าไปหลายทุ่ม จนเราแซวหมูว่า เดี๋ยวถึงบ้านพี่ชายคงแซวแม่ว่า คงจะเที่ยวสนุกซะจริงๆ จนกลับบ้านค่ำมืดเลยนะเนี่ย... แต่ที่เรากังวล คือ ปูที่อยู่ท้ายรถวะ เพราะมันอยู่ในถุงตั้งแต่เช้า แถมเรายังผูกปากถุงไว้อีก (กลัวกลิ่นปูกระจาย) ไม่รู้มันจะรอดไปถึงบ้านหมูรึป่าว มาเที่ยวคราวนี้ ทำบาปหลายข้อจริงๆ -_-“