รู้สึกดีมาก

พอเราเปิดประตูปุ๊ป ไอ้หนุ่มหันมาทักว่า “อาโน.... พี่หนิง” เรางี้อึ้งไปเลย ทำไมรู้วะว่าเราไปญี่ปุ่น เราไม่ได้บอกใครเลยนะ พอกลางวันไปกินข้าว ลุงกระเพราไก่ถามว่า “ไปเที่ยวญี่ปุ่นสนุกไม๊ครับ” เฮ้ย... อะไรกันนี่ ตกบ่ายมีประชุมกับผู้รับเหมา ช่างแว่นถามเราว่า “มีถั่วเคลือบวาซาบิมาฝากเด็กๆ ไม๊ครับ” เฮ้ย... ในไซท์นี้มีใครไม่รู้มั่งไม๊วะ แหม... ความลับไม่มีในโลกจริงๆ...

แต่ที่เราดีใจมาก คือ พอสุเห็นหน้าเราแล้วมันทำหน้าดีใจมาก ในขณะที่เราเห็นหน้าสุแล้วตกใจ โห... แค่เราไปเที่ยวอาทิตย์เดียว สุดูโทรมไปเยอะเลย เมย์บอกว่าทุกคนขยันขันแข็ง ตั้งใจทำงานกันดีมาก เอ๋มาแต่เช้า เตรียมข้อมูลประชุมให้พี่ณัฐทุกครั้ง ส่วนสุกลับบ้าน ๓ ทุ่ม ทุกวัน (มิน่า... โทรมเชียว) ฟังแล้วรู้สึกดีมากๆ เพราะพอเราไม่อยู่ ทุกคนก็รู้หน้าที่ตัวเองดีว่าต้อง support พี่ณัฐขนาดไหน ฟังอย่างนี้แล้ว จะได้ไปเที่ยวฝรั่งเศสด้วยความสบายใจ ฮ่าๆๆ