บังเอิญจริงๆ น๊า

วันนี้พี่ยู้เลี้ยงแต่งงานที่ร้านอาหารแถวบ้านเรา เราคิดอยู่เป็นนานว่าจะเบี้ยวดีไม๊ เพราะโหมดอิจฉามันพุ่งพรวดซะเหลือเกิน ก็แหม... สาวที่เราเรียกว่า “พี่” ได้แต่งงานนี่อ่ะนะ แต่คิดไปคิดมา ถ้าไม่ไป จะโดนพี่ๆ ด่าเป็นแน่ เพราะบอกล่วงหน้ามาเป็นอาทิตย์แล้ว เลยต้องทำใจไปร่วมงาน และแม้ว่าต๊ะจะโทรมาชวนให้ไปดูละครถาปัดฯ ด้วยกันก็ตาม ก็จำใจต้องปฎิเสธไป

ในงานก็มีการสัมภาษณ์เจ้าบ่าว-เจ้าสาวตามระเบียบ เราถึงรู้ว่า มันเริ่มมาจากฝ่ายชายโทรไปหาฝ่ายหญิง แต่ไม่เจอ และเพราะพี่ยู้ไม่ได้เมมเบอร์เจ้าบ่าวไว้ (อ้าว ก็คนมันไม่สนิทกันหนิ) ก็เลยไม่ได้โทรกลับ จนพี่แป๋มทนไม่ได้ ต้องโทรไปบอกใบ้ให้พี่ยู้โทรกลับเบอร์ Missed Call เขาถึงได้มี First Date กัน และมีวันนี้ในที่สุด เราเลยท่องจำไว้ทันที ต่อไปเราจะโทรกลับทุกเบอร์ Missed call!!!

พอใกล้เลิกงานเลี้ยง ต๊ะโทรมาหาเราอีกที เพราะเขาบังเอิญจอดรถไว้ที่ร้านอาหารร้านอาหารนี้พอดี เลยได้เจอกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นปี ต๊ะเอาหนังสือที่เด็กถาปัดฯ ทำขายมาให้ เลยได้คุยกันแป๊ปนึง แต่ก่อนที่เราจะวิ่งไปหาต๊ะ เราต้องบอกพี่แป๋ม-แม่งานก่อนว่า ที่เรามีชายหนุ่มมาหา มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ นะ อย่าได้คิดมากไป แต่พอเห็นสายตายิ้มๆ ของพี่แป๋ม เราเลยต้องปิดดิวโดยการบอกว่า “เอ่อพี่คะ เขาเป็นเกย์ค่ะ” เลยเป็นอันละครอวสานทันที เฮ้อ... โล่งอก...